Ο Άρθουρ βλέπει το ψάρι του, τον Λίον, να κοντεύει να πεθάνει από βαρεμάρα. “Ε, τότε γρήγορα: πες του ένα ποίημα”, τον συμβουλεύει η μητέρα του. Ποίημα. “Μα… τι είναι ένα ποίημα;” αναρωτιέται ο Άρθουρ. Και θα ψάξει παντού για μια καλή απάντηση. Στα ντουλάπια της κουζίνας πάντως δεν υπάρχει κανένα ποίημα, τον διαβεβαίωσαν τα μακαρόνια αναστενάζοντας.
Ο Άρθουρ ψάχνει παντού, μέχρι και κάτω από το κρεβάτι των γονιών του. Ύστερα αρχίζει να ρωτά όποιον νομίζει ότι μπορεί να ξέρει.
“Ποίημα, Άρθουρ, είναι όταν είσαι ερωτευμένος κι έχεις τον ουρανό μέσα στο στόμα σου”, του λέει ο Λόλο καθώς επιδιορθώνει ένα ποδήλατο.
“Είναι ζεστό σαν το ψωμί κι όταν το τρως, πάντα κάτι μένει”, του λέει η κυρία Ρόντυ η φουρνάρισσα.
“Ποίημα… ε… είναι αυτό που σκαρώνουν οι ποιητές. Ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν το ξέρουν”, του λέει διστακτικά στην αρχή ο παππούς του.
Κι άλλοι τόσοι του είπαν ο καθένας τον δικό του ορισμό, του χάρισαν τη δική τους αντίληψη για το τι είναι ποίημα. Κι όταν ο Άρθουρ επέστρεψε κοντά στο ψάρι του, ήξερε πια τι είναι ένα ποίημα. Εκείνο που δεν ήξερε αλλά θα έβλεπε μπροστά του, ήταν η αντίδραση του ψαριού που για πρώτη φορά θα του μιλούσε…
Έχω το ίδιο ρίγος χαράς με εκείνο που είχα όταν έκλεισα το “Τη μέρα που μεταμορφώθηκα σε πουλί”, την ίδια γλυκιά μαγεία όπως όταν διάβασα το “Ώρα να κοιμηθείς γλυκά”, την ίδια ποίηση κρεμασμένη στο πρόσωπο όπως όταν γύριζα τις σελίδες του Στη μύτη του κουταβιού μια ακριδούλα, του Φρέντερικ και του Αν, το ίδιο “ξαναδιάβασέ το” όταν τέλειωσα τον Ερωτευμένο και Το Δάσος που κοιμόταν.
Ετούτο το μαγικό picture book το τοποθετώ ανενδοίαστα δίπλα στα παραπάνω αριστουργήματα. Μια μοναδική εξερεύνηση της ποίησης, της υφής της, της δράσης και διάδρασής της, της διάστασης και της αποστολής της, της έκτασης και του χαρακτήρα της. Πού βρίσκεται η ποίηση; Και -ενδεχομένως- πού δεν βρίσκεται;
Ποίημα είναι όταν βλέπεις το φεγγάρι σαν φέτα πεπόνι που την τσίμπησε πουλί, ποίημα είναι κι όταν βλέπεις το ίδιο πουλί να φτερουγά μέσα στην καρδιά σου, ποίημα είναι κι όταν τρώει το φεγγάρι σαν πεπόνι πάνω από το κεφάλι σου ένα κορίτσι που γελά. Ποίημα είναι ό,τι σε ραίνει με όνειρα, ποίημα είναι όταν περνάς δίπλα από νυχτολούλουδο ή λεμονόχορτο αγκαλιά με την/τον αγαπημένη/-ο σου και ένα τριζόνι τραγουδά τους δικούς του έρωτες. Ποίημα είναι ο τρόπος που βρήκε η αγάπη να εμφανίζεται σαν αρχάγγελος όπου κι αν είσαι. Ποίημα ίσως να ‘ναι τα πάντα και παντού. Ποίημα είναι αυτό που έκανε ο συγγραφέας Σιμεόν και ο εικονογράφος Ταλέκ σε εμένα, τον ταπεινό αναγνώστη. Με έκαναν να παραληρώ, να γράφω τις δικές μου ελλιπείς ποιητικές αράδες.
