Πριν από λίγες μέρες μία ιδιωτική έκθεση ιστορικών κειμηλίων φιλοξενήθηκε στο Πολιτιστικό-Συνεδριακό Κέντρο “Μίκης Θεοδωράκης” του δήμου Ελληνικού-Αργυρούπολης. Τέτοιες σπάνιες εκθέσεις και τέτοιες πρωτοβουλίες αποτελούν μάλλον σταθμούς στην καθημερινότητα μιας πόλης. Έτσι λοιπόν, με την σειρά μας, “φιλοξενήσαμε” κι εμείς την έκθεση αυτή στο elniplex (μπορείτε να βρείτε την αναφορά εδώ).Όμως, μια απλή αναφορά σε αυτό το γεγονός δεν είναι αρκετή. Άνθρωποι, σαν τον κύριο Χρήστο Κατσαμπάνη, που κάνουν τέτοιες μακροχρόνιες προσπάθειες με κόπο και προσωπικό κόστος μόνο και μόνο για να αναδείξουν το μεγαλείο του ελληνισμού, είναι μάλλον ξεχωριστοί. Το λιγότερο που μπορούσαμε να κάνουμε είναι να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.
Κατσαμπάνης Χρήστος. Συλλέκτης – Ερευνητής
Ο κύριος Κατσαμπάνης λοιπόν, είναι ερευνητής και συλλέκτης ιστορικών κειμηλίων, τα οποία έχει συλλέξει με πολύ κόπο και πολύ μεράκι, και με όλη την καλή του διάθεση, τα μεταφέρει όπου του ζητηθεί, για να φιλοξενηθούν σε εκθέσεις που ο ίδιος στήνει, σε όλη την Ελλάδα. Έτσι λοιπόν, τον συναντήσαμε και θελήσαμε να μάθουμε περισσότερες λεπτομέρειες, τόσο για τον ίδιο, όσο και για την πολύτιμη συλλογή του.
Συνέντευξη στη Χρυσάνθη Δενδρή
Μιλήστε μας για τον εαυτό σας. Ποιος είναι ο Χρήστος Κατσαμπάνης;
Ο Χρήστος Κατσαμπάνης είναι ένας απλός άνθρωπος, μέσα από μια αστική οικογένεια της Καλαμάτας, ο οποίος, όπως όλοι οι άνθρωποι, τελείωσε κι αυτός ένα σχολείο, την «Εμποροπλοιάρχων» της Ύδρας, ταξίδεψε και μετά για διάφορους λόγους εγκαταστάθηκε στην Καλαμάτα, εργαζόμενος στον δήμο Καλαμάτας, ιδιαίτερα στο Δημοτικό Θέατρο. Μάλιστα, έφυγα νωρίτερα απ’ ό,τι έπρεπε από την ενεργό υπηρεσία μου, για να μπορώ να έχω τη δυνατότητα, αυτή την συλλογή που έχω κάνει με τα εκθέματα, να την παρουσιάζω σε διάφορα μέρη, όπως εδώ στον δήμο Αργυρούπολης-Ελληνικού που με κάλεσε ο δήμαρχος κ. Γιάννης Κωνσταντάτος. Και νομίζω ότι ήταν ευδόκιμη όλη αυτή η παρουσία, αφού επισκέφτηκαν την έκθεση αυτή σχεδόν όλα τα σχολεία, καθώς και πολύς κόσμος. Μάλιστα, με την ευκαιρία αυτής της έκθεσης, μου έγιναν και άλλες προσκλήσεις. Μετά από εδώ, με έχει καλέσει η περιφέρεια Μακεδονίας, να πάω στα Γρεβενά, για να παρουσιαστεί η έκθεση κατά τη διάρκεια του εορτασμού της Απελευθέρωσης.
