Μετά τη Χρυσή Λίστα των Βιβλίων για παιδιά 0-8 ετών, το ELNIPLEX, έχοντας την πληρέστερη παιδική βιβλιοθήκη στο ελληνικό διαδίκτυο, εγκαινιάζει και για τις ηλικίες των προεφήβων και εφήβων (9-16 ετών) την ετήσια Χρυσή Λίστα. Πρόκειται για μια συγκεντρωτική λίστα των καλύτερων, κατά τη γνώμη μας, βιβλίων που εκδόθηκαν από τις 2 Απριλίου (Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Βιβλίου, γέννηση Χανς Κρίστιαν Άντερσεν) του προηγούμενου μέχρι τις 2 Απριλίου του τρέχοντος έτους (2 Απριλίου 2017- 2 Απριλίου 2018).

Η επιλογή των βιβλίων έχει γίνει με πολύ μεγάλη προσοχή, τηρώντας την αρχή της αντιπροσώπευσης στη θεματολογία, το ύφος και το είδος. Στην παρούσα ανάρτηση θα βρείτε 40 βιβλία για παιδιά 9-16 ετών με μια σχετική διαβάθμιση καθώς δεν πιστεύουμε στα απόλυτα ηλικιακά όρια. Είκοσι τρία από αυτά ανήκουν σε Έλληνες και δεκαεπτά σε ξένους συγγραφείς.

Εγκαινιάζοντας αυτόν τον πολύτιμο οδηγό των καλύτερων βιβλίων, δίνουμε τη δυνατότητα στους χιλιάδες επισκέπτες μας να κερδίσουν όποιο βιβλίο θέλουν από τα 40 της Χρυσής Λίστας. Οι 8 νικητές θα προκύψουν από κλήρωση και θα ενημερωθούν την 1η Ιουνίου.

[vc_custom_heading text=”Κερδίστε 8 βιβλία” font_container=”tag:h2|font_size:26|text_align:center|color:%23ffffff” google_fonts=”font_family:Akronim%3Aregular|font_style:400%20regular%3A400%3Anormal” css_animation=”bounceIn” css=”.vc_custom_1517325058360{padding-top: 7px !important;background-color: #0066cc !important;}”]

• Κοινοποιήστε στον τοίχο σας την ανάρτηση από την σελίδα του elniplex στο facebook
  
• Γράψτε σε σχόλιο στην ανάρτηση του ELNIPLEX στο  FACEBOOK τον τίτλο του βιβλίου που θέλετε να κερδίσετε από τα 40 και δίπλα το hashtag #xrysh_lista_2018. Π.χ. Λέξεις που πονάνε, #xrysh_lista_2018

Παράλληλα το ELNIPLEX, ξεκινά με το hashtag #pare_kai_vivlio, καμπάνια για αγορά βιβλίου σε όλα τα παιδιά ενόψει του καλοκαιριού. Νονοί και νονές, γονείς και θείοι, άνθρωποι που ψωνίζετε στα αγαπημένα σας παιδιά για το καλοκαίρι, εκτός από μαγιό, κουβαδάκια και τα όμορφα αυτά καλοκαιρινά, εκτός τα θαλασσινά… #pare_kai_vivlio. Είναι οικονομικό και κάνει ταξίδια στο λεπτό!

Έλληνες συγγραφείς

Φελίξ, ένα παραμύθι και η ιστορία του κόσμου, του Σταμάτη Κεσόγλου

Η ιστορία αυτή ξεκινά με μία αγελάδα, την αγελάδα που παράγει το γάλα από το οποίο πίνει ο Φελίξ, ο πρωταγωνιστής της ιστορίας. Πείτε αντίο τώρα στην αγελάδα, δε θα τη χρειαστούμε άλλο στην απίστευτα ευρηματική ιστορία που έγραψε ο Σταμάτης Κεσόγλου. Θα τη θυμόμαστε όμως πάντοτε την αγελάδα γιατί ήτανε κυρία με το κάπα μικρό.

Όμως η ιστορία αφορά τον Φελίξ που είναι όμορφος αλλά δεν μιλά συνέχεια γι’ αυτό, που ζει σε μια χώρα με διαφορετικούς μεταξύ τους ανθρώπους, οι οποίοι όμως όλοι έχουν γαλάζια μάτια. Και η Φελίξ είναι ο μόνος που έχει… κατάμαυρα. Και με το δάχτυλο τον δείχνουν τον μαυρομάτη Φελίξ στη χώρα των γαλανομάτηδων. Κι ο Φελίξ κλαίει, παραπονιέται, απορεί.

Και παίρνει την απόφαση να πάει αλλού, σε άλλη χώρα, κάπου όπου οι άνθρωποι να μην νοιάζονται για τα μαύρα του τα μάτια, κάπου που δεν θα τον δείχνουν με το δάχτυλο. Ίσως έτσι ανακάλυπτε που είναι το Μακριά. Μα του συνέβη κάτι πρωτοφανές, κάτι εντελώς Καβαφικό*:

«Και είπε σε όλους αυτό που είχε ανακαλύψει,
πώς άλλες χώρες δεν υπάρχουν,
πως όποιος φεύγει πάντα επιστρέφει,
πως πατρίδα κανείς δεν είναι εύκολο να αλλάξει»

Το ταξίδι των παπουτσιών, της Μαριάννας Τεγογιάννη

“Ο Κεραυνός χαζεύει τους περαστικούς.

