Λέγεται ότι τα κορακίστικα χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά από τους Έλληνες κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας προκειμένου να συζητούν χωρίς να τους καταλαβαίνουν οι Τούρκοι. Στόχος δηλαδή, των κορακίστικων, που δεν είναι φυσικά ελληνικό μόνο φαινόμενο, είναι να παραπλανήσουν ή να αποκλείσουν κάποιους από την κατανόηση όσων λέγονται. Διάφορες μελέτες όμως, αποδεικνύουν ότι εφευρέθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν διάλεκτοι με τον ίδιο σκοπό σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, κυρίως από τεχνίτες που επιδίωκαν να κρατήσουν κρυφά τα μυστικά της τέχνης τους. Ενδεικτικά θα αναφέρουμε τα μεστιτσιώτικα των τεχνιτών της Στεμνίτσας, τα σώπκα ή σώπικα, των βαρελάδων και τα κουδαρίτικα των χτισταδων της Ηπείρου, τα μπακουραίικα των ραφτάδων στα Τζουμέρκα και τα κολομπίτικα των ανθρώπων του λιμανιού των Χανιών.
Πολλοί θα το γνωρίζετε αλλά όσοι αναρωτιέστε για ποιο λόγο μας ενδιαφέρουν όλα αυτά, θα σας απαντήσουμε ότι τα κορακίστικα είναι κι ένα πολύ αγαπημένο παιχνίδι των παιδιών! Είναι ένα παλιό κι εύκολο παιχνίδι που βοηθά στην απόκτηση φωνολογικής ενημερότητας κι εξασκεί την ακουστική μνήμη. Κυρίως όμως είναι διασκεδαστικό!
Τα Φυλλαράκια της Γλώσσας στη σελίδα 20 του βιβλίου, παίζουν με το όνομα του Τατσι Μίτσι Κότσι, του Ιάπωνα φίλου τους. Προσθέτουν τη συλλαβή κα στο όνομά του και και καλούν τα παιδιά να αποκωδικοποιήσουν το μήνυμα. Μερικές ακόμα ιδέες με αφορμή τη σελίδα του βιβλίου είναι:
– Να πούμε και τα δικά μας ονόματα στα κορακίστικα. Προσθέτοντας δηλαδή μια συλλαβή της αρεσκείας μας στην αρχή του ονόματος ενός συμμαθητή μας η ομάδα προσπαθεί να καταλάβει ποιο όνομα προφέραμε στα κορακίστικα.
– Να παίξουμε τον Κορακιστικο-μεταφραστή. Κάποιος να λέει μια λέξη ή πρόταση στα κορακίστικα και ο μεταφραστής να προσπαθεί γρήγορα να την αποκωδικοποιήσει.
– Να προσπαθήσουμε να πούμε στα κορακίστικα ένα εύκολο, γνωστό τραγούδι. Μόλις το μάθουμε, το ηχογραφούμε, το ακούμε και διασκεδάζουμε.
– Με αφορμή τό το σατιρικό έργο "Κορακιστικά" (1812) του Ιάκωβου – Ρίζου Νερουλού, μπορούμε να παίξουμε το παιχνίδι της Κλαδούπολης. Η Κλαδούπολη είναι μια φανταστική πόλη όπου συνηπάρχουν διάφορες ομάδες ανθρώπων. Η κάθε ομάδα μιλά της δικής της "ντοπιολαλιά". Τα παιδιά αφού χωριστούν σε μικρές ομάδες, διαλέγουν μια συλλαβή που τους αρέσει και συζητάνε χρησιμοποιώντας τη στην αρχή κάθε λέξης. Με το σύνθημα, οι ομάδες ανακατεύονται και συζητούν προσπαθώντας να μην μπερδευτούν!
ΚΟΥκαΚΟΥληΚΟΥδιαΚΟΥσκεΚΟΥδαΚΟΥση!
