Η Λότη Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου, BOOK SECRET στο ELNIPLEX για το βιβλίο της “Ο χορός του μαύρου πελαργού” (εκδόσεις Πατάκη):
“Μου ζητάτε ένα «μικρό» μυστικό κι εγώ λέω να σας πω δύο μικρά κι ένα μεγάλο! Το πρώτο «μικρό» είναι ότι αυτά που εξιστορεί ο πολύπαθος παππούς Νικόλας στο βιβλίο, στηρίζονται σε πραγματικά περιστατικά και ιστορίες βασανισμένων ανθρώπων που γνώρισα υπηρετώντας για τον βιοπορισμό μου επί 27 χρόνια στον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης. Το δεύτερο «μικρό» είναι ο απέραντος θαυμασμός μου για τον ποντιακό Ελληνισμό, το θάρρος του να επιζήσει παρά τη γενοκτονία που υπέστη, και τη θαυμαστή συνοχή του.
Το «μεγάλο» τρίτο, τώρα, θέλει κάποια επεξήγηση. Σημειώνω λοιπόν τα εξής: Βασική αρχή που υποστηρίζει από τη σύστασή της η Διεθνής Οργάνωση Βιβλίων για τη Νεότητα –ΙΒΒΥ (την οποία υπηρέτησα εθελοντικά επί τριάντα χρόνια και εξακολουθώ να τη στηρίζω ως επίτιμο μέλος της πια), είναι η δημιουργία «βιβλιογέφυρας», που θα προάγει όχι μόνο τη διεθνή κατανόηση με στόχο την ειρηνική συνύπαρξη των λαών, αλλά θα γεφυρώνει και τα πάσης φύσεως κοινωνικά και πολιτικά «χάσματα» που δημιουργούν αντιπάθειες ή εχθρότητες. Μεταξύ αυτών είναι βέβαια και το χάσμα των γενεών.
Στις μέρες μας αυτό το «χάσμα», αν και όπου εμφανίζεται, τείνει να πάρει τη μορφή του λεγόμενου «ηλικιακού ρατσισμού» με έκδηλα τα στοιχεία της απαξίωσης ακόμα και της περιφρόνησης των ηλικιωμένων. Δεν έχει παρά να κοιτάξει κανείς σε συχνά δημοσιεύματα, σκίτσα, ανέκδοτα ή γελοιογραφίες, όπου οι ηλικιωμένοι παρουσιάζονται κατά κανόνα με ασέβεια και διάθεση γελοιοποίησης. Ή με διάθεση να υπονοηθεί ότι αποτελούν «βάρη» του κοινωνικού συνόλου, ιδίως σε εποχές οικονομικής κρίσης. Η γνωστή θέση ότι ο πολιτισμός μιας κοινωνίας κρίνεται από τη στάση της απέναντι στα παιδιά και τους γέροντες αγνοείται ή περιφρονείται.
Η απαξιωτική αυτή έφεση έφτασε να επηρεάζει ακόμα και παρουσιαστές παιδικών βιβλίων, οι οποίοι μιλούν για «επιστροφή του συντηρητισμού» στην παιδική/νεανική λογοτεχνία, θεωρώντας αναχρονιστικά και «συντηρητικά» τα παιδικά/εφηβικά βιβλία που ασχολούνται με τις σχέσεις εγγονών και παππούδων/ γιαγιάδων.
Η άποψη αυτή δεν με βρίσκει, βέβαια, σύμφωνη, γι’ αυτό και η τρίτη ηλικία, αλλού λιγότερο αλλού περισσότερο, έχει το ρόλο της στα περισσότερα από τα βιβλία μου. Ήταν ωστόσο φυσικό, λόγω όσων προανέφερα, να με απασχολήσει εντονότερα σε πρόσφατα έργα μου για μικρά ή για μεγάλα παιδιά: «Το φιλί της λύκαινας» – 2016, «Η μικρή πολύχρωμη γιαγιά μου» -2017 και τώρα «Ο χορός του μαύρου πελαργού».
Λότυ Πέτροβιτς-Ανδρουτσοπούλου
Για το elniplex, Ιούλιος 2019
