Η Εύη Γεροκώστα γράφει για το βιβλίο της Τα χρυσά ροδάκινα της αγάπης- Παραμύθια για την αγάπη από την παγκόσμια παράδοση που κυκλοφορεί από το Κέντρο Μελέτης & Διάδοσης Μύθων & Παραμυθιών.
Για την αγάπη μιλάμε από πάντα.
Από την πρώτη μέρα του κόσμου.
Από τότε που οι άνθρωποι δεν είχαν γλώσσα.
Από τότε που δεν υπήρχαν κείμενα, ούτε μολύβια, ούτε χρώματα, ούτε μουσικές.
Από τότε που μιλούσαν μόνο τα νερά, το χώμα και οι πέτρες.
Όχι, εγώ δεν μπορώ να σου πω τι θα πει αγάπη.
Όμως θα σου πω για τα χρώματα, τη γεύση, τη μυρωδιά, τον ήχο και το άγγιγμά της.
Θα σου πω για όλους εκείνους που μαζεύουν λόγια και εικόνες.
Λόγια και εικόνες που γίνονται ιστορίες.
Ιστορίες σαν αυτές που γέμισαν σημάδια τις λευκές σελίδες αυτού του βιβλίου.
Αυτές τις ιστορίες τις κουβαλώ κοντά είκοσι χρόνια μαζί μου, ευχή και συντροφιά.
Τις μετέφρασα, τις έγραψα ξανά γιατί ήθελα να τις πω φωναχτά, να τις μοιραστώ, να τις χαρίσω, με τον δικό μου τρόπο.
Άλλωστε πάντα αφηγούμαι όπως γράφω. Γράφω όπως μεταφράζω. Μεταφράζω όπως αφηγούμαι.
Εγώ, που δεν έπλεξα ποτέ, έπλεξα ένα καλάθι.
Έβαλα μέσα τις ιστορίες και, για να μη χαθούν στον χρόνο, τις έκρυψα μέσα σε ώριμα ροδάκινα.
Το κουκούτσι μπορεί να είναι αρκετό.
Ίσως η αγάπη είναι (και) ένα κουκούτσι που θα γράψει την αρχή, τη συνέχεια και το τέλος (;) της δικής σου ιστορίας.