Η αμαξοστοιχία για την Παπουτσοχώρα των Αισθήσεων αναχωρεί σε λίγο.

Ένα ξυπόλητο παιδί, κουλουριασμένο από το κρύο, του τραβάει την προσοχή. Έχει κι αυτό ανάγκη ένα εισιτήριο για μια καλύτερη ζωή.

Ένα δυνατό σφύριγμα ακούγεται από τα σωθικά του τρένου, κι ο σταθμάρχης κάνει σινιάλο εκκίνησης στον μηχανοδηγό. Ένα μικρό σάλτο τους χωρίζει από τ’ όνειρο. Οι σκέψεις τους διασταυρώνονται, και τρυπώνουνε μαζί στο τελευταίο βαγόνι.

Στο μεταξύ, η Αστραπή ταξιδεύει προς άγνωστο προορισμό. Μέσα της όμως έχει μια κρυφή ελπίδα ότι την ψάχνει το άλλο της μισό….”

Ζει το ντόντο; της Μαρίας Πιερή Στασινού

Το ντόντο έμοιαζε με γιγάντιο περιστέρι ή γαλοπούλα ή νερόκοτα. Είχε ύψος κάπου ένα μέτρο, βάρος περί τα 20 κιλά, χοντροκομμένο ράμφος, κοντόχοντρα πόδια και κοντά φτερά. Ζούσε με φρούτα που φύτρωναν στο έφαδος και ψάρια που έπιανε περπατώντες στις όχθες των λιμνών του νησιού. Όταν έφτασαν οι Ολλανδοί άποικοι στο νησί, ο πληθυσμός του ντόντο άρχισε να αποδεκατίζεται μέχρι την οριστική εξαφάνισή του μόλις 2 δεκαετίες αργότερα. Ο λόγος ήταν ότι το ντόντο, μην έχοντας συναντήσει κανέναν εχθρό επί αιώνες εν ανέπτυξε κανέναν μηχανισμό άμυνας, επιθετικότητας ή αυτοσυντήρησης, αδιαφορώντας για τους κυνηγούς που τα σκότωναν σωρό, παραμένοντας στη θέση τους. Η παντελής αυτή έλλειψη φόβου και η αδιαφορία τους να πολεμήσουν για την επιβίωσή τους οδήγησαν τους Πορτογάλους ναυτικούς να τους δώσουν το όνομα «ντουόντο» (στα πορτογαλικά ανόητος) αποδίδοντας λανθασμένα σε ανοησία και όχι σε άγνοια και φυσική επιλογή την στάση τους απέναντι στον εξολοθρευτή τους.

Άλεξ και Πίκλας, Χρονομπερδέματα, της Κλαίρης Καμπάνη

Η Κλαίρη Καμπάνη φτιάχνει μια από τις πιο ενδιαφέρουσες, καλογραμμένες και πρωτότυπες σειρές μυστηρίου της Ελλάδας, όχι μόνο των τελευταίων ετών που το φαινόμενο ανθεί. Έξυπνο χιούμορ, σπιρτόζικη γραφή, γνώσεις, προβληματισμοί και μηνύματα που παρέχονται με ισορροπία, επάρκεια αλλά και αφηγηματικό ενδιαφέρον, ευρηματική εικονογράφηση που αλληλεπιδρά διαρκώς με το κείμενο και ιστορίες καλοδουλεμένες που εισάγουν το γοητευτικό ζήτημα των χρονοταξιδιών, της μετακίνησής μας εντός του χωροχρόνου και σίγουρα θα κεντρίσουν τους μικρούς αναγνώστες 8-12 ετών.

Σιλουανή, του Θοδωρή Παπαιωάννου

Η Σιλουανή γίνεται ένα καλοκαιρινό οδοιπορικό στην ομορφιά του απάτητου και της ανακάλυψης, στην οικολογική συνειδητοποίηση και το προσωπικό μας αποτύπωμα. Ο συγγραφέας αντλεί την έμπνευσή του από μια μαθήτριά του με το σπάνιο αυτό όνομα και δημιουργεί μια εξίσου ασυνήθιστη ηρωίδα, ένα παιδί που μοιάζει να εκλείπει σιγά σιγά από το παλμαρέ της ελληνικής κοινωνίας.

Η απαγωγή του τραπεζίτη Ο Μπράιαν, του Δημήτρη Μαμαλούκα

Ο συγγραφέας Δημήτρης Μαμαλούκας δημιουργεί με τα ίδια αφηγηματικά υλικά του πρώτου βιβλίου και τη νέα περιπέτεια μυστηρίου των τεσσάρων ντέτεκτιβ. Γρήγορη είσοδος στο μυστήριο, ιδιαιτέρως δουλεμένη πλοκή στις λεπτομέρειές της, χιούμορ και έξυπνες ανατροπές, λόγος διόλου εξεζητημένος, γρήγορη δράση που απορροφά κάθε αναγνώστη, δεύτερες αναγνώσεις καθώς η περιπέτεια και το μυστήριο είναι μόνο ένα πέπλο που δεν επιτρέπει στους διδακτισμούς να αναδυθούν, απουσία υπερφόρτωσης και τολμώ να πω -αδόκιμα- υψηλή κινηματογραφικότητα.

