Γράφει ο Γιώργος Κολιούσης
Κάθε φορά που μπαίνω σ’ένα σπίτι, ψάχνω για μια βιβλιοθήκη. Κοιτάζω να δω πού (αν) είναι.Κοιτάζω να δω αν έχει βιβλία. Πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά.Κρυμμένα σε ντουλάπια, σκονισμένα, αταξινόμητα, καθαρά και με σειρά. Όπως να’ναι.
Μα αν δεν έχει; Αν δεν υπάρχει; Καμιά φορά, ηλιόλουστα σπίτια έχουν τα πάντα εκτός από μια βιβλιοθήκη. Φαίνεται ο τοίχος τους δεν τη σήκωνε. Κάποιοι άλλοι όμως κάνουν καλά. Έχουν θησαυρούς επάνω σε ράφια και τους αφήνουν να κάνουν το έργο τους. Γιατί η βιβλιοθήκη παρακολουθεί σιωπηλά το παιδί και κάθε φορά το περιμένει. Να έρθει κοντά και να αρπάξει ένα βιβλίο. Όποιο βιβλίο να’ναι. Για να’ναι εκεί, καλό θα είναι. Κι όμως… πόσα παιδιά χάνονται μέσα σε απέραντα σαλόνια δίχως τούτο το… έπιπλο; Ή ακόμη πόσα παιδιά δεν έχουν μια μικρογραφία βιβλιοθήκης στο δωμάτιό τους;
Η βιβλιοθήκη φουσκώνει από υπερηφάνεια σαν βλέπει τα παιδιά να την κοιτούν. Σαν ξέρει πως μικρές της “κόρες” κοσμούν τα παιδικά δωμάτια. Σαν υπηρετεί μπαμπάδες και μαμάδες που “δανείζονται” από κείνη. Σαν ακούει το ξεφύλλισμα των βιβλίων.
Κρατάς ένα βιβλίο και το μικρό του βάρος κλείνει μέσα του προσπάθειες αρκετών ανθρώπων. Σκέψεις και κόπους. Ερωτήματα και ιδέες. Για φαντάσου τι βάρος έχει μια βιβλιοθήκη. Για σκέψου πόσες ψυχές ζωντανεύουν σε κάθε της τόμο. Πόσοι κόσμοι ξεδιπλώνονται μπροστά σου. Κι εκείνη; Αγέρωχη και πλούσια. Σοφή.
Πάντα να’χεις μια βιβλιοθήκη γεμάτη σπίτι σου. Αργά ή γρήγορα θα πας κοντά της.
Υ.Γ: σε μια πασίγνωστη blockbuster ταινία καταστροφής, οι άνθρωποι για να γλιτώσουν από τον παγετό, βρήκαν καταφύγιο σε μια δημόσια βιβλιοθήκη…
