Με την Κάτια μιλάγαμε πολλούς μήνες τώρα. Μου έχει εμπιστευτεί ιστορίες της. Της έχω εμπιστευτεί σκέψεις και θυμούς δικούς μου. Μέχρι και καβγά στήσαμε on line πάνω σε κάποια παρανόηση. Η Κάτια θυμώνει εύκολα. Όταν νιώθει ότι αδικείται, πνίγεται. Εκρήγνειται. Κουνάει τη γη σαν Εγκέλαδος. Της είπα ότι αν τσακωθούμε ξανά για ψύλλου πήδημα, θα πάω κάτω από το μπαλκόνι της και θα τραγουδήσω όσο πιο φάλτσα γίνεται. Την έπεισα αμέσως. Τώρα και βλακεία να της πω καμιά φορά, δε μου λέει τίποτα. Φοβάται την καντάδα στο μπαλκόνι. Κλείνω την παρένθεση του χαμόγελου.
Έτσι θυμώνει και με τις ιστορίες της όταν δεν έρχονται όπως τις θέλει. Αλλά δεν παραδίνεται. Τις ψάχνει. Όταν οι περισσότεροι τις περιμένουν να έρθουν για να τις πουν, εκείνη έχει βγει στο κατόπι τους και τις αναζητεί. Πίσω από χρωματιστά μπαλόνια. Στον νεραιδόκοσμο που δε βλέπουν πολλοί. Στα φανάρια και στα παγοδρόμια της ευτυχίας και της ξεγνοιασιάς. Πίσω από δειλά ουράνια τόξα που πετούν κάτι ξεχασμένα πουλιά. Το αποτέλεσμα μάλλον τη δικαιώνει, κρίνοντας από το αποτέλεσμα.
Όταν τις βρίσκει (τις ιστορίες της), ηρεμεί. Παίρνει πλήκτρα στα χέρια, τα πετά σα μάγισσα ψηλά και ξεκινά. Στη γειτονιά της αντηχούν συνεχή “κλικ”. “Τι κάνει αυτή εκεί μέσα;” Τίποτα. Γράφει. Γράφει. Ευτυχώς να λέτε που ακούγονται μόνο συνεχή “κλικ” και όχι κάποιος φάλτσος κάτω από το μπαλκόνι της. Ευτυχώς να λέτε.
Κάτια Πινό (ή Ψωρομύτη), το elniplex σ’ ευχαριστεί που ήσουν εδώ αυτό το Σαββατοκύριακο. Καλή αντάμωση.
