Τίτλος: Κυπάρισσος
Τίτλος πρωτοτύπου: Cipariso
Συγγραφέας: Μάρτα Σανμαμέντ
Εικονογράφηση: Ζόνια Βίμμερ
Χρυσό μετάλλιο 2015 για το καλύτερο εικονογραφημένο βιβλίο των Independent Publisher Book Awards
Εκδόσεις: Α.Α. Λιβάνη
Σειρά: Παιδική Βιβλιοθήκη
ISBN: 978-960-14-2979-3
“Χάνεται για πάντα ο,τι ξεχνιέται”, γράφει ο υπότιτλος στο βιβλίο της Μάρτα Σανμαμέντ “Κυπάρισσος”. Έχει μεγάλο θέμα το βιβλίο. Αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Κυπάρισσος γιατί κάποτε, πολύ παλιά, ζούσε ένα νέος με αυτό το όνομα. Ευτυχισμένος και γενναιόδωρος ήταν και αγαπούσε περισσότερο από όλα το ιερό ελάφι των νυμφών με τα χρυσά κέρατα. Περνούσαν όμορφα μαζί στους κήπους του Ολύμπου ώσπου μια μέρα όλα άλλαξαν. Ο Κυπάρισσος λάβωσε κατά λάθος το ζώο ενώ έκανε εξάσκηση με το τόξο του. Έτρεξε κοντά του. Το είδε να πονά. Και τότε ευχήθηκε να πεθάνει μαζί του. Κι ο θεός Απόλλωνας τον μεταμόρφωσε σε κυπαρίσσι, για να βρίσκεται πάντα με τον φίλο του και με όσους υποφέρουν. Αν κοιτάξεις προσεκτικά ένα κυπαρίσσι, θα δει τις σταγόνες σα δάκρυα που τρέχουν από τον κορμό του. Είναι ο θρήνος του Κυπάρισσου για εμάς.
Και όταν τελειώνει αυτή η σελίδα, τι θα μας πει η συγγραφέας, αναρωτιέσαι. Έλα που έχει να μας πει όμως. Γιατί με έναυσμα την παλιά ιστορία του Κυπάρισσου, ξεδιπλώνει τέσσερις πολύ σύντομες ιστορίες απώλειας. Ιστορίες αγάπης μεταξύ παιδιών και ζώων.
Της Ειρήνης και της Λούσι του σκύλου της, που στα δεκατέσσερά της βγήκε μια μέρα για το πάρκο (έτσι της είπε η μητέρα της) αλλά μάλλον δε θα επέστρεφε ξανά σπίτι.
Του Τζορτζ και του Πάντι, του αγαπημένου του αλόγου που… πήγε στα σύννεφα κι ο Τζορτζ προσπάθησε να τον φτάσει με τον δικό του ευφάνταστο τρόπο.
Της Μόλι και του κούνελού της, του Γκας, που κοιμήθηκε μια μέρα βαθιά, πολύ βαθιά κι η Μόλι ένιωσε τον ύπνο ως κάτι πολύ κακό.
Του Ντάνι και του Τάνγκο, μιας μικρής καρδερίνας που πέταξε για ένα πολύ μακρινό ταξίδι χωρίς να το πει στο φίλο του…
Τις ιστορίες απώλειας των τεσσάρων παιδιών παρακολουθούσε το ψηλότερο δέντρο της πόλης, ο Κυπάρισσος. Και μαζί με τους τέσσερις ανέμους, τον Βόρειο, το Νότιο, τον Ανατολικό και το Δυτικό, έφτιαξε έναν κόσμο αγάπης, κατανόησης και ελπίδας, έναν κόσμο όπου “χάνεται για πάντα ο,τι ξεχνιέται” και μόνο αυτό.
Ή όπως τραγουδούν ο Χάρης και ο Πάνος στα “Παλιά Καλοκαίρια” της Λένας Παπά “Γιατί ο,τι υπήρξε μια φορά, δε γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει”.
