Κράτα το σόου (18+1 σχεδόν αληθινές ιστορίες), του Θεοδόση Μίχου

Ο Θεοδόσης Μίχος γεννήθηκε στον Βόλο το 1979. Στο Κράτα το Σόου που είναι το πρώτο του βιβλίο (ακολούθησε φέτος το Η Αλκμήνη και οι άλλοι) περιγράφει μέσα από σύντομες 18+1 ιστορίες διηγηματικής μορφής τη ζωή του. Ο, αυτό θα ήταν βαρετό ακόμα κι αν το έκανε μέχρι και ο Ντέιβιντ Μπάουι. Είναι η ζωή της γενιάς του; Όχι. Καμιά γενιά δεν έχει τόσο κοινά χαρακτηριστικά. Είναι μια όψη της Ελλάδας, του Βόλου και της Αθήνας, των δεκαετών του 1990 και του 2000 (+- 3-4), όπως αυτές φανερώθηκαν μέσα από μικρές και μεγάλες μουσικές σκηνές, μέσα από παρέες και φιλίες, από δρόμους και στενά, από αλητείες και πιο μαζεμένες εξόδους. Είναι η Ελλάδα μιας 25ετίας μέσα από 18 συναυλίες στις οποίες ο συγγραφέας εμπλέκεται με κάποιον τρόπο. Είναι οι τάσεις, μουσικές και μη, τα χούγια, διαδεδομένα ή μη στη νεολαία της εποχής (μεταξύ της και ο γράφων). Μέσα από τη ζωή του συγγραφέα, διανθισμένη ενδεχομένως με κάποιες μυθιστορηματικές εκτάσεις, ερχόμαστε ξανά σε γεγονότα της εποχής (π.χ. τον κρότο που έκανε η δολοφονία του Γρηγορόπουλου σε μεγάλο μέρος της νεολαίας).

Ο Μίχος γεννήθηκε τότε που σχεδόν ολοκληρώνεται εκείνη η γενιά του 70′ που πρόλαβε να γυρίσει κασέτες με το στυλό (όχι τι είναι κασέτα, σε λίγο θα απορούν τι είναι στυλό σήμερα) για να μη χαλάσει μπαταρία στο φορητό κασετοφωνάκι, που περπάτησε με τις ώρες τους δρόμους αναζητώντας σπάνια βινύλια σε κάτι υπόγεια της Αθήνας, που γύρισε νύχτες και νύχτες ζαλισμένος από μουσικές και δευτερευόντως από άλλα πράγματα, που διάβηκε όλα τα γνωστά και άγνωστα μουσικά στέκια των ας πούμε ροκάδων του 90′ και βάλε λίγο ακόμα, που έχει να σου διηγηθεί ιστορίες από έξω κι όχι από μια οθόνη κινητού.

Ιστορίες. Και στιγμές, πολλές μικρές στιγμές. Ο καθένας που έχει ζήσει λίγη ζωή έξω από το σπίτι και τα συμβατικά ορατόρια, θα βρει κομμάτια του εαυτού του στις 18+1 ιστορίες του Θεοδόση Μίχου, θα βρει άπειρες μουσικές, ελληνικής και διεθνείς, θα βρει παρασκήνια, συναυλιών και προσωπικής ζωής, φλερτ, αγάπες, φυγές προς τα μπρος ή προς τα πίσω. Και με κάποιον τρόπο, ο συγγραφέας κατορθώνει με την απενοχοποιημένη, ημιλογοτεχνική, διόλου δήθεν γραφή του να γρατζουνίσει μνήμες και την καρδιά που δεν είναι απλώς μία αντλία.

“Είδα έναν άνδρα να πέφτει όμως δεν πρόλαβα να κάνω ευχήδεν πρόλαβα να κάνω ευχή…”