Πότε ξεκινήσατε να συλλέγετε τα κειμήλια αυτά και με ποιο κίνητρο; Τι σας ώθησε ώστε να κάνετε κάτι τέτοιο;
Εγώ, σαν ναυτικός, διάβαζα αρχαίους Έλληνες κλασικούς συγγραφείς. Αυτό το μεγαλείο των γραμμάτων, των τεχνών και της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων ήταν το αίτιο που ήθελα να βρω χειροπιαστά αντικείμενα, ξεκινώντας από τα παλαιότυπα, από τα βιβλία, τα οποία βεβαίως τα συνέλλεξα στο εξωτερικό από οίκους και διάφορα παλαιοπωλεία. Μετά, εκείνο που με συγκίνησε ήταν η Επανάσταση του 1821, γιατί ο ελληνισμός μια ζωή ήταν περήφανος, από αρχαιοτάτων χρόνων. Και το ότι υπήρξε 400 χρόνια υπόδουλος των Τούρκων, ήταν -αν θέλετε- λίγο ντροπή για τον Έλληνα. Μου έκανε, λοιπόν, θαυμασμό όλη αυτή η ιστορία της Επανάστασης του ’21. Ήταν ένα κίνητρο για να γίνει αυτή η συλλογή. Και βέβαια, έγινε και η συλλογή ευρημάτων σε σχέση με κάποια όπλα της εποχής, κι ετσι παρουσιάζεται μια ολοκληρωμένη έκθεση.
Πόσα κομμάτια αριθμεί η συλλογή σας σήμερα;
Είναι μια σεβαστή παρουσία. Αλλά, είναι κομμάτι-κομμάτι μαζεμένη. Εγώ δεν είχα χρήματα να μπορώ να αγοράζω. Εργαζόμουν και, όταν περίσσευαν λίγα χρήματα, κοιτούσα να πάρω ένα αντικείμενο πχ. από τα χωριά. Δεν ημουν πλούσιος ποτέ, δεν έγινα συλλέκτης για να δείξω ότι έχω πράγματα. Η συλλογή αυτή έγινε ιδεολογικά, για να δείξω το ελληνικό μεγαλείο, που υπήρχε και υπάρχει διαχρονικά, μέσα από αυτά τα ευρήματα.
Συνεχίζετε ακόμα να προσθέτετε αντικείμενα στην συλλογή σας; Ποιο είναι το τελευταίο σας απόκτημα;
Οι δυνατότητες οι οικονομικές είναι πλέον τόσο περιορισμένες, που δεν μπορώ να αγοράσω κάποιο αντικείμενο. Το τελευταίο μου απόκτημα είναι κάποιο ρούχο, από την Καλαμάτα.
Ποιο αντικείμενο είναι το παλαιότερο και ποιο το νεότερο χρονολογικά;
Τα πιο παλιά είναι κάποιες γκραβούρες του Σέτελ του 1493, που παρουσιάζεται η Σπάρτη, η Κωνσταντινούπολη. Όσο για το νεότερο, κάποιες φορεσιές από τις αρχές του 20ου αιώνα. Προσπαθώ πάντα τα αντικείμενα που συλλέγω να είναι παλιά. Και βέβαια να τονίσω ότι, όλες οι φορεσιές είναι φορεμένες, δεν είναι κάτι σαν σουβενίρ. Είναι φορεμένες από ανθρώπους που έχουν φύγει από την ζωή.
Ποιος είναι ο σκοπός του Χρήστου Κατσαμπάνη για την σπάνια αυτή συλλογή κειμηλίων;
Ευελπιστώ ότι αυτή η συλλογή θα ακουμπήσει κάπου κι εγώ θα την προσφέρω. Δεν πρόκειται να την ανταλλάξω οικονομικά με κάτι. Το έχω δηλώσει, και όσο πιο γρήγορα βγει η πρόταση, η σωστή πρόταση, θα είναι το καλύτερο. Θέλω οπωσδήποτε να ακουμπήσει κάπου. Άλλωστε, αυτός είναι και ο λόγος της παρουσίας μου και της περιοδείας μου. Γιατί, αν είναι στο σπίτι μου, δεν θα γνωρίσει κανένας τα αντικείμενα αυτά, δεν θα ευαισθητοποιηθεί κάποιος να πει ότι θα τα χρηματοδοτήσει. Γιατί, για να μπουν αυτά σε έναν μουσειακό χώρο, χρειάζονται χρήματα και μια υποδομή, που εγώ δεν δυστυχώς δεν έχω.
