Η Λούμπνα και το Βότσαλο
Ένα άψυχο αντικείμενο. Ένα πράγμα, αλλά… τι πράγμα;
Ένα βότσαλο.
«Σ’ αγαπάω, Βότσαλο».
Πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο δεσμός με ένα βότσαλο;
Τι είδους σχέση μπορείς να αναπτύξεις;
Πώς μπορεί να εξελιχθεί;
Ο καλύτερος φίλος της Λούμπνα είναι ένα… Βότσαλο! Είναι πάντα εκεί. Στέκει σταθερό και ακούραστο, αγέρωχο και… χαμογελαστό! Την κοιτάει, την ακούει, της κρατάει συντροφιά και της χαμογελάει κάθε μέρα μ’ ένα μόνιμο χαμόγελο, εκείνο που η ίδια του ζωγράφισε. Η Λούμπνα του μιλάει, το φροντίζει, το φυλάει, το κρατάει ζεστό τις κρύες μέρες…
Το βρήκε στην ακρογιαλιά τη νύχτα που έφτασαν με τον μπαμπά της στον καταυλισμό, στη χώρα με τις Σκηνές. Από τότε το έχει πάντα μαζί της, το κρατάει σφιχτά και δεν το αποχωρίζεται.
«Η Λούμπνα έπιασε γερά το χέρι του Μπαμπά και έσφιξε το Βότσαλο στη γροθιά της. Κάτα κάποιο περίεργο τρόπο, ήξερε ότι αυτοί οι δυο θα την φρόντιζαν».
Λιγο καιρό μετά έρχεται στον καταυλισμό ένα αγόρι, ο Αμίρ. Δεν μιλάει, κοιτάζει γύρω του… Η Λούμπνα του γνωρίζει τον καλύτερό της φίλο και μια ακόμη φιλία ξεκινάει. Ώσπου, έρχεται η στιγμή εκείνη που πρέπει να φύγει… Η δύσκολη ώρα του αποχωρισμού.
Μέσα στο άγνωστο, τη μοναξιά και το σκοτάδι η Λούμπνα βρίσκει το «φως». Είναι εκεί και το ανακαλύπτει από την πρώτη στιγμή… στο Βότσαλο. Αυτό που η ίδια ζωντανεύει, του δίνει πνοή και του χαρίζει το χαμόγελο εκείνο που η ίδια τόσο έχει ανάγκη και τη συντροφεύει στις αγωνίες και στους φόβους της. Μαζί του αναπτύσσει ένα δυνατό δεσμό ζωτικής σημασίας. Το βότσαλο γίνεται ο καλύτερος, αχώριστος φίλος της, της δίνει δύναμη και κουράγιο. Γιατί πάντα υπάρχει κάπου, κάτι, αυτή η δύναμη (της ζωής) για να προχωρήσεις στις πιο δύσκολες στιγμές -σαν κι αυτή, όπου η έλλειψη αγαπημένων προσώπων, οι αναμνήσεις, η θλίψη, το άγνωστο, ο φόβος, η αγωνία… και όσα η προσφυγιά συνεπάγεται, σε κατακλύζουν-.
Όταν έρχεται η στιγμή να φύγει η Λούμπνα θα δώσει αυτή τη «δύναμη», το πολύτιμό της Βότσαλο, στον φίλο της Αμίρ, που μένει πίσω. Θα το αποχωριστεί, όσο δύσκολο κι αν είναι, γιατί εκείνος τώρα το έχει μεγαλύτερη ανάγκη, το χρειάζεται περισσότερο, και εκείνη το γνωρίζει.
Πανέμορφη και εξαιρετικά συγκινητική ιστορία για τους δεσμούς αγάπης, τη δύναμη της φιλίας, την αναγκαιότητα και τη βαρύτητά της στη ζωή μας, αλλά και την ενσυναίσθηση, την αξία του χαμόγελου, την ανιδιοτέλεια, την αλληλοβοήθεια, τη φροντίδα.
Η εξαιρετική εικονογράφηση του Daniel Egneus μεγεθύνει το συναίσθημα της ιστορίας και εκπέμπει απόλυτο λυρισμό. Με τα τεράστια εκφραστικότατα μάτια της Λούμπνα να κοιτούν το βότσαλο στο πρώτο σαλόνι του βιβλίου και του Αμίρ αντίστοιχα στο τελευταίο να σε καθηλώνουν, με φανταστικές αποχρώσεις ποκίλων χρωματικών συνδιασμών του βαθύ κόκκινου και μπλε, της άμμου, του καφέ, του πορτοκαλί, του μαύρου… και με το φως να διαχέεται τόσο ξεχωριστά.
Εικόνες γλυκές, στιγμές συγκινητικές που μεταφέρουν μοναδικά μια ατμόσφαιρα ζεστασιάς μέσα στην σκληρή πραγματικότητα.
Ένα βιβλίο ορισμός της φιλίας, της ανιδιοτελούς αγάπης, με την ενσυναίσθηση να κυριαρχεί.
Συναισθηματικό, συγκινητικό, υπέροχο.
Από τις εκδόσεις Καλειδοσκόπιο.
Διακρίσεις
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η Λούμπνα και το βότσαλο |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | Lubna and Pebble |
| Συγγραφέας: | Wendy Meddour |
| Εικονογράφηση: | Daniel Egneus |
| Μετάφραση | Μαρίνα Δημητρά |
| Επιμέλεια-σελιδοποίηση: | Εριφύλη Αράπογλου |
| Διορθώσεις: | Ελπίδα Μάντη |
| Εκδόσεις: | Καλειδοσκόπιο, 2018 |
| Σελίδες: | 38 |
| Μέγεθος: | 26,5 Χ 26,5 |
| ISBN: | 978-960-471-169-7 |