Θαρρώ ότι πάνω απ’ όλα ο συγγραφέας καταφέρνει και σε αυτό το βιβλίο να δημιουργήσει μια ιστορία που διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα από αναγνώστες κάθε ηλικίας και αποδεικνύει ότι χειρίζεται εξαιρετικά το δύσκολο είδος των ιστοριών μυστηρίου για παιδιά.

Από τις εκδόσεις Κέδρος. Αξίζει πραγματικά να το γνωρίσετε.

Δείτε επίσης:
Η μεγάλη ληστεία της χρηματαποστολής (πρώτο βιβλίο της σειράς των 4 ξεχωριστών ντετέκτιβ)

Χάθηκε η μπάλα, της Ελένης Γεωργοστάθη

Το ενδιαφέρον, ρεαλιστικό και με χιούμορ βιβλίο της Ελένης Γεωργοστάθη περπατά τους γνώριμους δρόμους της ανεργίας του πατέρα του σπιτιού, του εκφοβισμού (μπούλινγκ), της σύγχρονης οικονομικής πραγματικότητας. Εκείνο όμως που το διαφοροποεί είναι η “άλλη οπτική”. Τα κορίτσια παίζουν μπάσκετ. Κι όχι απλά παίζουν αλλά ξεχωρίζουν κιόλας. Κι όχι απλά ξεχωρίζουν αλλά μπορούν να νικούν τα αγόρια. Πάει το πρώτο στερεότυπο, τεμαχίστηκε παραδειγματικά.

Ο Ασφοντυλίτης, της Εύης Γεροκώστα

Η Εύη Γεροκώστα γράφει με την ανόθευτη και ανεπιτήδευτη γλώσσα των λαϊκών ιστοριών, με την λυρική και λαξευμένη γλώσσα των παλιών παραμυθιών, με τις λέξεις που ξεπηδούν από τις τσέπες των φουστανιών μιας παραμυθούς γιαγιάς (κι ας είναι η ίδια τόσο νέα) για μια αληθινή ιστορία που άκουσε μια, άκουσε δυο, άκουσε τρεις φορές, ίσως και περισσότερες μα δεν το λέει, κι από το Περιοδικό Το Παραμύθι (τ. 3, άνοιξη 2011), η ιστορία της αναπηδά και αναδύεται με το Καλειδοσκόπιο των ομώνυμων εκδόσεων, γίνεται μια άλλη, μια τέταρτη ιστορία και μας προσφέρεται ολοκαίνουρια, φροντισμένη και τόσο ελληνική, όσο το Αιγαίο των ανθρώπων του και των ποιημάτων του Ελύτη.

Φτου Ξελύπη, της Μαριέττας Κόντου

​Η Νουρ είναι ένα κορίτσι από τη Συρία. Είναι κολυμβήτρια. Αγαπά τόσο πολύ το νερό ώστε πλάθει ιστορίες για πολιτείες με νερένιους κατοίκους. Ο πόλεμος γίνεται η αφορμή να αφήσει την πατρίδα της και να ταξιδέψει ασυνόδευτη μαζί με την αδερφή της την Καλίντα και τη γάτα της την Κίταμπαν. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της, στα ανοιχτά της Λέσβου και προκειμένου να σωθούν οι πρόσφυγες συνταξιδιώτες της, η Νουρ κολυμπάει αρκετές ώρες κρατώντας τα σχοινιά της βάρκας. Κολυμπάει και “ταξιδεύει” πίσω στο χρόνο, τότε που ζούσε ξέγνοιαστη την παιδική της ηλικία παρέα με την καλύτερή της φίλη τη Γιασμίν.

Ο μασκοφόρος εκδικητής, του Σπύρου Γιαννακόπουλου

Στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Αθήνας, πρόκειται να φιλοξενηθεί για έναν μήνα το ανεκτίμητης αξίας σημαντικό έκθεμα «Το Μάτι του Δράκου». Οι αστυνόμοι Γκίκας, Μανίκας και Καραμπανίκας εργάζονταν πυρετωδώς για να γίνει το Μάτι του Δράκου όνειρο απατηλό για όποιον διανοηθεί να το αγγίξει έστω. Όμως δεν τους αρκεί αυτό. Σκοπεύουν να εγκλωβίσουν το Μαύρο Φάντασμα, δίνοντάς του την ψευδαίσθηση ότι το Μάτι του Δράκου θα είναι μια εύκολη λεία γι’ αυτόν.

Το ημερολόγιο ενός εξερευνητή, της Τζένης Κουτσοδημητροπούλου

«Υπεύθυνος δημοσίων σχέσεων» έλεγε ο πατέρας του Άρη με καμάρι για την προαγωγή που πήρε. Αυτό σήμαινε μετακόμιση στην Αθήνα. Ρετιρέ με σοφίτα στον Λυκαβηττό του έταξε η μαμά και έτσι ήταν. Αυτή η σοφίτα είχε θέμα. Πρώτον, ήθελε μπόλικο καθάρισμα. Δεύτερον, πολλή τακτοποίηση αφού κούτες παραπεταμένες και πράγματα έκρυβαν μέχρι και το φως. Και έπειτα… ωπ! Τι χαρτιά είναι αυτά;

Μέσα σε μια σακούλα, ο Άρης βρήκε σημειώσεις του προηγούμενου ιδιοκτήτη του σπιτιού, του επίκουρου καθηγητή του πανεπιστημίου Columbia Φίλιππου Φευγάτου, με τίτλο «Ιπτάμενο τρίκυκλο». Και λίγο παραπέρα το… ιπτάμενο τρίκυκλο! Και κοντά του το ημερολόγιο του καθηγητή.

Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων – Βιβλίο 1- Το μυστικό καταφύγιο, του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη

Ο Γιώργος Παναγιωτάκης τοποθετεί έναν πραγματικό δυναμίτη στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας του φανταστικού. Μια γνήσια μαγική ακροβασία που αντλεί από ετερόκλητα σύμπαντα, από κινηματογραφικές και εικαστικές επιρροές, από τα σκοτεινά μονοπάτια του Τιμ Μπάρτον μέχρι τον μαγικό υπερβατισμό του Χάρι Πότερ, δημιουργεί ένα ολοκαίνουριο δημιούργημα που ακτινοβολεί την απόλαυση του αυθεντικού καθώς όσα ίσως σου θυμίζει έχουν γίνει κάτι αληθινά άλλο. Σε κάθε σελίδα διαπιστώνεις και πείθεσαι πόσο πολύ δουλεύτηκε αυτό το σύμπαν, πόσο ισορροπημένο και αρμονικό στην εξέλιξη και την πλοκή του είναι, πόσο ο συγγραφέας δεν προσπαθεί να εντυπωσιάσει. Και όπως συμβαίνει συνήθως, η ιστορία του εντυπωσιάζει επειδή ακριβώς δεν το προσπαθεί.

Το αγόρι στο θεωρείο, της Αγγελικής Δαρλάση

1922. Μικρασιατική καταστροφή. Οι Έλληνες πρόσφυγες είναι πάνω από εκατομμύριο. Με απόφαση της κυβερνήσεως, οι πάνω από 70.000 πρόσφυγες που κατέφτασαν τον πρώτο καιρό στην Αθήνα, προωθήθηκαν σε διάσπαρτους καταυλισμούς καθώς και σε κτίρια όπως ο Σταθμός Λαρίσης, οι στρατώνες του Ρουφ, το Πολυτεχνείο, τα σχολεία της Αθήνας και του Πειραιά, το Ζάππειο και το Δημοτικό Θεάτρο Αθηνών που φιλοξένησε στα 81 θεωρεία του πάνω από εκατόν πενήντα οικογένειες. Καθένα από αυτά τα 81 θεωρεία έγινε μια μικρογραφία σπιτιού, μια διάφανη ζωή που γύρεψε να σταθεί όρθια εκεί μετά τη μεγάλη καταστροφή. Εκεί μαγείρευαν, εκεί κοιμόντουσαν, εκεί άπλωναν τα ρούχα τους, εκεί κρύβονταν, εκεί ξεχνούσαν, εκεί θυμόντουσαν.

Στην εκπνοή του 2017, ένα από τα βιβλία της χρονιάς. Για κάθε αναγνώστη από 11 ετών. Από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Λέσχη Αλλόκοτων Πλασμάτων, Βιβλίο 2- Όταν ήρθαν για εμένα, του Γιώργου Κ. Παναγιωτάκη

«Μαμά, μπαμπά… Έπρεπε να έρθουμε. Να αντιδράσουμε! Στην πραγματικότητα έπρεπε να το είχαμε κάνει από καιρό!»
Οι Γκοντάρ κοίταξαν έκπληκτοί την κόρη τους. Παλιά δε μιλούσε έτσι. Δε μιλούσε σχεδόν καθόλου!
«Μελίνα, τι λόγια είναι αυτά; Δε θα σώσουμε εμείς εµείς τον κόσµο!», είπε η κυρία Γκοντάρ.
«Λάθος, µαµά. Εµείς θα τον σώσουµε. Και εµείς!»

Η μάχη του καλού και του κακού δεν οριοθετείται με επιπεδους όρους, δεν επισπεύδεται, δεν περιχαρακώνεται σε συμβατικά πλαίσια. Ο Γ. Παναγιωτάκης -κατά την ταπεινή μου γνώμη- διαβαίνει τον Ρουβίκωνα της σύγκρουσης με την αδράνεια. Ο μαγικός διάλογος που χρησιμοποιώ εισαγωγικά στο παρόν άρθρο, θα μπορούσε να αποτελεί θέμα έκθεσης σε κάποιες πανελλήνιες που σέβονται τον εαυτό τους.

Φιλαράκια, του Μάνου Κοντολέων

Βάλθηκε να πετύχει όλους τους πειραματισμούς του ο Μάνος Κοντολέων τα τελευταία χρόνια. Ο εκ των κορυφαίων Ελλήνων λογοτεχνών, μετά την ανάταξη κι εκ νέου ανάδυση των κλασικών, παίρνει τρία δικά του βιβλία και τα σμίγει εις σάρκαν μίαν, δημιουργώντας κάτι πέρα από μια τυπική εκδοτική συρραφή: έναν σφιχτοδεμένο εσωτερικό διάλογο τριών βιβλίων του που τέμνονται πάνω από τα δυο καλοκρατημένα χέρια ενός παππού κι ενός εγγονού, μιας θριαμβευτικής αυγής της ζωής και ενός πολύχρωμου σούρουπού της.