Έχετε απευθυνθεί στο ελληνικό κράτος;
Το ελληνικό κράτος έχει άλλα προβλήματα. Έχει έναν πλούτο πολιτιστικό, κυρίως το αρχαιολογικό στοιχείο, που νομίζω ότι προτεραιότητα υπάρχει εκεί. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι η τοπική αυτοδιοίκηση σε δεύτερο βαθμό, θα μπορούσε με ευελιξία να υποστηρίξει κάτι τέτοιο, να παρουσιάσει αυτό το πολιτιστικό στοιχείο, σε συνεργασία, και με κάποιον ιδιώτη. Δεν έχω την απαίτηση από το κράτος να κάνει κάτι. Είναι πάρα πολύ δύσκολο, και ιδιαίτερα στις μέρες μας. Όμως, υπάρχουν άνθρωποι που οικονομικά στέκονται αυτή την στιγμή, και η τοπική αυτοδιοίκηση θα μπορούσε να φροντίσει. Εκεί απευθύνομαι κυρίως, σε ιδιώτες.
Μας είχατε αναφέρει ότι, για εσάς, τα πιο σημαντικά αντικείμενα της συλλογής σας είναι τα βιβλία, μιας και αποτυπώνουν τα στοιχεία και τα γεγονότα μιας εποχής. Από όλα αυτά, λοιπόν, τα βιβλία, κατά την προσωπική σας άποψη ποιο θεωρείτε πιο σημαντικό και γιατί;
Οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, δεν θέλω να πω συγκεκριμένα για κάποιον, είναι το κορυφαίο πράγμα που υπάρχει στον ελληνισμό. Γιατί, όπως ξέρετε, οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς που διδάσκονται και σήμερα σε πολλά ουμανιστικά σχολεία της Ευρώπης, εκτός Ελλάδος βέβαια… είναι πρότυπα και κανόνες για την ανάπτυξη των χωρών. Δυστυχώς εμείς έχουμε αποκολλήσει το δικό μας ενδιαφέρον, και κινούμαστε σε άλλα πράγματα.
Ποιος ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης; Τουλάχιστον, ας κοιτάξει λίγο παραπέρα. Γι’ αυτό και υπάρχει παρακμή σήμερα. Γιατί έχουμε σταματήσει πια, να κοιτάμε τις ρίζες μας. Ξέρετε κάτι; Στο Πνευματικό Κέντρο της Καλαμάτας υπήρχε έκθεση με τις καρναβαλίστικες κούκλες πολύ καιρό. Και πήγαν σχολεία, παιδιά, κόσμος… Όταν όμως έκανα εγώ την έκθεση με τα κειμήλια, ελάχιστοι ήρθαν, μετρημένοι στα δάχτυλα. Η παρακμή μας αυτό είναι.
Βέβαια, καλό είναι να γίνονται οι παρελάσεις και τα παιδιά να φορούν τις στολές. Το θέμα όμως είναι, γνωρίζουν τα παιδιά για ποιο λόγο φοράνε αυτά τα ρούχα; Τα σχολεία όμως, που ήρθαν εδώ αυτές τις μέρες που γίνεται η έκθεση, έκαναν ουσιαστική και καλή δουλειά. Δηλαδή, πιστεύω ότι προσέφερα στην πόλη σας. Έδειξα στα παιδιά ότι εδώ δεν είναι αντικείμενα για να τα δείτε και να πείτε «α, τι ωραίο». Αλλά τους εξήγησα από πού προέρχονται, ποια είναι οι αξίες του ελληνισμού. Και, ξέρετε, με συγκίνησε και μετά η παρουσία των παιδιών, που έρχονταν και με τους γονείς τους.
