Βατόμουρος! Το αγαπημένο παιχνίδι του Χένρι είναι ενας άσπρος λαγός μ’ αυτό ακριβώς το όνομα! Ο Βατόμουρος είχε μαλακά ασημί αυτιά, κόκκινη μύτη και μερικές φορές μοσχοβολούσε ακριβώς όπως ένα βατόμουρο.
Πέντε χρόνια, τρεις μήνες και εντεμάμισι μέρες ήταν μαζί οι δυο τους. Μεγάλη η αγάπη που είχε ο Χένρι στον Βατόμουρο. Όμως μια μέρα, ο Χένρι δε μπορούσε να βρει τον Βατόμουρο. Σας βεβαιώ κι εγώ ότι έψαξε παντού: κάτω από την πολυθρόνα του παππού, στις μαξιλαροθήκες, σε όλο το δωμάτιο κι ύστερα σε όλο το σπίτι. Απογοήτευση! Ο Βατόμουρος δεν ήταν πουθενά. Και μετά την απογοήτευση, δάκρυ και θλίψη.
“Παππού, μπορείς σε παρακαλώ, να με βοηθήσεις να βρω τον Βατόμουρο;” είπε ο Χένρι στον παππού του. Και τότε έρχεται μια μαγική φράση: “εάν έψαξες παντού, τότε μόνο ένα πράγμα σου μένει να κάνεις… Πρέπει να φανταστείς ότι έχεις τον Βατόμουρο κοντά σου”. Κι έτσι ο Χένρι άρχισε να φαντάζεται ότι είχε πλάι του τον Βατόμουρο σε όλες τις καθημερινές του ρουτίνες. Όταν τον φώναξε η μητέρα του για το μεσημεριανό, όταν τον έστειλε ο μπαμπάς του έξω να παίξει, όταν πήγε για δείπνο, όταν ετοιμάστηκε για το βραδινό του ύπνο. Ο Χένρι φανταζόταν ξανά και ξανά τον Βατόμουρο δίπλα του. Κι ο Βατόμουρος, με έναν “μαγικό” τρόπο βρήκε ξανά το δρόμο για το σπίτι, ενώ ο Χένρι κοιμόταν.
Το παγκόσμιο εκδοτικό φαινόμενο “The Secret” τροφοδοτεί με τα αξιώματά του αυτό το βιβλίο, συγγραφέας του οποίου είναι η κόρη της Ρόντα Μπερν (συγγραφέας του “Μυστικού”). Το βασικό αξίωμα που μαραθωνοδρομεί εδώ είναι εκείνο της δύναμης της θέλησης καθώς και της φαντασίας πάνω στην πραγματικότητα. Το θέμα σηκώνει πολλή κουβέντα. Μόνο σκέψεις λοιπόν μπορώ να κατεβάσω εδώ. Ας το κάνω.
Το βιβλίο είναι καλογραμμένο, σε βραχεία φόρμα, λιτή (διόλου απλοϊκή) πλοκή και εξέλιξη και μια σημαντική ανατροπή στο τέλος. Επίσης, έχει εικονογραφηθεί εξαίρετα από τον Νικ Τζορτζ, με σκίτσα και μολύβι, με σκιές και “παιδική αφέλεια” (αυτό το υπέροχο πράγμα) αλλά κυρίως με αυτήν την γοητευτική και αλληγορική “εισβολή” πραγματικών αντικειμένων που φωτογραφήθηκαν στην είσοδό τους μέσα στα σχέδια του εικονογράφου. Η πραγματικότητα και το κλείσιμο ματιού της φαντασίας και της ιστορίας σε αυτήν.
Σαν παιδικό βιβλίο το απολαμβάνεις και διαθέτει πεδίον δόξης λαμπρόν τη δύναμη και τη σημασία της θέλησης καθώς και τη μαγική φράση του παππού “εάν έψαξες παντού, τότε μόνο ένα πράγμα σου μένει να κάνεις… Πρέπει να φανταστείς ότι έχεις τον Βατόμουρο κοντά σου”. Αυτή η φράση, κυριολεκτικά, δεν προσλαμβάνεται ως γιατροσόφι σε στυλ “φαντάσου δίπλα σου αυτό που έχασες και θα γυρίσει”. Ο παππούς δεν το υπαινίσσεται καν αυτό. Κι αυτό κάνει τη φράση του μαγική και το βιβλίο έντιμο.