Η εξαφάνιση της Κ. Παπαδάκου και τι έγινε εκείνο το καλοκαίρι, της Άννας Κουππάνου

​Η δική μας άποψη είναι ότι πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον και καλογραμμένο βιβλίο. Η ιστορία της ζωής του έφηβου Αλέξη αποκτά άλλο νόημα καθώς προσπαθει να ξεδιαλύνει το μυστήριο της εξαφάνισης μιας γυναίκας την οποία γνωρίζει μόνο μέσα από τα βιβλία της. Μέσα όμως, από αυτή την περιπέτεια της αναζήτησης ανακαλύπτει στοιχεία του εαυτού του και της δικής του ζωής. Η Άννα Κουππάνου αριστοτεχνικά πλέκει τις ιστορίες άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων. Αποτυπώνει τα κοινωνικά αδιέξοδα της εποχής αλλά δεν εγκλωβίζεται σε αυτά. Βυθίζεται στα άδυτα της ψυχής των ηρώων της. Τους αφήνει να ζήσουν τα πάθη, τις αγωνίες, τις σχέσεις τους. Αποτυπώνει με δύναμη και ρεαλισμό τη δύσκολη εφηβεία ενός ονειροπόλου, ευαίσθητου αλλά και παιθιασμένου αγοριού, τις φιλιές και τον πρώτο του έρωτα.

Η Μι, ο Μο και το Ούφο, της Δέσποινας Μάντζαρη

Ένα κοριτσένιο ρομπότ, δηλαδή ένα ρομπότ κορίτσι, κατεβαίνει με διαστημόπλοιο των Οντοτινών στη Γη με αποστολή να… Όχι, αυτό δεν λέγεται! Η Μι και ο Μο έχουν χάσει τον Νταλί, τον γάτο τους, στο βουνό όπου συνήθως ακόνιζε τα νύχια του. Βρέχει και η υπόθεση της εξεύρεσής του είναι δύσκολη. Και θα γίνει ιδιαιτέρως περίπλοκη όταν αντί για τον Νταλί που τους παρακολουθεί από ένα δέντρο, τα δυο παιδιά συναντήσουν το κορίτσι-ρομπότ, το Γιουτζίν, όπως της έμαθαν οι προγραμματιστές της ότι ονομάζεται.

Διαβάζεται πολύ ευχάριστα και πραγματικά αισθάνεσαι ανά στιγμές εκλάμψεις από την κυνική, χιουμοριστική αύρα του μαέστρου Ντάγκλας Άνταμς στο εμβληματικό Γυρίστε το γαλαξία με ωτοστόπ.

Το σκλαβάκι της Κνωσού, της Ελένης Κατσαμά

Τι ωραίο πράγμα… Λάθος! Το πιο ωραίο πράγμα σαν διαβάζεις ένα βιβλίο είναι να αποκτάς σε κάθε (σχεδόν) σελίδα την αίσθηση -συνειδητά ας μη μιλήσουμε για βεβαιότητες- ότι ο συγγραφέας, αυτός που χτυπά το πλήκτρο ή σέρνει κάποια αιχμή με μελάνι αν είναι παραδοσιακός, έχει πραγματικά φροντίσει τη γλώσσα του, έχει κοπιάσει να βρει τις λέξεις του, τις έχει σβήσει ή τους έχει αλλάξει θέση κάμποσες φορές, πώς έχει δώσει εκείνον τον ιδιαίτερο αγώνα να φτιάξει την ιστορία του χρησιμοποιώντας τα καλύτερα δυνατά υλικά, εκκινώντας από την πρώτη μεγάλη μονάδα, τη λέξη.

«Με λένε σκλαβί, σκλαβάκι, τιποτάκι. Δεν έχει σημασία από που έρχομαι. Από την Αφρική, να από πού. Ούτε πώς έφτασα ως εδώ έχει σημασία. Με κλέψανε οι πειρατές απ’ τους αμμόλοφους και με πουλήσανε, να πώς. Ίσως όμως χρειάζεται να μιλήσω πρώτα για τη δική μου ιστορία πριν πω για την ιστορία των άλλων. Αλλά ίσως η δική μου και των άλλων να είναι τελικά η ίδια. Να είναι η δική μας.»

Μια άκρως πρωτότυπη αφήγηση, πέρα από τις συνήθειες, ένα βιβλίο γνώσης που δεν έχει καμία σχέση με βιβλίο γνώσης αλλά στο τέλος μπορείς να έχεις αποκτήσει πολύ μεγαλύτερα ερεθίσματα να γκουγκλάρεις αυτούς τους τύπους και να δεις που την πάτησες εσύ και που η «Ιστορία».

Ο άνθρωπος φωτιά, του Κωνσταντίνου Πατσαρού

Ο Άνθρωπος Φωτιά είναι ένα πολύ δυνατό βιβλίο! Και δεν είναι η επιλογή του θέματος που προκαλεί αυτή τη φόρτιση στον αναγνώστη αλλά κυρίως ο συγγραφικός τρόπος που ο Κωνσταντίνος Πατσαρός προσέγγισε το θέμα. Οι περιγραφές είναι γλαφυρές και οι εικόνες είναι γεμάτες ήχους, χρώματα και μυρωδιές. Αν και πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του Κ. Πατσαρού, η γλώσσα και το ύφος αποκαλύτουν έναν ώριμο συγγραφέα κι ένα κείμενο μεστό κι άμεσο. Το αβίαστο χιούμορ διαδέχεται τις συγκινησιακά έντονες, αφηγηματικές στιγμές προσφέροντας στιγμές αναγνωστικής απόλαυσης όπως για παράδειγμα το ταραγμένο όνειρο του Βασίλη, το περιστατικό με τον άτυχο χαλβαδοπιτά αλλά και το πρώτο, αμήχανο φιλί. Πολλές αφηγηματικές σκηνές, για να μην πούμε ολόκληρο το βιβλίο, περνούν κινηματογραφικά σχεδόν μπροστά από τα μάτια του αναγνώστη.