Κάποια από τα βιβλία της συλλογής σας είναι ξενόγλωσσα. Πιστεύετε ότι θα πρέπει κάποιο ή κάποια από αυτά να μεταφραστούν στην ελληνική γλώσσα και να συμπεριληφθούν ενδεχομένως στην ύλη της ιστορίας που διδάσκεται στα σχολεία ή στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα;
Τα περισσότερα βιβλία της συλλογής είναι ξενόγλωσσα, γραμμένα από ξένους συγγραφείς. Εδώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε παιδεία. Η τουρκοκρατία δεν είχε ούτε για τα δικά της παιδιά τίποτα. Δεν υπήρχε σχολείο, δεν υπήρχε μάθηση. Ένα σκότος υπήρχε. Κι αν υπήρχαν κάποιοι Έλληνες, που πήγαν στο εξωτερικό να διαβάσουν αυτά τα βιβλία, για να γυρίσουν πίσω και να ξεσηκώσουν και τους υπόλοιπους, δηλαδή λόγιοι Έλληνες πήγαν κι έγινε η Επανάσταση του ’21. Εδώ υπήρχε σκότος. Βέβαια, το ποιος έχει τις ευθύνες που 400 χρόνια δεν έγινε ουσιαστική επανάσταση, ας το δει ο καθένας μόνος του. Γιατί, όταν δεν υπάρχει πολιτισμός και παιδεία, βεβαίως δεν γίνεται τίποτα ουσιαστικό. Οι Έλληνες φταίμε για το κατάντημά μας, και όχι οι ξένοι. Και οι Τούρκοι τη δουλειά τους έκαναν και δεν πείραξαν και κανέναν. Και στο φινάλε, δεν τους ενδιέφερε ο πολιτισμός των Ελλήνων. Ούτε πείραξαν κανέναν. Οι Τούρκοι ήθελαν να υπάρχει υποταγή, με τον βούρδουλα, και να παίρνουν τους φόρους. Τίποτε άλλο. Και δεν τους ενδιέφερε αν εσύ ήθελες να μάθεις για τον Πλάτωνα και τον Θουκυδίδη. Δεν τους ενδιέφερε αν (οι Έλληνες) ήθελαν να διαβάσουν τους Έλληνες κλασικούς συγγραφείς, ούτε πίεσαν κανέναν να μάθει τουρκικά γράμματα, γιατί δεν υπήρχε και τουρκικό σχολείο. Ούτε πίεσαν τους Έλληνες να γίνουν Τούρκοι. Όχι. Λεφτά ήθελαν να παίρνουν και να έχουν τους Έλληνες υποταγμένους. Μην ακούμε παραποιητικά λόγια, που μας λέει ο ένας και ο άλλος. Δεν είναι έτσι τα πράγματα.
Όσο για τη μετάφραση, βεβαίως και θα πρέπει να μεταφραστούν αυτά τα βιβλία. Για παράδειγμα του βιβλίο του Coronelli. Του 1686, που περιέχει όλες τις περιγραφές των γεγονότων της εποχής εκείνης. Ο καλύτερος χαρτογράφος του κόσμου της εποχής εκείνης, και δεν υπάρχει μια μετάφραση! Που το κράτος θα μπορούσε να το έχει κάνει. Και οι ξένοι, έχουν κάνει τις μεταφράσεις και ξέρουν για παράδειγμα τι συνέβαινε στην Ελλάδα τον 17ο αιώνα. Εμείς δεν ξέρουμε τίποτα. Είναι απαράδεκτη η κατάσταση στην παιδεία, κι όμως η παιδεία είναι το παν. Χωρίς παιδεία δεν προχωράει τίποτα. Με το σκότος και με τον δογματισμό, τίποτα δεν υπάρχει.
Πόσες συνολικά ενδυμασίες περιλαμβάνει η συλλογή σας και από ποιες περιοχές;
Είναι ένας σημαντικός αριθμός απ’ όλη την Ελλάδα. Εδώ παρουσιάζονται περίπου 100 φορεσιές. Αλλά, υπάρχουν κι άλλα κομμάτια.
Ποια θεωρείται η πιο σπάνια;
Σπάνιες θεωρούνται και οι πιο απλές φορεσιές (δεν είναι απαραίτητο να είναι περίτεχνη μια φορεσιά για να θεωρηθεί σπάνια), είναι π.χ. του Μανιάτη πολεμιστή του 1800. Όσο πιο παλιά, τόσο πιο σπάνια. Θεωρούνται γενικώς εκείνες που έχουν λιγότερες δυτικές επιρροές, γιατί παντού υπάρχει επιρροή, και η οθωμανική επιρροή υπάρχει στις φορεσιές, αλλά και δυτική επιρροή. Και κατά καιρούς άλλαζαν. Για παράδειγμα, την παλιά φορεσιά του Μετσόβου, που ήταν ως το 1900, δεν την ξέρουν ούτε οι Μετσοβίτες, και ξέρουν τη νεότερη, που έχει δυτικές επιρροές.
Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω κάτι σχετικά με τις φορεσιές που παρουσιάζονται στις παρελάσεις: Οι φορεσιές αυτές δυστυχώς δεν έχουν καμία σχέση με εκείνες που φορούσαν οι Έλληνες τότε, σε κάθε περιοχή. Ιδιαίτερα οι ανδρικές φορεσιές! Και σ’ αυτό ευθύνονται οι κατασκευαστές, που φτιάχνουν τις φορεσιές. Γιατί, θεωρούν πως αν δώσουν το χρωματιστό, το πλουμιστό, ο κόσμος θα αγοράζει ευκολότερα και θα την φοράει και στην παρέλαση. Αλλά, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Μπορώ να πω ότι το 90% αυτών των σημερινών φορεσιών, δεν έχουν φορεθεί ποτέ από Έλληνες στο παρελθόν. Δυστυχώς, δεν υπάρχει βιβλιογραφία για τα ενδύματα. Για την ελληνική φορεσιά δεν έχουν βγει ενδυματολόγοι να έχουν καταγράψει στοιχεία, αφού και στο παρελθόν ήταν πολύ λίγα όσα έχουν βρεθεί. Υπάρχει έλλειψη πληροφόρησης, λόγω μη καταγραφής.
Από την άλλη βεβαίως, έχουμε το εθνολογικό στο Μουσείο Μπενάκη, κι εκεί τι βλέπουμε; Μόνο τη φορεσιά της αρχόντισσας. Το τι φόρεσε ο λαός, δεν το βλέπουμε. Κι έρχεται ο ξένος, βλέπει και αναρωτιέται «όλοι τόσο πλούσιοι ήταν; μόνο άρχοντες κατοικούσαν στην Ελλάδα;» Για παράδειγμα, την φορεσιά της νότιας Πελοποννήσου ούτε κατά διάνοια να την παρουσιάσουν εκεί, που τη φόραγε όλη η Πελοπόννησος! Επειδή είναι απλή: δεν έχει κεντήματα, δεν έχει σχέδια. Άρα τι; Δεν είναι αξιόλογη; Αφού αυτή φορούσε ο κόσμος. Εδώ παρουσιάζουμε τον τρόπο ζωής, όχι έργο τέχνης! Δηλαδή, να πηγαίνεις να βλέπεις μόνο τη φορεσιά της αρχόντισσας και της νύφης; Το τι φόραγε ο λαός δεν ενδιαφέρει;
Πόσα άρματα διαθέτετε, και ποιο είναι το πιο ιστορικό;
Δεν είναι πολύ μεγάλος ο αριθμός των αρμάτων που υπάρχουν στην έκθεση. Τα περισσότερα άρματα είναι τούρκικα. Το θέμα είναι ότι ο Έλληνας σκότωσε τον Τούρκο, του πήρε το άρμα κι έκανε τον πόλεμο. Εκεί είναι η αξία. Τα λάφυρα.
Τα περισσότερα ήταν λάφυρα. Ο Έλληνας δεν έφτιαχνε τίποτα, μόνο κάτι κοντάκια έφτιαχναν, παίρνοντας τις πρώτες ύλες απ’ έξω. Γιατί και η βοήθεια από τους ξένους ήταν ελάχιστη. Το 95% των αρμάτων ήταν τούρκικα, λίγα αρβανίτικα κλπ. Αλλά είναι τιμημένα όλα αυτά, γιατί (ο Έλληνας) του πήρε το όπλο και κέρδισε τον πόλεμο. Ο Ελληνας, όπως βλέπουμε από τα ευρήματα, ήταν μια σταλίτσα, όπως είναι ένα παιδί της Ε’ δημοτικού. Ο Κολοκοτρώνης για παράδειγμα, ήταν 50 κιλά!
Και από τις γκραβούρες ποια θεωρείται πιο σημαντική και ποια είναι η πιο παλιά;
Πιο σημαντικές είναι αυτές του Σέτελ, που είναι και οι πιο παλιές (1493), και βεβαίως αυτές του Coronelli, που δυστυχώς δεν μεταφράστηκαν ποτέ. Και βέβαια, δεν υπάρχει ελληνική γκραβούρα. Όλες οι γκραβούρες είναι από ξένους. Από τους λίγους Έλληνες λόγιους που υπήρχαν, μόνο του Ρήγα Φεραίου υπάρχουν, που και πάλι χρονολογούνται μετά τον 19ο αιώνα. Δεν υπήρχαν ουσιαστικοί χαρτογράφοι Έλληνες να καταγράψουν γεγονότα και περιστατικά της εποχή αυτής.
