«Μαμά, μπαμπά… Έπρεπε να έρθουμε. Να αντιδράσουμε! Στην πραγματικότητα έπρεπε να το είχαμε κάνει από καιρό!»
Οι Γκοντάρ κοίταξαν έκπληκτοί την κόρη τους. Παλιά δε μιλούσε έτσι. Δε μιλούσε σχεδόν καθόλου!
«Μελίνα, τι λόγια είναι αυτά; Δε θα σώσουμε εμείς εµείς τον κόσµο!», είπε η κυρία Γκοντάρ.
«Λάθος, µαµά. Εµείς θα τον σώσουµε. Και εµείς!»
Είναι το δεύτερο βιβλίο της Λέσχης των Αλλόκοτων Πλασμάτων. Είναι η δεύτερη χρονιά φοίτησης στο Μυστικό Καταφύγιο. Για όσους αγνοούν το πρώτο μέρος, εξηγούμαι συνοπτικά:
Παιδιά με κάποια σπάνια δύναμη ή δυνατότητα, μια παράξενη ιδιότητα, ένα ασυνήθιστο χαρακτηριστικό, περιθωριοποιημένα για διάφορους λόγους, φοιτούν στο Μυστικό Καταφύγιο, το σχολείο που διευθύνει η μυστηριώδης Μήδεια Κρακατόα. Εκεί καταφθάνουν από τα “κανονικά” τους σχολεία και ο Μάρκο Χάλοραν που έχει στην πλάτη του ένα πτερύγιο καρχαρία αλλά και η θλιμμένη Αλίλα Όμπι που όταν κλαίει ενθυμούμενη το σκληρό παρελθόν της ή αναλογιζόμενη το θλιβερό παρόν τα πάντα γύρω της δονούνται για λίγο σα να γίνεται ένας μικρός σεισμός.
Αν στο πρώτο βιβλίο (Το μυστικό καταφύγιο) είχαμε… εισαγωγή, είχαμε στήσιμο θεμελίων ενός νέου κόσμου, μια στιβαρή κρηπίδα πάνω στην οποία θα ορθωνόταν το αξιακό σύστημα αυτού του κόσμου, στο δεύτερο βιβλίο της Λέσχης των Αλλόκοτων Πλασμάτων έχουμε δράση, αντίδραση, κόσμους που συγκρούονται, δυνάμεις ποδηγέτησης που στερεώνουν το ικρίωμα από το οποίο θα επιτεθούν σε ομάδες ανθρώπων, δικαιώματα, αξίες, θα αναγγείλουν το μανιφέστο επιβολής τους, θα καθίσουν ενοχλητικά στον τράχηλο της ανθρωπότητας.
Ο Γιώργος Παναγιωτάκης βάζει τόση σύγχρονη πραγματικότητα στον κόσμο φαντασίας που δημιούργησε στο πρώτο βιβλίο, που αναρωτιέσαι πού θα βρεις περισσότερη επικαιρότητα! Κι αυτό το λέω γιατί από το επίπεδο των συμβολισμών και των υπαινικτικών σημάνσεων, στο δεύτερο αυτό βιβλίο περνάμε στις δηλώσεις, στις καθαρές δηλώσεις και το φανέρωμα των αντίρροπων κόσμων. Το καλό και το κακό; Όχι, κάτι πιο πέρα από αυτά τα ελκυστικά κατά Νίτσε αρχέτυπα. Έχουμε μάχη ιδεών. Έχουμε στρατόπεδα με “όπλα”, τα δικά του ο καθείς. Έχουμε ψευδείς ειδήσεις. Έχουμε προφίλ και social media και instagram και προβολή εαυτών. Έχουμε κηρύγματα μίσους και καθαρές κοινωνίες και δήθεν πολιτισμούς που βάλλονται από ετερόκλητα στοιχεία. Έχουμε ρατσισμό και διώξεις και κυνήγι μαγισσών και αναδυόμενο νεο-Μακαρθισμό που από το 50′ έρχεται φρέσκος φρέσκος στο τώρα. Πρώτα για τους πρόσφυγες, για τους ξένους. Ύστερα για ό,τι διαταρράσει τη μανιέρα. Δηλαδή και για τα αλλόκοτα παιδιά του Μυστικού Καταφυγίου.
Από τη μια έχουμε το Μυστικό Καταφύγιο όπου φοιτούν κάποιοι διαφορετικοί, κάποιοι αλλόκοτοι, με δυνάμεις πέρα από τα αναμενόμενα και προφανή, τα ιδανικά θύματα όσων προσπαθούν για απρόσβλητες από το διαφορετικό κοινωνίες. Από την άλλη έχουμε τον Πίτερ Κρούγκερ -το όνομα του ξυπνάει… εφιάλτες- τον ηγέτη που φιλοδοξεί να ορθώσει μια “παλιά” κοινωνία.