Νάνσι, του Σπύρου Γιαννακόπουλου

Θα τα επιστρατεύσω όλα τα κλισέ για τη Νάνσι του Σπύρου Γιαννακόπουλου. «Ρέει σα νερό», «ένα διαφορετικό βιβλίο με πριγκίπισσες, δράκους, ιππότες και βασιλιάδες», «απολαυστική αφήγηση» κ.ο.κ. Δε θα έχω άδικο να το κάνω αλλά ας ασχοληθούμε καλύτερα επί της ουσίας με τη Νάνσι…

…που είναι ένα βιβλίο αλλιώτικο, γιατί πήρε τα πάγια και αρχετυπικά συστατικά του «πριγκιπικού παραμυθιού» και των γαλαζοαίματων ανησυχιών που πάντα συγκινούσαν ημάς τους υπόλοιπους, τα αναποδογύρισε δυναμικά από τις πρώτες κιόλας κόμικ σελίδες, τα επανατοποθέτησε ευρηματικά στις πρώτες πεζές σελίδες του 250σέλιδου μυθιστορήματός του και έφτιαξε ένα βιβλίο που διαβάζεται εξαιρετικά ευχάριστα από κάθε άνθρωπο που είναι από εφηβάκι κι επάνω.

Ζήσε όπως ο Δον Κιχώτης, του Μάνου Κοντολέων

Τον έπιασαν πολλοί τεχνίτες στον κόσμο τον Δον Κιχώτη του Μιγκέλ Θερβάντες. Τον σεργιάνισαν σε βιβλιοπωλεία, σε θέατρα και σινεμά, σε στούντιο κινουμένων σχεδίων και ηχογραφήσεις, σε χορούς και όπερες, σε κόμιξ. Οι εικονογραφημένες διασκευές του δε για μικρά παιδιά  πρέπει να συνιστούν παγκόσμιο ρεκόρ. Τον Δον Κιχώτη τον αντάμωσαν όλες οι τέχνες, όχι πάντοτε με προσοχή και σύνεση…

… Έχουμε και στην Ελλάδα τεχνίτες. Ο Μάνος Κοντολέων είναι «πιστοποιημένος» της γλώσσας. Η φροντίδα που χαρίζει στα γραπτά του, η προσοχή με την οποία παλεύει τις λέξεις του, η ζωντάνια με την οποία ντύνει τις εικόνες του, κάνουν την εμφάνισή τους σε όλα του τα γραπτά, σε όποιο ηλικιακό κοινό κι αν απευθύνεται.

Η γυναίκα που κοιμάται, της Εύης Γεροκώστα

Ένας θρίαμβος συναισθημάτων, εικόνων και λέξεων Η Γυναίκα που Κοιμάται. Η Ε. Γεροκώστα κατορθώνει να σου μεταφέρει με κρυστάλλινη και ποιητική αφήγηση την καθαρή ενέργεια που νιώθεις σαν βρίσκεσαι σε εκείνα τα κομμάτια γης των Κυκλάδων, τραβώντας τον πιο διάσημο μύθο από την φαρέτρα της περιοχής και προικίζοντάς τον με την πρόσφατη αρχαιολογική πραγματικότητα. Παράλληλα, συμμετέχεις σε μια οργανωμένη πομπή εικόνων, νοσταλγίας και ρεαλιστικής αποτύπωσης του τόπου και των ανθρώπων του, των οποίων προ-ηγούνται δυο παιδιά και όσα αυτά μεταφέρουν ως θετικό φορτίο, ήδη από το βλέμμα τους.

Στο ηφαίστειο, της Χριστίνας Φραγκεσκάκη

Αποθέωση του μαγικού ρεαλισμού, βιώματα, μνήμες, πραγματικότητα και απιθανότητα λιώνουν στο καμίνι της πένας της Φραγκεσκάκη. Μια επιτακτική κατάδυση μιας έφηβης που βαδίζει σαν καιόμενη βάτος προς την ενηλικίωση, μια φλεγόμενη παρέκκλιση από το αναμενόμενο και το σύνηθες, μια κατάβαση στην παιδική ηλικία όπου όλα μπορεί να έχουν συμβεί κι όσα λησμονήθηκαν να ξαναυπάρξουν. Γιατί «ό,τι υπήρξε μια φορά, δεν γίνεται να πάψει να έχει υπάρξει».