Έχει θεραπευτικό χαρακτήρα όπως υπαινίσσεται ο Σιμεόν η ποίηση; Βεβαιότητες δεν χωρούν, η επιστήμη εξελίσσεται αέναα. Οι νευροεπιστήμονες πάντως έχουν οδηγηθεί τα τελευταία χρόνια στο συμπέρασμα ότι οι νευρώνες στον εγκέφαλο ενός ενηλίκου δεν σταματούν να αναπτύσσονται ποτέ. Σε όλη μας τη ζωή, ο εγκέφαλός μας αναδιαρθρώνει συνεχώς τη δομή του, δημιουργεί νέες συνάψεις ενώ οι συνάψεις που τροφοδοτούμε περισσότερο, εμφανίζουν περισσότερη δραστηριότητα, ενώ οι συνάψεις που αποδυναμώνουμε, αποβάλλονται σταδιακά. Πώς γίνεται αυτό; Μα… με τις σκέψεις.
Μια σκέψη είναι ουσιαστικά μια ηλεκτροχημική αντίδραση που συμβαίνει στα νευρικά μας κύτταρα, προκαλώντας μια σειρά από νευροχημικές αλλαγές. Αν οι όμορφες λέξεις, χτίζουν μέσα μας όμορφες σκέψεις και εικόνες, αν αυτά με τη σειρά τους δημιουργούν όμορφα συναισθήματα, αν η χαρά ενός ποιήματος, ενός τραγουδιού, μια όμορφης σύνθεσης λέξεων και εικόνων περνά απευθείας σε όλα μας τα κύτταρα συνταράσσοντάς τα, αν η ομορφιά είναι μια σθεναρή αντίσταση σε καθετί φθοροποιό και φιλάσθενο, τότε ας μου επιτραπεί να πω, συγχωρώντας μου αυτό το νευροβιολογικό διάβα, ότι ένα όμορφο ποίημα έχει σίγουρα θεραπευτική ή επιβραδυντική της φθοράς διάσταση.
Και ο συγγραφέας Ζαν Πιερ Σιμεόν, με τον συναρπαστικό εικονογράφο Ολιβιέ Ταλέκ, έφτιαξαν έναν πραγματικό ύμνο στην ποίηση, μια πειστική απάντηση στους είρωνες αρνητές της, μια λυρική ιστορία υπέρ της, κάνοντας τον Άρθουρ να φτιάχνει έναν δικό του Κύκλο των χαμένων ποιητών που είναι παντού στον περίγυρό του, όπως και στον δικό μου και στον δικό σου και όλων μας.
Να ένα ποίημα που γιατρεύει ψάρια. Εκδόσεις Μικρή Σελήνη. Μετάφραση της Αργυρώς Πιπίνη. Απαραιτήτως στη βιβλιοθήκη κάθε παιδιού.
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Να ένα ποίημα που γιατρεύει ψάρια |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Cesi est un poeme qui guerit les poissons |
| Συγγραφέας: | Ζαν Πιερ Σιμέον  |
| Εικονογράφηση: | Ολιβιέρ Ταλέκ |
| Εκδόσεις: | Μικρή Σελήνη, Νοέμβριος 2018 |
| Μετάφραση: | Αργυρώ Πιπίνη |
| Επιμέλεια έκδοσης: | Μαριάννα Ψύχαλου |
| Ηλεκ. σελιδοποίηση | Άννα Σαπουντζή |
| Σελίδες: | 44 |
| Μέγεθος: | 26 Χ 26 |
| ISBN: | 978-618-5049-67-6 |
