Αφηγητής της ιστορίας είναι ένα περιστέρι, ένα ολόλευκο περιστέρι που σκόπιμα επέλεξε ο συγγραφέας για να ξετυλίξει το κουβάρι μιας ιστορίας για την διεκδίκηση της ελευθερίας. Το περιστέρι , σύμβολο ειρήνης βρίσκεται φυλακισμένο μαζί με άλλα περιστέρια μέσα σε μια αποθήκη. Ο λόγος γιατί ο αρχηγός τους, ένα περιστέρι με λαβωμένη τη φτερούγα, τους είχε προειδοποιήσει για τους κινδύνους που τους παραμόνευαν στον έξω κόσμο, αν τολμούσαν να ξεμυτίσουν από την αποθήκη.
“Κάτι παράξενο συνέβαινε σε αυτή την αποθήκη…
Mόλις άνοιγε η πόρτα,
συναγερμός χτυπούσε για όλα εμάς τα περιστέρια.
Μπαίναμε σχεδόν ολόκληρα μέσα στα άχυρα,
για να προστατευτούμε.
Δεν έπρεπε να μας δει το φως!
Θα μας έκαιγε τα φτερά!
Ο πρώτος κανόνας που μάθαμε από την αρχηγό,
το περιστέρι με τα γαλάζια φτερά”.
Όμως το λευκό περιστέρι ήθελε τόσο πολύ να βγει έξω από την αποθήκη, να δει τι υπάρχει πέρα απ’ αυτήν, να γνωρίσει τον κόσμο. Δεν μπορούσε να καταλάβει το λόγο που έπρεπε να μένουν εκεί μέσα κλεισμένα. Θα καούν τα φτερά σας μόλις τα δει ο ήλιος”, τους έλεγε μέσες άκρες ο αρχηγός με τη γαλάζια φτερούγα. Είχε εξερευνήσει κάθε γωνιά της αποθήκης σπιθαμή προς σπιθαμή και είχε ανακαλύψει σχεδόν όλες τις κρυψώνες , στην περίπτωση που άνοιγε ξαφνικά η πόρτα της αποθήκης.
Ώσπου μια μέρα ανακάλυψε πως ένα από τα τούβλα στον τοίχο είχε μια τρύπα που ίσα ίσα χωρούσε να περάσει. Αυτή η μικρή τρύπα στον τοίχο ήταν η πρώτη χαραμάδα ελευθερίας, μια λαμπρή ευκαιρία να αποδράσει από την αποθήκη και να βρεθεί στον έξω κόσμο που τόσο επιθυμούσε. Μόλις τα κατάφερε, άρχισε να παραπατά και να προσπαθεί να καλύψει το κεφάλι του με τις φτερούγες, μη τυχόν και καούν από τον ήλιο. Όχι μόνο δεν κάηκαν αλλά είχαν και μια υπέροχη λάμψη. Γιατί άραγε το περιστέρι με τη λαβωμένη φτερούγα τους είχε πει ψέματα; Γιατί σκορπούσε τον φόβο σε όλα τα περιστέρια;
Τέτοια ερωτήματα βασάνιζαν το περιστέρι που δεν μπορούσε να κοιμηθεί, βιαζόταν να ξημερώσει και να βρεθεί στον έξω κόσμο προτού ξυπνήσουν οι άλλοι. Ήταν τόσο όμορφα εκεί έξω, με το απέραντο γαλάζιο τ’ ουρανού και το πρώτο φως της ημέρας να ξεπροβάλει δειλά δειλά. Ο ήλιος, που τόσο πολύ φοβόταν, ξεπρόβαλε τώρα και χάριζε το φως του ολόγυρα. Το περιστέρι τώρα γνώριζε την αλήθεια.