Ξένοι συγγραφείς

Πρόσφυγες, των Όουεν Κόλφερ και Άντριου Ντόνκιν

«Πρόσφυγες». Ένα graphic novel που χαράζει πάνω στο βλέμμα όλων των αναγνωστών του την αληθινή ιστορία των βιαίως εκδιωγμένων από τον τόπο τους ανθρώπων. Χρησιμοποιώ ενικό γιατί η ιστορία όλων των προσφύγων είναι τόσο όμοια όσο και τα επιδερμικά επιχειρήματα όσων τους χαρακτηρίζουν λαθραίους. Φεύγεις γιατί εξωθείσαι από πόλεμο, πείνα, λιμό, δικτατορία, κρατική αυθαιρεσία αναζητώντας μία διαφορετική τύχη. Λαθραίος και άνθρωπος δεν υπάρχει όπως επισημαίνει στην πρώτη σελίδα ο επιζών του ολοκαυτώματος Έλι Βίζελ (Νόμπελ Ειρήνης 1986).

Οι περιπέτειες του Μάρκο Πόλο, του Τζερόνιμο Στίλτον

Το μυθικό ταξίδι του Μάρκο Πόλο, του σύγχρονου Οδυσσέα της ανθρωπότητας, από την Βενετία και την Ευρώπη μέχρι την Κίνα, το Τσενγκντού και το Χάνμπαλικ, στην αυλή του αυτοκράτορα της Κίνας. Κι είναι που είναι το θέμα από μόνο του συναρπαστικό, έρχεται και ο απίστευτος Τζερόνιμο Στίλτον και το απογειώνει το πράγμα.

Τα μυστήρια της Πένι Πέπερ-Κανένα πρόβλημα, της Ουλρίκε Ράιλανς

Το σπιρτόζικο, ανάλαφρο, διασκεδαστικό, γεμάτο χιούμορ στυλ της Πένι Πέπερ και της παρέας της κερδίζει κυρίως τα παιδιά που σε πρώτη φάση δείχνουν διστακτικά με το διάβασμα.

Η Πένι κάνει ξεκάθαρο ότι θέλει να γίνει ντετέκτιβ και να λύνει αστυνομικές υποθέσεις, καθώς επίσης και ότι θέλει διακαώς να αποκτήσει έναν σκύλο αλλά και να αποφύγει να πάει στο πάρτι γενεθλίων της Φλώρας της καυχησιάρας που την φωνάζουν Φλο και ταιριάζει με το σαχλό και το παρτσακλό.

Η γιαγιά μου σας χαιρετά και ζητάει συγγνώμη, του Φρέντρικ Μπάκμαν

Δε ξέρω τι σημαίνει αριστούργημα. Οι επαγγελματίες κριτικοί βιβλίων ίσως την αποδίδουν πολύ δυσκολότερα αυτή τη λέξη. Εγώ πάλι που δεν θα δηλώσω ποτέ τέτοιες ιδιότητες, μπορώ να την πω: ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ η γιαγιά του Μπάκμαν.

Λέξεις που πονάνε, της Άμπι Κούπερ

«Κάποιοι άνθρωποι δεν πιστεύουν πως ακόμα και μια λέξη μόνο μπορεί να κάνει μεγάλη διαφορά. Κάνουν λάθος.
Εντάξει, μερικές λέξεις έχουν ανάγκη να βρίσκονται μαζί με άλλες λέξεις για να βγάλουν νόημα. Χρειάζονται η μία την άλλη μέσα σε ένα βιβλίο, σε ένα τραγούδι ή σε ένα μήνυμα, διαφορετικά μένεις να τις κοιτάζεις με σουφρωμένη μύτη και να σκέφτεσαι: Ε; Τι λέει πάλι εδώ;
Όμως μερικές λέξεις δεν έχουν ανάγκη από άλλες. Τα λένε όλα, μα όλα, από μόνες τους. Και αυτό εγώ το ξέρω πολύ καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.»

Το αγόρι με τη ριγέ πιτζάμα, του Τζον Μπόιν

Ο εννιάχρονος Μπρούνο δεν έχει ιδέα για την Τελική Λύση ή το Ολοκαύτωμα. Δε γνωρίζει για τον εφιάλτη που ζουν οι λαοί της Ευρώπης εξαιτίας της χώρας του. Το μόνο που ξέρει είναι ότι αναγκάστηκε να μετακομίσει από το άνετο σπίτι του στο Βερολίνο σ’ ένα οίκημα σε μια απομονωμένη περιοχή όπου δεν έχει τίποτε να κάνει και κανέναν για να παίξει. Μέχρι τη στιγμή που συναντά τον Σμούελ, ένα αγόρι που ζει στην άλλη μεριά του συρματοπλέγματος και που, όπως κι άλλοι άνθρωποι εκεί, φορά μια στολή σαν ριγέ πιτζάμα. Η φιλία του Μπρούνο με τον Σμούελ θα τον οδηγήσει από την αθωότητα σε μια σκληρή αποκάλυψη και θα τον αναγκάσει να γίνει άθελά του μέρος μιας αποτρόπαιας κατάστασης.

