Ίσως η σημαντικότερη αποστολή ενός βιβλίου στα παιδιά πέριξ της νηπιακής ηλικίας είναι εκείνα που θα σε "υποχρεώσει" με την ποιότητά του να κάνεις μετά. Υπάρχουν αρκετά σπουδαία βιβλία σε αυτήν την κατεύθυνση. Ένα από αυτά είναι Η Μάγισσα Γουίνι που έγραψε η Βάλερι Τόμας και εικονογράφησε ο Κόρκυ Πωλ. Μια ιστορία με χρώματα (αυτό είναι εντελώς προφανές ότι μπορεί να απασχολήσει τον αναγνώστη αυτού του βιβλίου), αλλά κυρίως για την αποδοχή του άλλου και την αναγνώριση της ταυτότητας και προσωπικότητάς του όσο κι αν αυτή ίσως μας δυσκολεύει τη ζωή.
Θέλοντας να φτάσουμε την ιστορία της Γουίνι σε ψαλίδι, χαρτόνι και κόλλα, δηλαδή σε κατασκευή, σκεφτήκαμε ότι αυτό που θα μας άρεσε να φτιάξουμε θα ήταν καπέλα. Κι αν για τη μάγισσα ήταν εύκολο να μιμηθούμε το καπέλο της, για τον γάτο της, τον Γουίλμπερ που δε φορούσε καπέλο, τα πράγματα ήταν κάπως πιο δύσκολα. Μια αναζήτηση όμως στο διαδίκτυο μας έλυσε τα χέρια αφού στο blog αυτό συναντήσαμε διάφορες έξυπνες ιδέες και έτσι φέραμε το καπέλο του Wilbur στα μέτρα μας.
Η εικαστικός Κατερίνα Γούδα το μετέφερε οπτικά σε μια βατή φόρμα για παιδιά, εκείνα το έκοψαν, όπως έκαναν και για μάτια, μύτη και στόμα (στο οποίο σχημάτισαν αυτοσχέδια δόντια), χρωμάτισαν με γαλάζια κηρομπογιά τα αυτιά του, ψαλιδίσαμε και λίγο τις άκρες του και περάσαμε το κομμάτι σε ένα μαύρο κυκλικό χαρτόνι για να φορεθεί ως καπέλο από τα παιδιά.
Όσο για το καπέλο της μάγισσας Winnie, ένας κλασικός κώνος (σε χρώμα επιλογής των παιδιών και όχι όλα μπλε σαν της μάγισσας) διακοσμήθηκε με 2 σετ λωρίδων, το αστέρι και το μισοφέγγαρο (κατ' επιλογή πάντα των παιδιών) και ήταν έτοιμο.
Δουλέψαμε σε μικρές ομάδες τμηματικά γιατί αυτού του είδους οι κατασκευές, ειδικά στην αρχή της χρονιάς, απαιτούν καλό συντονισμό αν θέλουμε να βγαίνουν από τα χέρια των παιδιών και όχι από τα δικά μας.
Μετά τη δημιουργία των καπέλων και αφού τα φορέσαμε, πήραμε διάφορες αστείες πόζες σε στυλ ταμπλο βιβαν…
… και ασφαλώς παίξαμε πολλές φορές (αφού όλοι θέλαμε) την ιστορία της Μάγισσας Γουίνι αυτοσχεδιάζοντας τις κινήσεις μας καθώς ακούγαμε μια επίσης αυτοσχέδια και διαφορετική κάθε φορά αφήγηση της ιστορίας.
Εδώ οι τρεις Γουίνι σκοντάφτουν πάνω στους τρεις Γουίλμπερ που κοινούνται πάνω στο μαύρο χαλί.
Οι επιτόπιες, αυτοσχέδιες δραματοποιήσεις παιδικών βιβλίων δίνουν τη δυνατότητα στα παιδιά να απελευθερωθούν, να διασκεδάσουν και να εξωτερικεύσουν τους τρόπους με τους οποίους αντιλαμβάνονται την αφήγηση/εξέλιξη μιας ιστορίας. Και περνούν πολύ καλά με αυτή τη διαδικασία.
Α! Και ασφαλώς τραγουδήσαμε ξανά και ξανά το τραγούδι της Γουίνι και του Γουίλμπερ. Θυμηθείτε το εδώ.
