Σε 2,5 μήνες, 14 Ιουνίου θα γράφει το ημερολόγιο, έρχεται για 37 μέρες η 21η μεγάλη γιορτή του ποδοσφαίρου. Και μαζί τους οι άντρες γίνονται παιδιά ξανά…
Ίσως και να έχουν γίνει πολύ επαγγελματίες οι ποδοσφαιριστές πια. Ίσως να επιλέγουν ματς, να φυλάνε τα πόδια τους, να λογοδοτούν στις ομάδες τους, να κοιτούν πρώτα τα συμβόλαιά τους. Ωστόσο, αυτή η παγκόσμια γιορτή κάθε τετραετία σε γυρίζει μοιραία πίσω. Τότε που έτρεχες στο ψιλικατζίδικο της κυρά-Αθανασίας στη γωνία ή της κυρά-Βάσως που ήταν μισό ζαχαροπλαστείο-μισό ψιλικατζίδικο και κάθε τρεις και λίγο έπαιρνες δυο και τρία φακελάκια με τους ήρωες της εποχής, του καλοκαιριού για την ακρίβεια.
Το 1986 ήμουν 10 ετών (ναι, πέρασαν τα χρόνια, ξέρω). Ήταν το πρώτο μουντιάλ που είδα ολόκληρο. 52 στους 52 αγώνες. Μέχρι Παύλο Γερακάρη και Γιάννη Αργυρίου στη μία τη νύχτα (live από το Μεξικό βλέπεις) άντεχα να βλέπω να μεταδίδουν κάτι Τυνησίες και κάτι Μαρόκα σε αγώνες που ήταν για ύπνο και οι σπορτκάστερς τους έδιναν μία να πάνε πιο κάτω.
Ήταν τότε που η μισή Ελλάδα έγινε Αργεντινή ελέω Ντιέγκο Μαραντόνα και της παρέας του (Μπουρουσάγα, Βαλντάνο, Ρουγκέρι, Μπράουν). Κι η υπόλοιπη μισή μοιραζόταν στη Βραζίλια του συμπαθέτατου Σόκρατες και των Ζίκο, Φαλκάο, τη Γερμανία του Λιντμπάρσκι και του Ρουμενίγκε, τη Γαλλία του Πλατινί, του Ζιρές και του Αμορός, το Βέλγιο του Κέλεμανς, του Πφαφ και του Σίφο, την διαστημική και αδικημένη Σοβιετική Ένωση του Μπελάνοφ και του Ντασάεφ, την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία του Σιρέα, του Ταρντέλι, του Κόντι, του Μπέργκομι, την Ουρουγουάη του Φραντσέσκολι, τη Δανία των Λάουντρουπ, την Ισπανία του Μπουντραγκένιο και του Μίτσελ και άλλων σπουδαίων ομάδων.
Κι εμείς μαζεύαμε τα χαρτάκια της Panini, ψάχναμε ποιο μας λείπει, αλλάζαμε μεταξύ μας, πουλάγαμε δέκα διπλά για να πάρουμε ένα που μας έλειπε κι ακόμα θυμάμαι πόσο μου στοίχισε που για 4-5 χαρτάκια δεν το συμπλήρωσα όλα.
Τα κορίτσια μας κορόιδευαν. Βλέπεις εκείνες παρακολουθώντας Κάντι Κάντι είχαν ήδη πονηρέψει την ώρα που εμείς ξυπνούσαμε και κοιμόμασταν με τον Μέσι της εποχής, τον Μαραντόνα και τους ομοίους του. Και δώστου να παίζουμε φάτσο άφατσο στον τοίχο μήπως και κερδίσουμε κανένα παραπάνω αφού το πορτοφόλι της μαμάς είχε αδυνατίσει από τα “δώσε ένα δεκαρικάκι ρε μαμά”.
Τότε δεν υπήρχε στοίχημα. Τότε, ο μόνος τζόγος που είχαμε ήταν αυτά τα αυτοκολλητάκια, αδέρφια. Και το άλμπουμ της Panini ήταν κάτι σαν ευαγγέλιο που το πηγαινοφέρναμε παντού και δείχναμε με καμάρι κάτι μαλλούρες κατσιαπλιάδες της Κολομβίας, της Αλγερίας και της Ουρουγουάης.
Κορίτσια, γυναίκες πια… Ακόμα κι αν μεγαλώσαμε, συγχωρήστε μας αυτήν την παιδική αδυναμία κι αν δείτε κανέναν μαντράχαλο να ζητάει χαρτάκια πανίνι στο περίπτερα, στα παιχνιδάδικο ή αλλού, μην μπερδευτείτε ότι είναι για κανένα ανιψάκι ή βαφτιστήρι του. Για τον ίδιο θα είναι.
Άλλαξαν οι εποχές, γίνηκαν πολύ επαγγελματίες όλοι. Μα η αγάπη για του Διακογιάννη τη φωνή που όλους μας ενώνει και μας δονεί δεν αλλάζει εύκολα. Κι ας σαρανταρίσαμε πια… Τουλάχιστον…
Αρχίζει το ματς… Με τα άλμπουμ πρώτα ασφαλώς…
Το επίσημο site της panini στην Ελλάδα
Το πρόγραμμα του Μουντιάλ ή…
ποιες μέρες και ώρες, κορίτσια, μπορείτε να φεύγετε από το σπίτι άνετα