Έτσι, την επόμενη φορά που η αρχηγός φώναξε “ο ήλιος” κι όλοι έτρεξαν να κρυφτούν, κρύφτηκε κι εκείνο μα άνοιξε μια μικρή τρύπα για να βλέπει. Κι όμως ήταν η αρχηγός που τώρα έβγαινε από τη φωλιά κρυφά για να μην ανακαλύψουν το μυστικό της. Τώρα επιβεβαιώθηκε ότι σκόπιμα τους κρατούσε φυλακισμένους στην αποθήκη. Έπρεπε να μάθουν όλοι την αλήθεια, όμως ποιος θα πιστέψει το λευκό περιστέρι; Τόσο καιρό ζούσαν με τον φόβο και είχαν συνηθίσει αυτή τη ζωή. Μέρα με τη μέρα τα περιστέρια δυσκολευόταν να περπατήσουν, έτρωγαν ελάχιστα κι έπιναν βρώμικο νερό. Οι συνθήκες που ζούσαν μέσα στην αποθήκη χωρίς καθαρό αέρα και το φως του ήλιου έκαναν τη ζωή τους ανυπόφορη. Το λευκό περιστέρι έπρεπε να βρει τη δύναμη να μιλήσει. Και βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία την επόμενη φορά που χτύπησε ο συναγερμός στην αποθήκη κι όλοι έτρεξαν να κρυφτούν όπως πάντα…
Τη συνέχεια και το γοητευτικό τέλος θα τα διαβάσετε στην “Αποθήκη” του Βασίλη Κουτσιαρή. Εκεί όπου θα ξεδιπλωθεί μπροστά σας μια σπάνια ιστορία φόβου, καταπίεσης, φυλακής και αρχηγικού εγωισμού. Μια ιστορία που θα σας διαβεβαιώσει ότι καλή η ασφάλεια της φωλιάς και η σιγουρία της ρουτίνας αλλά ακόμα καλύτερο το όνειρο του ήλιου, της ζωής που έξω τρέχει και φτιάχνει σενάρια και ομορφιές και συμβαίνει και προχωρά. Αν εμείς σταθούμε κάτω από την παράλογη ομπρέλα ενός αυτάρχικου αρχηγού κι η ομπρέλα δε μας χαρίζει αλλά μας χαμηλώνει, τότε στ’ αλήθεια πρέπει να βρούμε το σθένος να κυνηγήσουμε το ένα σπασμένο τούβλο που θα μας βγάλει έστω για λίγο στο φως της αλήθειας.
Ο Βασίλης Κουτσιαρής γράφει για τον αγώνα της κατάκτησης της ελευθερίας που διόλου δεδομένη δε μοιάζει, για κάποιους, για αρκετούς, για όλους. Με αφήγηση που κλιμακωτά ανεβάζει στροφές σελίδα τη σελίδα φανερώνει την αλήθεια πίσω από την ιστορία κομμάτι -κομμάτι, σαν ένα πάζλ που φτάνει σταδιακά από τον ανίκητο φόβο στη μικρή χαραμάδα της αποθήκης. Παράλληλα παίζει υποδειγματικά το παιχνίδι του διττού φόβου: φοβάται το κοπάδι, φοβάται κι η αρχηγός. Γιατί έχει κι αυτή να χάσει πολλά κι αυτό το “κοπάδι” δεν το καταλαβαίνει εύκολα πάντα.
Η εικονογράφηση της Θέντας Μιμηλάκη γεμίζει 18 σαλόνια με υπέροχους χρωματικούς τόνους ζωντανεύοντας την ιστορία, λέγοντάς την παράλληλα με τον τρόπο των εικόνων. Υπέροχη η εικόνα του λευκού περιστεριού που πρωτοαντικρίζει το φως του ήλιου και σκεπάζει με τις φτερούγες του το πρόσωπό του όπως και πολλές χρωματικές αντιθέσεις μέσα στην αποθήκη όπου εκτυλίσσεται σχεδόν ολόκληρη η ιστορία.
Ένα βιβλίο που θα σας αγγίξει και θα πάρει γρήγορα τη θέση του στις σχολικές και οικιακές βιβλιοθήκες όταν θες να μιλήσεις για εξουσία, για αυθαιρεσία, για φόβο, για υποταγή, για θάρρος, εν τέλει για ελευθερία. Επίσης, προσφέρεται για θεατρική παράσταση από μικρά παιδιά ή ακόμη καλύτερα για κουκλοθέατρο σε κάποια γιορτή (ή και όχι) με αυτοσχέδια χάρτινα περιστέρια και το σκηνικό μιας αποθήκης. Μπορείτε να ξεφυλίσετε κάποιες σελίδες του βιβλίου από τη Ελληνοεκδοτική εδώ.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Η αποθήκη |
| Συγγραφέας: | Βασίλης Κουτσιαρής |
| Εικονογράφηση: | Θέντα Μιμηλάκη |
| Εκδόσεις: | Ελληνοεκδοτική, Μάιος 2015 |
| Σελίδες: | 48 |
| Μέγεθος: | 22 Χ 30 |
| ISBN: | 978-960-5630-94-2 |