Πάμε τώρα στο πρακτικό μέρος. Πώς και πού καταφέρνετε και συντηρείτε αυτό το μεγάλο όγκο αντικειμένων; Τι κόστος μπορεί να έχει ο τρόπος συντήρησης;
Αυτή είναι η δυσκολία. Με έχει κουράσει πολύ όλο αυτό, και γι’ αυτό θέλω να ακουμπήσουν τα πράγματα αυτά κάπου. Τα αντικείμενα αυτά φυλάσσονται στο σπίτι μου και πλέον μου είναι πολύ δύσκολο. Γι’ αυτό θέλω να αξιοποιηθουν κατάλληλα αυτά τα κειμήλια και να υπάρξει ουσιαστικό ενδιαφέρον. Όχι να τα πάρουν και να τα βάλουν π.χ. σε ένα υπόγειο και να καταστραφούν σε 2 χρόνια… Αυτό θα είναι ό,τι χειρότερο! Και πιστεύω ότι θα υπάρξει αυτό το ενδιαφέρον. Εύχομαι να γίνει κάτι. Εγώ δεν έχω χρήματα για να μπορέσω να αξιοποιήσω κατάλληλα την συλλογή. Θα την χαρίσω στο φορέα εκείνον, είτε ιδιωτικός, είτε δημόσιος, που θα αναλάβει να την συντηρήσει.
Τι κόστος μπορεί να έχει ο τρόπος συντήρησης;
Το κόστος είναι αρκετά μεγάλο, επειδή χρειάζεται και η κατάλληλη υποδομή. Δυστυχώς, εγώ δεν μπορώ να ανταπεξέλθω.
Ποιο το όραμα του Χρήστου Κατσαμπάνη;
Το όραμά μου… Αυτό που έκανα μου άρεσε. Ήμουν καπετάνιος κι έχω γυρίσει όλο τον κόσμο. Γεννήθηκα Έλληνας και δεν το λέω σοβινιστικά, να μην παρεξηγηθώ. Ο Έλληνας αξίζει, γιατί τις αξίες του εδώ και χρόνια τις παρήγαγε, τις παρουσίασε, ενώ κάποιοι άλλοι λαοί άργησαν πολύ. Κι αυτές τις αξίες τις τιμώ και τις μελετώ ακόμα και θέλω να είμαι πάντα ακόλουθος στο μεγαλείο των αρχαίων Ελλήνων. Είμαι μακριά από τις μεταφυσικές θεωρίες του χθες και του σήμερα. Ανήκω στις αξίες του πνεύματος, των τεχνών και των γραμμάτων.
Κύριε Κατσαμπάνη, σας ευχαριστούμε πολύ!
Ο κύριος Χρήστος Κατσαμπάνης ταξιδεύει την σπάνια αυτή συλλογή του σε όλη την Ελλάδα. Όπου κι αν τον καλέσουν, θα πάει με μεγάλη χαρά, για να εκθέσει τα πολύτιμα κειμήλια της συλλογής του, με σκοπό όλο και περισσότεροι άνθρωποι να τα δουν.
Όσο για την επιθυμία του τα κομμάτια αυτά να ακουμπήσουν κάπου, μάλλον έχει γίνει μια αρχή: ο δήμαρχος Ελληνικού-Αργυρούπολης κ. Κωνσταντάτος Ιωάννης, μαζί με την αντιδήμαρχο πολιτισμού και οικολογίας κα. Φουσκίδου Βίκυ, μετά την φιλοξενεία της Έκθεσης των Ιστορικών αυτών Κειμηλίων στον δήμο Ελληνικού-Αργυρούπολης (από 28/9/2015 ως 6/10/2015), ανακοίνωσαν πριν λίγες ημέρες πως έχουν σκοπό να δημιουργήσουν σε περίπου 2 χρόνια από τώρα, έναν μουσειακό χώρο απόλυτα κατάλληλο για την φύλαξη, αλλά κυρίως για την έκθεση μέρους των αντικειμένων αυτών.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε με τον κύριο Κατσαμπάνη Χρήστο
στην ηλεκτρονική του διεύθυνση: christoskatsabanis@yahoo.gr,
καθώς και στο προφίλ του στο facebook.