Και λέω έντιμο γιατί το πολύ ιδιαίτερο αυτό βιβλίο ακροβατεί. Τα κοελικά θέσφατα “αν το θέλεις πολύ, το σύμπαν θα συνωμοτήσει να το πετύχεις” ή ένα αξίωμα κβαντικής φυσικής “φαντάσου το και θα συμβεί”, τα αισθάνομαι ελαφρώς ακατάλληλα για ένα παιδί, όσο κι αν οι ενήλικες τα κοτσάρουν αυτάρεσκα στα προφίλ των κοινωνικών δικτύων θεωρώντας ότι δουλεύουν. Αν το παιδί εκπαιδευθεί να φαντάζεται ο,τι χάνει ή ο,τι θέλει να συμβεί, χωρίς καμία άλλη υποστήριξη, τότε πολύ απλά θα οδηγηθεί σε πολλαπλές απογοητεύσεις, σε ενοχοποίηση της ίδιας του της φαντασίας που δεν αποδίδει τα προσδοκώμενα και στην αποπομπή από τη ζωή του κάθε δημιουργικού οραματισμού. Πλήγμα βαρύ όλο το πακέτο.
“Σκέφτομαι/φαντάζομαι” δεν σημαίνει “προσκαλώ την κοσμική ενέργεια να συνωμοτήσει υπέρ της επίτευξης της σκέψης/φαντασίας μου”. Όταν ο παππούς προσκαλεί τον εγγονό του να φανταστεί τον Βατόμουρο δίπλα του, θέλω να το προσλάβω ως το ύστατο αντίδοτο στον πόνο της απώλειας. Η φαντασία, η σκέψη του απωλεσθέντος, τον ξαναφέρνει κοντά μας, τον ζωντανεύει μέσα από τις μνήμες μας για εκείνον. Τι θα γίνει όμως αν ο εκάστοτε Βατόμουρος δε γυρίσει ποτέ; Αν ένα παιδί εξακολουθεί να φαντάζεται επί χρόνια κάτι που έχει χάσει ή επιθυμεί, τούτο δε θέλει πολύ να περάσει στη σφαίρα μιας βασανιστικής ψύχωσης. Τέτοιες περίπλοκες καταστάσεις θέλουν προφανώς προσεκτικούς χειρισμούς.
Έτσι, θαρρώ πως η χρήση της φαντασίας με τέτοιον τρόπο είναι αφενός παροδική, αφετέρου στη ακτίνα του γιατρικού και όχι μιας προσδοκώμενης επιστροφής. Πέρα όμως από αυτό το μονοπάτι, θεωρώ εξαιρετικά σημαντικές την εκπαίδευση για αυτοβελτίωση από τις μικρές κιόλας ηλικίες αλλά και τη μετάδοση της αξίας της θέλησης καθώς και τους τρόπους που αυτή μπορεί να συνομιλήσει με την πραγματικότητα και να συνδιαλλαγεί με τα γεγονότα, με θετικό ή αρνητικό πρόσημο.
Τέλος, βιβλία με φιλοσοφικές ή ψυχολογικές έννοιες, θεωρώ πολύτιμο να γράφονται ολοένα και περισσότερα. Δυναμώνουν το κίνημα της φιλοσοφίας από τις μικρές ηλικίες και θέτουν βάσεις για καλύτερα προετοιμασμένο ανθρώπινο δυναμικό για την μοναδική παράσταση της ζωής.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η δύναμη της φαντασίας του Χένρι |
| Τίτλος πρωτοτύπου: | The power of Henry’s imagination (Aladdin, Οκτώβριος 2015) |
| Συγγραφέας: | Σκάι Μπερν |
| Εικονογράφηση: | Νικ Τζορτζ |
| Εκδόσεις: | Α. Α. Λιβάνη |
| Σελίδες: | 48 |
| Μέγεθος: | 24 Χ 26 |
| ISBN: | 978-960-14-3014-0 |