Μέσα σε όλη αυτήν την ιστορία, έχουμε κάποιες αδιάσειστες αλήθειες. “Τίποτα δεν τελειώνει”. Ο πόλεμος έναντι των φορέων του μίσους δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Μια νίκη απέναντί τους, είναι πάντα μια πρόσκαιρη νίκη. Γιατί το μίσος έχει σταθερή πελατεία και πάντα κάποιος αυτόκλητος σωτήρας θα επιδιώξει να το εκπροσωπήσει, ίσως καλύτερα από τον προηγούμενο.
Η μάχη του καλού και του κακού δεν οριοθετείται με επιπεδους όρους, δεν επισπεύδεται, δεν περιχαρακώνεται σε συμβατικά πλαίσια. Ο Γ. Παναγιωτάκης -κατά την ταπεινή μου γνώμη- διαβαίνει τον Ρουβίκωνα της σύγκρουσης με την αδράνεια. Ο μαγικός διάλογος που χρησιμοποιώ εισαγωγικά στο παρόν άρθρο, θα μπορούσε να αποτελεί θέμα έκθεσης σε κάποιες πανελλήνιες που σέβονται τον εαυτό τους.
Γήινο και φθαρτό να ερωτεύεσαι. Γήινο και φθαρτό να αντέχεις στο ψεύδος και το μίσος. Χαρακτηριστικό ενός νέου είδους ανθρώπου να θεωρείς τη σωτηρία του κόσμου ΚΑΙ δική σου υπόθεση. Γιατί ο κόσμος μπορεί να μη σωθεί, κυρία Γκοντάρ που “περιφρονείτε” την ορμή της αλήθειας. Αλλά σίγουρα κάποιοι θα σωθούν πέρα από τον κόσμο.
Όταν ήρθαν για εμένα. Ο νέος δήμιος είναι έξω και περιμένει. Είναι αχόρταγος, φτιάχνει εύκολα στρατιές πιστών και με τις νέες τεχνολογίες παίζει την κοινωνία στα δάχτυλα. Φοβάσαι; Μπες στο Μυστικό Καταφύγιο.
Υστερόγραφο: Μάρκο, με ένα πτετύγιο δελφινιού στην πλάτη. Μελίνα, μιλά λίγο, βλέπει στο σκοτάδι, πέφτει από ψηλά δίχως να παθαίνει το παραμικρό. Βλάντι, γνωρίζει ένα δευτερόλεπτο πριν τι θα συμβεί. Αλίλα, όταν κλαίει όλα γύρω της τρέμουν σαν σεισμός. Χάρι, όταν αναστατώνεται μεταμορφώνεται σε λούτρινο αρκουδάκι. Πέτρα Λουίζα, έχει αποκτήσει έναν δεύτερο εαυτό που εμφανίζεται όποτε εκείνη το θελήσει. Ισμαήλ, βλέπει τα πάντα χάρη σε δύο λεπτές κεραίες που έχει στο κεφάλι του και διαθέτει τηλεπαθητικές ικανότητες. Νάντια, ψηλώνει και συρρικνώνεται αναλόγως της διάθεσής της.
Αυτοί είναι οι Αλλόκοτοι μαθητές. Ήρθαν για να μείνουν.
Εκδόσεις Πατάκης
Διακρίσεις
[vc_custom_heading text=”THE BOOK SECRET” font_container=”tag:h2|font_size:32|text_align:center|color:%23ffffff” google_fonts=”font_family:Akronim%3Aregular|font_style:400%20regular%3A400%3Anormal” css_animation=”bounceIn” css=”.vc_custom_1517325058360{padding-top: 7px !important;background-color: #0066cc !important;}”]
Ο συγγραφέας Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης μας εκμυστηρεύτηκε μια πτυχή-υπόβαθρο της ιστορίας του: “Για τις ανάγκες του «Όταν ήρθαν για εμένα», έκανα μια ενδελεχή -και επώδυνη- έρευνα για τον ρόλο του κίτρινου τύπου, αλλά και για το πώς δημιουργούνται και διασπείρονται οι διάφορες ψεύτικες, συκοφαντικές και μισαλλόδοξες ειδήσεις στην εποχή του διαδικτύου και των social media. Βγήκα στα σίγουρα σοφότερος αλλά και αρκετά ανήσυχος. Πρέπει τόσο εμείς όσο –κυρίως- τα παιδιά να βρισκόμαστε πάντα σε εγρήγορση. Να φιλτράρουμε την πληροφορία και να μάθουμε να αναζητούμε την αλήθεια.”
Διαβάστε συνέντευξή του εδώ.
Ένα από τα 5 ελληνικά βιβλία που εντάχθηκαν στον κατάλογο των White Ravens 2018
Βραβείο περιοδικού Ο Αναγνώστης 2018
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Όταν ήρθαν για εμένα- Βιβλίο 2 |
| Σειρά: | Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων |
| Συγγραφέας: | Γιώργος Κ. Παναγιωτάκης |
| Εικονογράφηση: | Μυρτώ Δεληβοριά |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Νοέμβριος 2017 |
| Φιλμ-Μοντάζ | Μαρία Ποινιού-Ρένεση |
| Σελιδοποίησ: | Αλέξιος Δ. Μάστορης |
| Σελίδες: | 168 |
| Μέγεθος: | 14,3 X 20,4 |
| ISBN: | 978-960-16-7743-9 |
