-Πες του κάτι κι εσύ, με παρακαλεί η φίλη και συνάδελφος καθώς γεμίζει τη δεύτερη σακούλα σκουπιδιών με παλιά φύλλα εργασίας από τους φακέλους της. Η νηπιαγωγός του παραπονιέται ότι «τσαπατσουλεύει» τις εργασίες του.
–Τι εργασία κάνατε σήμερα στο νηπιαγωγείο;, ρωτώ τάχα αδιάφορα τον πεντάχρονο Βασίλη, ενώ ταυτόχρονα ανακατεύω τα προς ανακύκλωση φύλλα εργασίας, μήπως και πετύχω κάτι ενδιαφέρον.
–Μια χαζή εργασία, μου απαντά ο πεντάχρονος πιτσιρικάς, «ζωγράφισε ό,τι είναι γκρι» . Είχε μια ξύστρα, ήθελα να την κάνω μπλε, το αγαπημένο μου χρώμα, αλλά την έκανα γκρι, γιατί ήξερα ότι αυτό ήθελε η Κυρία. Είχε και μια φάλαινα, την έκανα γκρι, όπως είναι η φάλαινα φυσητήρας, αλλά θα προτιμούσα να την κάνω ασπρόμαυρη ώστε να είναι όρκα… α, ναι είχε και ψάρια, ήξερα ότι η κυρία θα τα προτιμούσε γκρι αλλά εγώ τα ήθελα τροπικά και τα έκανα χρωματιστά, η κυρία θύμωσε γιατί την έκανα πολύ γρήγορα και πήγα να παίξω! Απανωτά τα χτυπήματα απ’ τον νεαρό, ούτε που πρόλαβα να τον ρωτήσω τι είναι η φάλαινα φυσητήρας, ούτε που τόλμησα να ψελλίσω το σαθρό μου επιχείρημα ότι στη σχολική του καριέρα θα κληθεί ουκ ολίγες φορές να εκπονήσει «χαζές» εργασίες. Ο πιτσιρικάς είχε ήδη βυθιστεί σε ένα βιβλίο με θέμα τις ηφαιστειακές εκρήξεις κι εγώ έφυγα αποφασισμένη να γεμίσω τον κάδο ανακύκλωσης της γειτονιάς μου με όλα τα φύλλα εργασίας που γεμίζουν τα ντουλάπια μου. Και τότε θυμήθηκα μια άλλη φίλη δικηγόρο που συνήθιζε όταν αναφερόταν στα παιδιά της, να τα αποκαλεί «τα κοντά».
–Αφού είναι κοντά!, μου απαντούσε γελώντας κάθε φορά που την αγριοκοίταζα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, μπορεί να είναι κοντά, κουτά πάντως δεν είναι!