Κώδικας για ιππότες, του Ίθαν Χοκ

Οταν ο ιππότης παππούς του Ίθαν καταλαβαίνει ότι ίσως και να μην επιστρέψει σπίτι του, αφήνει ένα εκτενές γράμμα προς τον γιο του όπου του εκθέτει τις βασικές αρχές μιας ενάρετης ζωής, είκοσι επιταγές, μέσα από τις οποίες αποκαλύπτεται μια εξαίρετη προσέγγιση της ζωής και των ζητημάτων που ανακύπτουν σε αυτήν: μοναξιά, ταπεινότητα, ευγνωμοσύνη, φιλία, συγχώρεση, ειλικρίνεια, θάρρος, χάρη, υπομονή, δικαιοσύνη, γενναιοδωρία, αγάπη, πίστη και μερικές ακόμα, είναι οι ηθικές αξίες που αναπτύσσει ο συγγραφέας μέσω του προγόνου ιππότη και ουσιαστικά δομεί και δονεί τον αξιακό κώδικα κάθε νέου ανθρώπου και όχι ασφαλώς των υποψηφίων ιπποτών που μάλλον εκλείπουν. Με έναν συνδυασμό της δυτικής ιπποτικής παράδοσης και τέχνης, τον κώδικα ιπποσύνης δηλαδή των μεγάλων ιπποτών της δύσης αλλά και την εσωτερικότητα της ανατολικής φιλοσοφίας και των σαμουράι, ο Χοκ παραδίδε, χτύπο τον χτύπο, την καρδιά ενός ανθρώπου που τώρα διαπλάθεται: καλός, τολμηρός, ειλικρινής, δίκαιος, επιλεκτικά κοινωνικός, αλληλέγγυος, έντιμος, συνετός, υπομονετικός, γενναιόδωρος, αυτοπειθαρχημένος.

Κάθε μέρα άλλος, του Ντέιβιντ Λέβιθαν

«Κάθε μέρα είμαι και κάποιος άλλος. Είμαι ο εαυτός μου- ξέρω ότι είμαι ο εαυτός μου- αλλά είμαι και κάποιος άλλος. Πάντα έτσι ήταν»

Πόσο εύκολο μπορεί να είναι να ξυπνάς κάθε μέρα μέσα σε ένα άλλο σώμα; Χωρίς να γνωρίζεις αν θα είσαι αγόρι ή κορίτσι ή και τα δύο; Ακόμα χωρίς να ξέρεις καν το δωμάτιο σου, το κρεββάτι σου και περισσότερο, ούτε καν την οικογένεια σου; Να ανοίγεις τα μάτια σου και να κοιτάζεις το ίδιο σου το σώμα που κάθε μέρα αλλάζει, είναι διαφορετικό. Να προσπαθείς να αναγνωρίσεις το χρώμα του δέρματός σου, των μαλλιών σου, τη χροιά της φωνής σου, την ταυτότητά σου… Την εικόνα σου;

Το αγόρι που δάμασε τον άνεμο, των Γουίλιαμ Καμγουάμπα και Μπράιαν Μίλερ

Η αληθινή ιστορία του Γουίλιαμ Καμκγουάμπα από το Μαλάουι που με μόνα εφόδια την θέλησή του και μερικά ξεχασμένα βιβλία της βιβλιοθήκης του χωριού του, δημιούργησε σε ηλικία 14 ετών έναν ανεμόμυλο φέρνοντας τον ηλεκτρισμό, το νερό και την σπίθα της καινοτομίας στον τόπο του.

Οι βαλίτσες του Άουσβιτς, της Ντανιέλα Παλούμπο

22 Μαϊου 1940. Οσβιέτσιμ, Πολωνία. Οι ναζί χτίζουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Στόχος: η εξόντωση των Εβραίων. Επειδή απλά ήταν Εβραίοι. Επειδή ο Χίτλερ είπε: «Οι Εβραίοι είναι αυτοί που δηλητηριάζουν όλο τον κόσμο. Μια νίκη των Εβραίων θα σήμαινε το τέλος της ανθρωπότητας, οπότε ο πλανήτης μας δεν θα είχε πια ζωή». Τον πίστεψαν εκατομμύρια άνθρωποι, σύρθηκαν πίσω από το φασιστικό του μένος.

Ο πόλεμος που έσωσε τη ζωή μου, της Κίμπερλι Μπρουμπέικερ Μπράντλει

Λονδίνο, καλοκαίρι 1939. Η Αγγλία βρίσκεται στα πρόθυρα του μεγάλου πολέμου. Όλοι έτρεμαν τον πόλεμο και τον Χίτλερ. Ίσως η μόνη που δεν έδινε δεκάρα για τον χασάπη της Βαυαρίας και για όλους του άλλους ηγέτες και μιλιταριστές ήταν η 10χρονη Έιντα, ένα κορίτσι με στρεβλοποδία που ζει κλειδωμένη στο διαμέρισμα της μάνας της μαζί με τον εξάχρονο αδερφό της, τον Τζέιμι. Η Έιντα ήταν ήδη σε πόλεμο, με την μητέρα της, κι είχε κηρύξει άλλον έναν με τον αδερφό της από τον Ιούνιο. Γι’ αυτό και δεν την τρόμαζε κανένας άλλος πόλεμος.

Δύο μέρες πριν την έναρξη του πολέμου, την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η αγγλική κυβέρνηση αποφασίζει την μεταφορά παιδιών από τις μεγάλες πόλεις σε ανάδοχες οικογένειες στην επαρχία, ώστε να μην κινδυνέψουν. Στην ίδια απόφαση περιλαμβάνονταν έγγυες μητέρες, δάσκαλοι και ανάπηροι. Από τη μία η κυβέρνηση ενίσχυε την εικόνα της στον κόσμο, προστατεύοντας τα παιδιά, από την άλλη, ο ενδεχόμενος μαζικός θάνατος παιδιών θα έπληττε βάναυσα την ψυχολογία του κόσμου, αμάχων και στρατιωτών.

Το αγόρι- χρυσόψαρο, της Λίσα Τόμσον