Μια επικράτεια διάφανη, αγεωμέτρητη, λυρική, που αφήνει θραύσματα δικά της και του κόσμου να λάμψουν, να διαλαλήσουν, κάποτε να ξηλωθούν. Αυτή είναι η Νέα Γη που ορίζει τα τελευταία χρόνια ο ξεχωριστός δημιουργός που γεννήθηκε στη Χαλκίδα, πήγε στην Αυστραλία, στην Αγγλία και επέστρεψε στην Ελλάδα, για να μείνει, να επαναδιαπραγματευθεί με τον εαυτό του και την τέχνη του λόγου.
Εν προκειμένω, μετά από βιβλία σημαντικά, βραβευμένα, μεταξωτά, ήρθε και το απολύτως Μεταξένιο, ένα βιβλίο που τρέχει προς την αναγνώριση από την πρώτη στιγμή της κυκλοφορίας του.
Καλύτερο βιβλίο στην κατηγορία του στη Χρυσή Λίστα 2025 με συναινετική ομοβροντία, καλύτερος συγγραφέας ο ίδιος, βραχεία λίστα στην ελληνική IBBY, Το μεταξένιο, ράβεται στα καλύτερα σχολεία και σπίτια, έχει ετοιμαστεί ήδη για Ιταλία και Κορέα και έχει συνέχεια το έργο.
#diavazoume /#diavazoume mazi τον Κυριάκο Χαρίτο σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Αν σου έλεγαν τη λέξη μεταξένιο(ς) πριν από είκοσι χρόνια, τι μπορεί να σκεφτόσουν;
Κάποια υφή. Κάποιο αντικείμενο. Μια ύλη.
Τι είναι, λοιπόν, το «Μεταξένιο», Κυριάκο; Είναι ένα παιδί που…;
Ένα παιδί που αγάπησα πολύ, που έγινε ένα βιβλίο που αγάπησαν πολύ / πολλοί.
Ο ποιητικός λόγος του «Μεταξένιου» δεν είναι, αναμφίβολα, συνηθισμένος στα εικονογραφημένα βιβλία. Στα τελευταία σου βιβλία τον επιλέγεις ολοένα και περισσότερο, ολοένα και πιο ξεκάθαρα. Πες μου για αυτήν την επιλογή σου.
Νομίζω ότι από τη μια φλερτάρω με την καταστροφή δοκιμάζοντας τα όρια της φόρμας και του είδους και από την άλλη απλά αποδέχομαι ποιος είμαι χωρίς τον φόβο να ξενίσω. Με δείχνω όπως είμαι.
Όταν σε ντύνουν με υπερπροστασία και ξένες βουλές και επιταγές, πρέπει να ξηλωθείς για να αρχίσεις σχεδόν από την αρχή;
Πρέπει πρώτος εσύ να ξηλώσεις τις ραφές. Γιατί αυτή η σφιχτή βελονιά είναι ταυτόχρονα και φυλακή σου. Αν δεν το κάνεις εσύ, θα το κάνει η ζωή, οι άλλοι. Εγώ μεγάλωσα ως τρελός μαμάκιας και έφαγα πολύ ξύλο μεταφορικά και όχι. Αυτό που νόμιζα θα με σώσει είναι αυτό που με σκότωνε. Κατάλαβα πως έπρεπε να φύγω για να μπορέσω να γίνω εγώ.
Δεν το έγραψες προφανώς για κάποιο συγκεκριμένο ηλικιακό κοινό, απευθύνεται, όπως φαίνεται, σε πολλά διαφορετικά κοινά. Είχες, ωστόσο, στο μυαλό σου κάποια ηλικιακή στόχευση ως target; Ή περισσότερο ήθελες να εκφράσεις τον ίδιο τον Κυριάκο;
Έχω και το έχω δει να δουλεύει στις εκδηλώσεις με τρόπο μαγικό. Είναι για 5-7 χρονών.
Τι πιστεύεις ότι οδήγησε το «Μεταξένιο» σε τόσο γρήγορη αναγνώριση, σε μεταφράσεις στο εξωτερικό, σε διακρίσεις που ήρθαν ή αναμφίβολα θα έρθουν; Υπάρχει κάποιο συστατικό για τα καλά βιβλία που αναγνωρίζονται;
Προφανώς η αδιανόητη εικονογράφηση και η κλασική παραμυθένια δομή.
Το δικό μου συγγραφικό χρέος είναι να γράψω ένα καλό βιβλίο και να προσεύχομαι να αναγνωριστεί. Δεν είναι το ανάποδο. Δηλαδή να γράψω ένα βιβλίο για να αναγνωριστεί προσευχόμενος να είναι καλό ή να μην καταλάβει κανείς πως δεν είναι.
Δυστυχώς στον χώρο του παιδικού βιβλίου υπάρχει υπερτονισμένη η αξία της χρηστικότητας. Και έτσι πολλοί γράφουν βιβλία που μοιάζουν με οδηγίες χρήσεως ή λυσάρια για οικογενειακά προβλήματα. Αυτό δεν είναι τέχνη.
Πόσος Κυριάκος υπάρχει μέσα στο «Μεταξένιο»;
Υπάρχει ίσως παραπάνω απ’ όσο αντέχουν οι ραφές του. Από την άλλη υπάρχει τόσος λίγος που επιτρέπει στον κάθε αναγνώστη να βρει εκεί μέσα τον εαυτό του και όχι εμένα. Αυτό το hocus pocus είναι η αορτή της καρδιάς της τέχνης.
Θα ήθελα να μας φτιάξεις ένα μικρό σάουντρακ του «Μεταξένιου», με ορχηστρικά ή τραγούδια.
Διαλέγω του Brian Eno το By this river. Και το Βλέφαρό μου του Νίκου Κυπουργού και της Λίνας Νικολακοπούλου με τη φωνή του Χρόνη Αηδονίδη.
Σου προτείνω να το δεις ως ένα μικρού μήκους animation, ακόμα και ως ένα θεατρικό έργο. Θα το έβλεπες, θα το ήθελες προς αυτές τις κατευθύνσεις;
Εννοείται! Θέλω να το δω από animation μέχρι όπερα για παιδιά. Από κουκλοθέατρο μέχρι χοροθέατρο. Όσες πιο πολλές μορφές πάρει τόσο περισσότεροι άνθρωποι θα το κάνουν δικό τους.
Plus: Πώς αισθάνθηκες για τη διπλή διάκριση στη Χρυσή Λίστα, για το βιβλίο και για σένα ως συγγραφέα της χρονιάς;
Κομπλάρω τρομερά με αυτά τα πράγματα. Από τη μια πιστεύω πως το αξίζω, από την άλλη πιστεύω πως δεν το αξίζω. Και βέβαια νιώθω μια ευγνωμοσύνη που με διαλύει. Χαρά δεν νιώθω. Ευγνωμοσύνη νιώθω και ανακούφιση πως κάτι έκανα καλά. Και θα σου πω και κάτι ακόμα. Εμένα στόχος μου είναι να εξαφανιστώ μια μέρα πίσω από το έργο μου. Να μη χρειάζεται να φαίνομαι πουθενά. Γιατί αυτό που είμαι είναι πάνω απ’ όλα οι ιστορίες μου. Τίποτε δεν υπάρχει σε μένα που να αξίζει περισσότερο από αυτό.
Κυριάκος Χαρίτος
Το Μεταξένιο
Εκδόσεις Μεταίχμιο
—–
#diavazoume/#diavazoume_mazi
