Γράφει η Ρίτα Λαμπρέλλη
Η ώρα είναι 8 το πρωί και πίνω τον τρίτο καφέ της ημέρας. Είχα έναν φριχτό εφιάλτη εκεί κατά τις τρεις το πρωί. Ήρθε, λέει, μήνυμα από την Πολιτική Προστασία ότι βρέθηκε ένα ασφαλές και οικονομικό φάρμακο για τον Κορονοϊό και ότι με χαρά μας ενημερώνουν ότι όλα θα γίνουν όπως πριν.
Αυτό ήταν. Γκρεμίστηκε το σύμπαν.
Πάει η καθαρίστρια την ώρα του μαθήματος. Τουαλέτες με άρωμα λεμόνι δεν έχω ξαναζήσει ποτέ στα 17 χρόνια υπηρεσίας μου (εντάξει λίγα είναι αλλά ούτως ή άλλως δεν προβλεπόταν ούτε για το μέλλον). Καθαρά τραπεζάκια και καρεκλάκια, καθαρό πάτωμα και (τα τύμπανα χτυπούν για έμφαση) ΚΑΘΑΡΑ ΠΑΙΧΝΊΔΙΑ. Για να μην αναφέρω την άμεση δράση στα ατυχήματα τουαλέτας, χωρίς το δίλημμα να σφουγγαρίσω να μη γλιστρήσουν/ αρρωστήσουν ή να μείνω στην τάξη μην έχουμε άλλο συναγερμό. Να βοηθήσω το παιδάκι που έπαθε το «συμβάν» ή θα έχω άλλο ατύχημα στην τάξη.
Έντεκα. Ένδεκα. Ενίοτε οχτώ. Εντάξει το πέντε ήταν λίγο. Αλλά έντεκα παιδιά; Και η ειδική νηπιαγωγός στην τάξη; Τα παιδιά επιτέλους μπορούν να καταλάβουν το χώρο που τους αναλογεί. Η αλήθεια είναι ότι στην τάξη μου δεν υπάρχουν τα τρία τετραγωνικά μέτρα ανά παιδί που ανέθεσε η Κύπρος (βλέπε πρωτόκολλο), αλλά είναι σαφώς καλύτερα από πριν.
Τα παιδιά μπορούσαν επιτέλους να απολαύσουν το χρόνο που τους αξίζει. Ίσως και λίγο παραπάνω χρόνο από αυτόν που θεωρητικά θα αναλογούσε. Τις τελευταίες εβδομάδες δε γύρισα μέρα στο σπίτι μου να σκέφτομαι «αχ, δεν πρόλαβα να….», «ωχ, πάλι άφησα τον/την χωρίς να ….». Ο διδακτικός χρόνος μειώνεται συνολικά, αλλά αυξάνεται ατομικά, γιατί κατανέμεται σε λιγότερα παιδιά, και γίνεται πολύ πιο ουσιαστικός και υποστηρικτικός. Μένει και χρόνος για ελεύθερο παιχνίδι και άρα δημιουργία, εμπέδωση, αλληλεπίδραση, επίλυση προβλημάτων, σύλληψη και εφαρμογή στρατηγικών, ευκαιρίες για κοινωνική ανάπτυξη, αφορμές για συμβούλια τάξης και διασκέδαση. Φυσικά αυξάνονται και οι δυνατότητες για παρατήρηση και καταγραφή από την/ τον νηπιαγωγό. Οπότε τι, πάμε πάλι στα 22; Όχι καλό μου. Στα 26 από τη νέα χρονιά.
Σίγουρα δε θα μου έλειπε η σωματική αποστασιοποίηση. Να μπορώ να αγκαλιάσω, να μπορούν να αγκαλιάσουν. Να μπορούν, να παίζουν σε ομαδούλες. Μου αρέσει, όμως που πια είναι ορατός και αποδεκτός ο χώρος του καθενός και της καθεμιάς. Ότι είναι δικαίωμα και πραγματική συνθήκη να αναγνωρίζεται ότι καθένας μας καταλαμβάνει χώρο (κι ως σώμα και ως συναίσθημα και ως ανάγκη). Αν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι θα ήταν απλά η αναζήτηση συναίνεσης και όχι τα καταναγκαστικά έργα με κωδική ονομασία «Κρατάτε αποστάσεις, είπαμε».
Και η προϊσταμένη; Πίσω στα ζογκλερικά; Τι ωραία που μπορούσε να κάνει τα διοικητικά της χωρίς ταυτόχρονα να ζεσταίνει φαγητά, να υποστηρίζει την ομάδα και τις συναδέλφους.
Είδαμε αυτές τις ημέρες πώς είναι να λειτουργείς σε κανονικές συνθήκες. Όχι στις συνηθισμένες. Στις συνθήκες που ορίζουν οι ποιοτικές προδιαγραφές. Συνθήκες που έχουν άρωμα πιο Σκανδιναβικό. Ίσως και λίγο Ιταλικό με παρμεζάνα Ρετζιάνο.
Επομένως θέλω κοροναϊό, χωρίς κοροναϊό. Ν’ ανταμώσουμε ξανά, αλλά ανθρώπινα. Μήπως να ξανακοιμηθώ;
