Η συγγραφέας Λίλα Πατρόκλου γράφει για το βιβλίο της Το ζιζάνιο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Καλειδοσκόπιο. 
Ένα αεράκι είναι οι ιστορίες μου.
Κάθε αεράκι έχει τις δικές του μυρωδιές και τους δικούς του ήχους.
Στο Ζιζάνιο έχουμε τις ετικέτες.
Αυτές που βάζουμε συνήθως, για να κάνουμε τη ζωή μας πιο εύκολη, για να προσδιορίσουμε τον εαυτό μας και τους άλλους. (Η Μαρία είναι γρήγορη, ο Γιώργος είναι τεμπέλης, εγώ είμαι πολύ ειλικρινής, εγώ είμαι πολύ ευαίσθητος κ.τ.λ.).
Χαρακτηρισμοί.
Ταμπέλες, που πάνω σ’ αυτές χτίζεται ο χαρακτήρας μας, γιατί τις ακούμε συνέχεια όσο μεγαλώνουμε από γονείς και δασκάλους. Κάπως έτσι, προσδιορίζεται η θέση μας μέσα στην οικογένεια, στο σχολείο, στην κοινωνία.
Ισχύουν αυτές οι ετικέτες; Πράγματι είμαστε έτσι όπως νομίζουμε, ή όπως νομίζουν οι άλλοι για εμάς; Έτσι θα είμαστε πάντα ή μπορεί να συμβεί κάτι και να διαφοροποιηθούμε; Αυτά τα αναρωτιόμαστε όταν μεγαλώσουμε. Μπορεί να ανακαλύψουμε ότι δεν ισχύει η ετικέτα, αλλά και πόσο δύσκολο είναι να τη σβήσουμε.
Όταν είμαστε παιδιά, άρα πιο κοντά στην αλήθεια, ευτυχώς αντιδρούμε καμιά φορά.
Σ’ αυτή την ιστορία, έχουμε ένα παιδί που αντιδρά στην καχυποψία των άλλων, ότι πίσω από κάθε αταξία κρύβεται αυτό.
Ναι, ο Γιάννης είναι ζωηρός. Άτακτος.
Δεν κάθεται ήσυχα. Του αρέσει να πειράζει τους άλλους και να τον πειράζουν κι εκείνοι. Το παραδέχεται. Δεν είναι όμως αυτός, πίσω απ’ όλες τις αταξίες. Μην ξεχνάμε πως έχει και μια μικρή αδελφή. Όλο και κάτι, θα κάνει κι αυτή για να τον πειράξει.
Υπερασπίζεται τον εαυτό του ο Γιάννης, μέσα από αυτό το μικρό κείμενο και το κάνει επιστρατεύοντας εικόνες του κόσμου που τον περιβάλλει.
Θα μπορούσαμε να πούμε, εμείς οι μεγάλοι, πως αυτή η ιστορία «ακουμπάει» στην απενοχοποίηση της ενοχοποίησης.
Μέσα από το… Δεν είμαι… ένας άνθρωπος, ένα παιδί, προσπαθεί να υπερασπιστεί τον εαυτό του με τον δικό του μοναδικό τρόπο.
Άλλωστε όλοι ξέρουμε κάποια ζιζάνια που μεγαλώνοντας έγιναν τα καλύτερα παιδιά.
Λίλα Πατρόκλου