Ο κόσμος της απώλειας για τα παιδιά είναι ένας κόσμος ανεξήγητος. Που πηγαίνουν όσοι πεθαίνουν; Πώς πεθαίνει κάποιος; Πώς γίνεται να μην τον ξαναδώ αφού τον αγαπώ τόσο πολύ; Τα παιδιά αδυνατούν να καταλάβουν πως γίνεται να χάσεις κάποιον την ώρα που τον αγαπάς πολύ.
Η όμορφη, παλιά ιστορία του Κυπάρισσου, σαν χρέος προς τα παιδιά που πονούν το χαμό του αγαπημένου τους ζώου, έρχεται να τους σκουπίσει το δάκρυ, παίρνοντάς το στον δακρυσμένο κορμό του αλλά να τα διδάξει μια από τις ουσιαστικότερες σοφίες της ζωής: όταν ξεχνάς κάτι, τότε και μόνο χάνεται. Όσο ζει στη μνήμη σου, εξακολουθεί να υπάρχει. Η μνήμη είναι μεγάλος κόσμος. Κι οφείλεις να δείξεις σε ένα παιδί πώς πρέπει να ζήσει μια ζωή που θα απολαύσει το ίδιο αλλά και θα μείνει στη μνήμη όσων μείνουν πίσω με θετικό πρόσημο. Είτε πεθάνεις αύριο, είτε στα 78 σου… Το σώμα πεθαίνει. Η αγάπη όχι.
Πολύ έξυπνη δομή και ιστορία, καλοφτιαγμένη και ξεχωριστά δοσμένη για το πένθος. Προτείνεται ως ένα από τα καλύτερα παιδικά βιβλία του είδους καθώς διαθέτει τη μοναδική πρωτοτυπία να περιλαμβάνει τέσσερις αυτοτελείς ιστορίες που ενώνονται κάτω από τη σκιά του Κυπάρισσου.
Πολύ όμορφη η εικονογράφηση της Βίμμερ, με πολύ εκφραστικές αποτυπώσεις των προσώπων και των συναισθημάτων τους και ιδιαιτέρως γλαφυρές και τρυφερές τις απεικονίσεις του πένθους που άλλοτε διαφαίνεται κι άλλοτε καταγράφεται ως νύξη.
Πολύ δυνατό βιβλίο.
Η ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
***
Η Μάρτα Σανμαμέντ είναι πολυτάλαντη καλλιτέχνιδα, που έχει παρουσιάσει το έργο της τόσο στην Ισπανία όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Εκτός από συγγραφέας, είναι και σχεδιάστρια γραφικών και επικεφαλής blogs και δηµιουργικών εκποµπών για την τηλεόραση.
Πιστεύει ότι για να γνωρίσει κανείς µια πόλη πρέπει να επισκεφθεί την αγορά της, το παλαιότερο βιβλιοπωλείο της, αλλά και το νεκροταφείο της. Οργανώνει επισκέψεις σε νεκροταφεία και προσπαθεί να µάθει στα παιδιά να αντιµετωπίζουν το θέµα χωρίς προκατάληψη. Σε ένα από τα ταξίδια αυτά ανακάλυψε το µεγαλοπρεπές δέντρο που την ενέπνευσε γι’ αυτό το παραµύθι, το οποίο µιλά για την απώλεια χωρίς περιστροφές.
***
Η ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΟΣ
***
Η Ζόνια Βίμμερ σπούδασε και εργάστηκε ως σχεδιάστρια στη γενέτειρά της, το Μόναχο, και στις Βρυξέλλες για αρκετά χρόνια. Κατόπιν αποφάσισε να αφοσιωθεί στην εικονογράφηση και ταξίδεψε στη Βαρκελώνη για να συνεχίσει την εκπαίδευσή της στο Liotja School of Design Art. Έκτοτε ζει ανάμεσα σε πινέλα και ιστορίες και εργάζεται ως εικονογράφος σε διάφορους εκδοτικούς οίκους σε όλο τον κόσμο. Εικονογραφήσεις της έχουν αποσπάσει πολλά βραβεία στις ΗΠΑ.
Πιστεύει ότι η εικονογράφηση της δίνει την ευκαιρία να φέρει λίγο φως στη ζωή των ανθρώπων, να τους κάνει να γελάσουν, να δραστηριοποιηθούν, να ονειρευτούν.
