Άργησα να το διαβάσω αυτό το βιβλίο. Άκουγα κόσμο και ντουνιά γύρω μου να το συζητάει αλλά εγώ το φοβόμουν λόγω των 900 σχεδόν σελίδων του. Γιατί μπορεί να σου χρειάζονται 900 σελίδες για να γράψεις μια ιστορία; αναρωτιέμαι όταν βλέπω κάτι τέτοιο. Κάποια στιγμή δεν αντιστάθηκα άλλο. Και το διάβασα.
Μην αντιστέκεστε, φίλες και φίλοι. Ορμήξτε του. Αυτή η Χαβανέζα Αμερικανίδα συγγραφέας, εκτός από απόδειξη ότι ένα παράξενο όνομα (Χάνια Γιαναγκιχάρα) δεν παίζει κανένα ρόλο στις καριέρες, είναι και έντιμη (μαζί με τον εκδοτικό της). Αντί να μας πουλήσει την ιστορία της σε δύο συνέχειες, την έβγαλε σε έναν πραγματικά υπερμεγέθη τόμο.
Σε παίρνει από το χέρι σιγά σιγά, σκοτεινά και ατμοσφαιρικά, υποδόρια και χθόνια, και σε πηγαίνει βήμα βήμα σε μια κατακόμβη όπου βρίσκεις πόνο και αγάπη, πολύ πόνο και πολλή αγάπη. Και θαύματα. Και εξομολογήσεις. Αν και ορισμένες φορές, αισθάνομαι ότι θα μπορούσε να έχει μαζέψει γενναία κάποια επαναλήψεις και επεκτάσεις της και να έχει δραπετεύσει πιο αγόγγυστα από τον ακραίο της συναισθηματισμό, ωστόσο καταφέρνει με γενικά παιγμένα λογοτεχνικά υλικά, να χτίσει έναν αληθινό ωκεανό της ανθρώπινης ύπαρξης και να μας ρίξει να τον κολυμπήσουμε όπου τις μέρες που το διαβάζεις/κολυμπάς δεν ξέρεις αν κλαις, αν βρέχεσαι, αν βυθίζεσαι, αν επιπλέεις.
Η βασική ιστορία: Τέσσερις φοιτητές που ζουν στην εστία του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης γίνονται κολλητοί φίλοι. Ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους εκεί, ξεκινούν την «πραγματική» ζωή, την επιβίωση στη σκληρή καθημερινότητα που περιμένει κάθε άνθρωπο μετά την αποφοίτηση όταν τα ψέματα τελειώνουν.
Πρόκειται για τον γοητευτικό, επίδοξο ηθοποιό Γουίλεμ που κρατά κοντά την παρέα, τον εγωκεντρικό, αλαζόνα, παθιασμένο ζωγράφο Τζέι Μπι, τον ήρεμο παρατηρητή, αρχιτέκτονα Μάλκομ και τον μυστηριώδη Τζουντ, την κεντρική φιγούρα του βιβλίου.
Δε νομίζω ότι σε μια παρουσίαση ενός τέτοιου βιβλίου αξίζει να πεις πολλά. Αυτός ο Τζουντ είναι μια φιγούρα που σου θυμίζει σε τραγικότητα Οιδίποδα, Μήδεια, Ελένη, μια μορφή της οποίας η τραγικότητα είναι ακατάπαυστη και παρά την σπανιότητα όσων του έχουν συμβεί – σαν ύμνος στους καταραμένους είναι η ζωή του- αισθάνεσαι ότι θα σηκώσεις τη γρίλια και θα τον δεις απέναντί σου, μόνο, έρμο, αναιμικό, κάπου στα 53 του χρόνια, να σε κοιτάζει σαν αποχαιρετώντας σε. Είναι η ζωή του Τζουντ, το παρελθόν του, όσα συνέβησαν πριν τη γνωριμία του με τους άλλους τρεις πρωταγωνιστές που κινητοποιούν όλη την εξέλιξη. Μια ζωή που κλείνει μέσα τους ουσιαστικά τόσο τις ζωές των ανθρώπων, τη ροή μας και τους μικρούς κύκλους μας μέχρι να κλείσουμε τον ένα μεγάλο.
Το «Λίγη Ζωή» προτάθηκε για Booker, National Book Award και Goodreads Choice Award Best Fiction. Η επιτυχία του παίχτηκε από στόμα σε στόμα, από social media σε blog.
Νομίζω ότι κλείνοντάς τις 900 σχεδόν σελίδες του, αισθάνεσαι καλύτερος άνθρωπος, ο,τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα. Μεταξύ μας… κάποιες σταθερές τις έχει.
«Εκείνους τους μήνες σκεφτόμουν συχνά αυτό που προσπαθούσα να κάνω, σκεφτόμουν πόσο δύσκολο είναι να κρατήσεις στη ζωή κάποιον που δεν θέλει να ζει. Πρώτα δοκιμάζεις τη λογική (Έχεις τόσο πολλά να ζήσεις), και μετά την ενοχή (Μου το χρωστάς) και μετά δοκιμάζεις τον θυμό, και τις απειλές, και τα παρακάλια (Είμαι γέρος· μην το κάνεις αυτό σε γέρο άνθρωπο). Μα έπειτα, άπαξ και ο άλλος συμφωνήσει, είναι απαραίτητο εσύ, ο γαλίφης, να πας στην επικράτεια της αυταπάτης, επειδή βλέπεις πόσο του στοιχίζει, βλέπεις πόσο δεν θέλει να είναι εδώ, βλέπεις ότι και μόνο το να επιβιώνει τον εξαντλεί, και τότε πρέπει καθημερινά να λες στον εαυτό σου: κάνω το σωστό. Το να τον αφήσω να κάνει αυτό που θέλει να κάνει είναι αποτρόπαιο σύμφωνα με τους νόμους της φύσης, τους νόμους της αγάπης. Ορμάς στις ευτυχισμένες στιγμές, τις κραδαίνεις ως απόδειξη –Βλέπεις;
Να γιατί αξίζει να ζεις. Να γιατί τον κάνω να προσπαθεί–, παρότι εκείνη η μια στιγμή δεν μπορεί να αντισταθμίσει όλες τις άλλες, την πλειονότητα των στιγμών. Σκέφτεσαι, όπως σκεφτόμουν με τον Τζέικομπ, τι λόγο ύπαρξης έχει ένα παιδί; Για να με παρηγορήσει; Για να το παρηγορήσω εγώ; Και αν ένα παιδί δεν παίρνει πια παρηγοριά, είναι δουλειά μου να του επιτρέψω να φύγει; Και μετά ξανασκέφτεσαι: μα αυτό είναι αισχρό. Δεν μπορώ.»
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
Αγόρασέ το |
|---|---|
| Τίτλος: | Λίγη Ζωή |
| Συγγραφέας: | Χάνια Γιαναγκιχάρα |
| Μετάφραση: | Μαρία Ξυλούρη |
| Εκδόσεις: | Μεταίχμιο, Νοέμβριος 2016 |
| Σελίδες: | 896 |
| Μέγεθος: | 15 Χ 23 |
| ISBN: | 978-618-03-0690-3 |
