“Η ζωή είναι μια συνεχής πάλη μεταξύ ηδονής και οδύνης”, μου είχε πει κάποτε ένας γλυκύς γιατρός. Σκέφτομαι…Οι οδύνες θα ‘ρθουν θες δε θες, τις φωνάξεις δεν τις φωνάξεις. Το πλοίο που φλέγεται στα ανοιχτά της Κέρκυρας τούτη την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές δεν το ζήτησε κανείς να συμβεί. Ένας θάνατος, μια ασθένεια, μια απώλεια, ένας σεισμός, μια στενοχώρια. Δεν τα θέλουμε. Κανείς μας δε θα τα φωνάξει. Μα θα ‘ρθουν. Αλλού περισσότερο, αλλού λιγότερο. Είναι οι ηδονές, οι χαρές που μπορούμε να φτιάξουμε. Το παιχνίδι, η χαρά της ζωής, οι αγαπημένοι μας άνθρωποι, οι δημιουργίες που μας γεμίζουν και δίνουν νόημα στη ζωή του καθενός μας. Ας φορτώσουμε όσες περισσότερες ηδονές/χαρές τη ζωή μας έτσι ώστε να εξισορροπούμε, να σκορπίζουμε τις λύπες.
Καλή χρονιά. Ευτυχισμένο για όλους το 2015.
Εδώ στου δρόμου τα μισά
έφτασε η ώρα να το πω
Άλλα είν’ εκείνα που αγαπώ
γι’ αλλού γι’ αλλού ξεκίνησα
Στ’ αληθινά στα ψεύτικα
το λέω και τ’ ομολογώ
Σαν να ‘μουν άλλος κι όχι εγώ
μες στη ζωή πορεύτηκα
Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν τα κυνηγά
Πάντα πάντα θα ‘ναι αργά
δεύτερη ζωή δεν έχει.
(Παράπονο, Οδυσσέας Ελύτης)
