«Θα έχουμε γι’ αρκετή ώρα κόντρα τον άνεμο. Πιθανόν να έχουμε αναταράξεις. Αλλά μην φοβάστε» της είπε η αεροσυνοδός προτρέποντάς την να βάλει τη ζώνη της. Κι η Νικολία υπακούοντας στην υπόδειξη χαμογέλασε κάπως ειρωνικά κάπως θλιμμένα. Τι να της πει; Ότι οι αναταράξεις και… το κόντρα στον άνεμο είναι όλη της η ζωή;
Κόντρα στον άνεμο δεν αποφάσισε να πάει όταν συνειδητοποίησε πως ο μονάκριβός της (φοιτητής τώρα πια) είναι αυτιστικός με ό, τι κι αν σήμαινε αυτό για την τότε (αλλά και τη σημερινή) ελληνική κοινωνία και νοοτροπία; Κόντρα στον άνεμο πήγε όταν συνειδητοποίησε πως αυτή η ιδιαιτερότητά του δεν είναι ασθένεια, αλλά διαφορετικότητα, παλεύοντας ώστε το παιδί να μην περιθωριοποιηθεί με κανέναν τρόπο, προσπαθώντας καθημερινά για την εκπαίδευση, την ένταξη και την αποδοχή του ως ισότιμου μέλους της σχολικής κοινότητας και της κοινωνίας – τα αυτονόητα δηλαδή.
Κόντρα στον άνεμο δεν πήγαινε κάθε φορά που αγωνιζόταν για τα δικαιώματα συνανθρώπων μας ΑΜΕΑ;
Αλλά και κάθε φορά που στεκόταν δίπλα στις… αναταράξεις των απογοητευμένων ή αγριεμένων εφήβων μαθητών της, εμψυχώνοντάς τους και προτρέποντάς τους να παλεύουν για τα όνειρά τους.
Κόντρα στον άνεμο δεν πήγε όταν το 2003 διαγνώσθηκε με όγκο στον εγκέφαλο κι ενώ εδώ οι γιατροί είχαν σηκώσει ψηλά τα χέρια, αφού «μόνο δυο άνθρωποι στον κόσμο θα μπορούσαν να την αγγίξουν», εκείνη τα κατάφερε κι ο ένας από τους δυο τελικά την εγχείρησε στη Νέα Υόρκη κι επέστρεψε νικήτρια;
Αυτόν πάει να συναντήσει και τώρα στην Αμερική, τον γιατρό της που θα την ξαναεγχειρήσει, μιας και ο όγκος δεκαέξι χρόνια μετά αποφάσισε να ξαναεμφανισθεί, προσφέροντας της ακόμη μια… ανατροπή.
«Αλλά στις ανατροπές της ζωής πρέπει να είμαστε δυνατοί». Αυτό λέει πάντα στους μαθητές της.
Όταν έχεις κόντρα τον άνεμο, πρέπει να μάθεις να βαδίζεις χωρίς να τον αφήνεις να σε ρίχνει ή να σε παρασέρνει. Το πολύ πολύ να σε καθυστερήσει λίγο… Κι εκείνη είναι το ζωντανό παράδειγμα.
«Μπορεί να με καθυστερήσει λίγο κι αυτός ο κόντρα άνεμος, αλλά θα επιστρέψω και πάλι στον Δρόσο μου και σε όλους όσοι μ’ αγαπούν και στάθηκαν αλληλέγγυοι δίπλα μου. Ίσως επειδή η αγάπη να είναι και η μόνη απάντηση σε όλα» σκέφτεται η Νικολία. Γυρίζει και χωρίς να το πολυσκεφτεί πιάνει το χέρι της διπλανής συνεπιβάτιδάς της που έχει γίνει κάτασπρη από το φόβο της εξαιτίας των αναταράξεων ∙ να της δώσει, έστω λίγη, παρηγοριά. Κι εκείνη κοιτάζοντάς την με ανακούφιση κι ευγνωμοσύνη «Πόσο σας θαυμάζω που δεν φοβάστε» της ψιθυρίζει. Κι η Νικολία… όπως κάνει πάντα, ακόμη και στα πολύ δύσκολα, χαμογελάει.
Η Νικολία θα μπορούσε να είναι ηρωίδα σε κάποιο διήγημά μου. Δεν είναι. Είναι υπαρκτό πρόσωπο, συμπολίτισσά μας, ενεργή πολίτης στα κοινά, μάνα, εκπαιδευτικός, γυναίκα, αγωνίστρια της ζωής. Και αυτή είναι περιληπτικά η ιστορία της.
Πιθανότατα να μην επεδίωξε να γίνει παράδειγμα για όλους εμάς που τη γνωρίζουμε και την αγαπάμε και αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό της μια ηρωίδα. Όμως σίγουρα επέλεξε με πείσμα, αγάπη, αξιοπρέπεια και αφοσίωση να γίνει ηρωίδα της δικής της ιστορίας. Κι όλοι όσοι τη γνωρίζουμε θέλουμε αυτή η ιστορία να έχει καλό τέλος. Να γυρίσει και πάλι νικήτρια και από αυτή την εγχείρησή της. Γι’ αυτό και στήσαμε ένα «δίχτυ αγάπης» γύρω της, όπως μου έγραψε μια συνάδελφός της εκπαιδευτικός, αφού για να μαζευτεί το υπέρογκο ποσό που απαιτείται για την εγχείρισή της στην Αμερική χρειάζεται η βοήθεια όλων όσοι μπορούν να βοηθήσουν. Γιατί ακόμη και το λίγο του καθενός μας γίνεται… πολύ όταν είμαστε πολλοί μαζί.
Αν λοιπόν θέλετε να γίνετε ένας ακόμη «κόμπος» σε αυτό το δίχτυ αγάπης, μπορείτε να καταθέσετε χρήματα στον συγκεκριμένο λογαριασμό: Νικολία Μωραϊτη ALPHA BANK (ΙΒΑΝ GR 8601405600560002101122659).
Για να έχει αυτή η ιστορία το καλό τέλος που όλοι ευχόμαστε και τόσο αξίζει.
Αγγελική Δαρλάση
Απόσπασμα από το ρεπορτάζ στο τοπικό κανάλι οrttvgr (ΟΡΤ TV, Ολυμπιακή Ραδιοφωνία Τηλεόραση) για τη συναυλία αλληλεγγύης που πραγματοποιήθηκε στον Πύργο, την πόλη που ζει κι εργάζεται η Νικολία:
