Η Μιλένα αρνείται να φάει το ψάρι της. Είναι Κυριακή και αποφασισμένη σπρώχνει το πιάτο της από μπροστά της, την ίδια ώρα που τα δίδυμα αδέρφια της- τέσσερα χρόνια μεγαλύτερά της- τρώνε με κέφι τα ψάρια τους. Εκείνη πιστεύει ότι αυτό το νεκρό ψάρι που ασημίζει μέσα στο πιάτο της είναι απείρως κατώτερο από τις τηγανιτές πατάτες, τις σοκολάτες και τα ντόνατς.
Στο ψυγείο κυκλοφορούν πάλι κάτι αδιαφορίες, λέγε με γάλα, καροτόζουμο, μήλα, πιπεριές κτλ, οπότε η Μιλένα ζητάει να φάει κάτι άλλο. Μόνο που η μητέρα της είναι ανένδοτη. “Φάε το ψάρι”. Και το πράγμα γίνεται ακόμα χειρότερο όταν το ασημί ψάρι την περιμένει και το βράδυ, τη στιγμή που οι δίδυμοι έτρωγαν τυρόπιτα και σαλάτα.
Αποφάσισε λοιπόν να τρέφεται με σοκολατούχο γάλα και σοκολάτα που αγόραζε με το χαρτζιλίκι της από το κυλικείο του σχολείου. Μια, δυο, τρεις, περίεργα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν στο στομάχι και σα να μην έφτανε αυτό, είχε να αντιμετωπίσει πρώτον το ίδιο σιχαμένο ψάρι σε άλλη εκδοχή κάθε μέρα στο τραπέζι και δεύτερον, εκείνη τη χαζή φάτσα των διδύμων αδερφών της που έμοιαζαν πλήρεις στην παρέα μεταξύ τους, αδιαφορώντας παντελώς για την ίδια.
Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι είναι από τις πιο απολαυστικές και μεστές ιστορίες, ανεξαρτήτως έκτασης, που διάβασα ποτέ. Η Σώτη Τριανταφύλλου δημιουργεί μέσα σε 800 περίπου λέξεις, άνευ ανιαρών διδακτισμών, μια έξυπνη ιστορία που στριφογυρίζει γύρω από τη διατροφή, τις αδερφικές σχέσεις και την επιμονή στις επιλογές, χωρίς όμως να προσπαθεί να οδηγήσει σε έτοιμα νοήματα. Και εξηγούμαι: η μάνα επιμένει να φάει η Μιλένα το ψάρι. Η μάνα δεν υποχωρεί, δεν δοκιμάζει μια τεχνική και υποχωρεί στην πρώτη αποτυχία/άρνηση του παιδιού. Γνωρίζει ότι το ψάρι είναι μια θετική διατροφική επιλογή, οπότε είναι ανυποχώρητη στο παιδικό πείσμα της Μιλένας που φυσιολογικά θέλει γλυκά και ζάχαρη, καθώς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει τα ζητήματα διατροφής. Ωστόσο, η συγγραφέας δεν υποδεικνύει πουθενά σε καμία μητέρα να φερθεί με την επιμονή της μητέρας της Μιλένας. Σε καλεί να σκεφτείς εσύ που θα οδηγηθεί αυτό το μπράντεφερ των δυο τους και αν τελικά η επιμονή και των δύο οδήγησε κάπου (ναι, οδηγεί, σου μαρτυρώ εγώ).
Ο αναγνώστης, μικρός ή μεγάλος, δεν είναι ένα χαζοτίποτα που ο εκάστοτε συγγραφέας πρέπει να του εξηγεί τα πάντα και να του υποδεικνύει το καλό και το κακό, αλλά να στέκεται πέρα από αυτά τα αδειανά άκρα και να αφήνει δρόμους σκέψεις αλλά και λογοτεχνικής απόλαυσης στον αναγνώστη.
Ως προς τη χρήση από τη Μιλένα έκφρασης όπως το “τι βλαμμένα αδέρφια που έχω”, αφενός ποιο παιδί δεν έχει πει βλαμμένο/-ή τον/την αδερφή του, αφετέρου αυτό εξυπηρετεί εξαιρετικά την ιστορία και το απροσδόκητο φινάλε της. Γιατί πολλή ηθικολογία αρχίσαμε να αναπτύσσουμε και η λογοτεχνία, αγγέλους με φτερά και διδάγματα στα μούτρα δεν τα μπορεί.
Εκδόσεις Πατάκη, από το 2011 και ξανά προς τη δόξα τραβά.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η Μιλένα και το φρικτό ψάρι |
| Σειρά: | Χωρίς σωσίβιο, επίπεδο 3, δελφινάκια |
| Συγγραφέας: | Σώτη Τριανταφύλλου |
| Εικονογράφηση: | Ντανιέλα Σταματιάδη |
| Σχεδιασμός εξωφύλλου: | Γεωργία Μ. Σωτήρχου |
| Εκδόσεις: | Πατάκη, Νοέμβριος 2017 |
| Διόρθωση: | Μάγδα Τικοπούλου |
| DTP: | Νίκη Αντωνακοπούλου |
| Σελίδες: | 40 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: |
978-960-16-4026-6
|
