Η Κέλλυ Σταμουλάκη γεννήθηκε στην Αθήνα την εποχή που η Ελλάδα άλλαζε γοργά. Για εκείνη ο μακρύς δρόμος του κόσμου περνούσε μέσα από την τέχνη. Σπούδασε θέατρο στις δραματικές σχολές Βεάκη και Χατζίκου και σκηνοθεσία κινηματογράφου στο New York College. Το 2002 ίδρυσε τον Θίασο Αβάντι ο οποίος δίνει μορφή, χρώμα και λόγο σε όλα όσα εκπροσωπεί. Από τα δικά της χέρια γράφτηκαν και το δικό της βλέμμα σκηνοθετήθηκαν μερικές από τις πιο μεγάλες επιτυχίες των τελευταίων ετών στην ελληνική παιδική σκηνή: “Ως την άκρη του ονείρου”, “Ακροβάτες της τύχης” και ακόμα “Ιλιάδα”, “Σταματήστε τη γη να κατέβω” καθώς και σενάρια για ταινίες μικρού μήκους όπως τα βραβευμένα “Λιλά Μαντήλια” . Τα τελευταία χρόνια τα μουσικά παραμύθια της από τις εκδόσεις Διάπλαση γίνονται όλο και πιο αγαπητά στο αναγνωστικό κοινό. Τους στίχους υπογράφει η ίδια. Ιδιαίτερη σχέση διατηρεί με την εκπαιδευτική κοινότητα μέσα από σεμινάρια θεατρικής αγωγής και θεατρικού παιχνιδιού. Φέτος, εγκαινιάζει τη συνεργασία της με το “Αβάκιο Παιδικό Στέκι” όπου παρουσιάζει από τις 18 Οκτωβρίου την παράσταση “Πρίγκιπας και Φτωχός“, μια σύγχρονη διασκευή του διάσημου μυθιστορήματος του Μαρκ Τουέιν στην οποία πρωταγωνιστούν οι ερμηνεύτριες Μελίνα Κανά και Κωνσταντίνα και ο Τάσος Χαλκιάς. Τημουσική υπογράφει ακόμα μια φορά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ενώ ενορχηστρώνει και παίζει ζωντανά στη σκηνή ο Μαυρίκιος Μαυρικίου.
Συναντήσαμε ξανά την Κέλλυ Σταμουλάκη στο ζεστό σπίτι της και είχαμε τη χαρά να μιλήσουμε μαζί της για πρίγκιπες και φτωχούς, παιδιά, θέατρο, τέχνη, εκπαιδευτικούς και τις συνεργασίες της με τους εκλεκτούς φετινούς της συνεργάτες.
Συνέντευξη στη Δώρα Πουρή και τον Απόστολο Πάππο
Σε νέο χώρο φέτος…. Στο Αβάκιο Παιδικό στέκι. Πώς αισθάνεσαι στη νέα σου στέγη;
Όταν έρχεται ο επιχειρηματίας και μου λέει «συγχαρητήρια κυρία Σταμουλάκη, δεν έχω ξαναδεί καλύτερη παράσταση και μου το λένε όλοι» και δε μου κόβει τα φτερά, αυτό είναι μια άλλη αντιμετώπιση. Έχω εξαιρετική συνεργασία. Είναι άνθρωποι που έχουν μάθει να σέβονται τους καλλιτέχνες και να κάνουν μεγάλες παραγωγές, να βάζουν το χέρι στην τσέπη για να δημιουργήσουν σημαντικά πράγματα.
Απέδωσε αυτό έτσι;
Όλος ο κόσμος έτσι λέει. Το σλόγκαν της παράστασης είναι ότι πρόκειται για μία παράσταση που για την παραγωγή αποφάσισε με γενναιοδωρία ο πρίγκιπας και για την τιμή του εισιτηρίου ο φτωχός. Νομίζω ότι ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα.
Γιατί Πρίγκιπας και Φτωχός φέτος, Κέλλυ;
Νομίζω ότι είναι ένα πολύ επίκαιρο έργο. Μιλάει για τη σύγκρουση των δύο κόσμων ανάμεσα στον πλούτο και τη φτώχεια, αυτό που ζούμε όλοι σήμερα. Φυσικά αυτό το επεξεργάστηκα και το δούλεψα με έναν τρόπο που να αγγίζει τα παιδιά: με πολύ χιούμορ, κινησιολογικές σκηνές που ακουμπάνε τα παιδιά, τραγούδια, χορογραφίες, λαμπερά κοστούμια και σκηνικά, για να φωτίσουν το θέμα, όχι για να το καλύψουν. Και βέβαια η παράσταση θίγει και άλλα επίκαιρα θέματα. Γιατί πιστεύω ότι πρέπει να ετοιμάζουμε τα παιδιά, διασκεδάζοντάς τα βέβαια, για να γίνουν πολίτες αυτού του κόσμου. Είναι το θέμα της δικαιοσύνης και της αδικίας, του εκφοβισμού μεταξύ συνομήλικων αλλά και μεγαλύτερων, πολλά θέματα που ζούμε σήμερα. Εγώ θέλω τα έργα μου να άπτονται κοινωνικών ζητημάτων και αυτός ήταν ο στόχος μου από την πρώτη στιγμή που ίδρυσα τον Θίασο Αβάντι. Πάντα διαχειρίζομαι θέματα κοινωνικά και διαχρονικά.
Ο πλούτος σε έναν άνθρωπο και η φτώχεια του που είναι;
Θα σας πω κάτι που έλεγα στο γιο μου όταν ήταν παιδί και έβλεπε κάποιο παιχνίδι και το ζήλευε. Του έλεγα πάντα ότι ο πλούτος μας είναι ο,τι κουβαλάμε μέσα μας, στο μυαλό μας, στις γνώσεις μας και στην καρδιά μας. Αν μας πετάξουν σε μια έρημο, να πρέπει να έχουμε τα εφόδια για να επιζήσουμε. Αυτά που έχουμε στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, μόνο όταν αφήσουμε αυτόν τον κόσμο θα τα χάσουμε. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο πλούτος μας. Αυτά που φέρουμε εντός μας. Και η φτώχεια μας είναι αντίστοιχα οι ελλείψεις μας.
Τι σου λένε τα παιδιά;
Τελειώνει η παράσταση 12:15 και πάει μία η ώρα κι ακόμα είναι τα πούλμαν απέξω. Δε φεύγουν, λένε στους ηθοποιούς τη γνώμη τους, μιλούν μαζί τους, εκφράζουν τον ενθουσιασμό τους. Είναι η καλύτερη στιγμή της παράστασης: η ώρα που βλέπεις ότι τα παιδιά δε βιάζονται να φύγουν από το θέατρο.
Μαχαιρίτσας, Κανά, Χαλκιάς, Κωνσταντίνα, Τρίκας, Μαυρικίου. Πόσο εύκολο είναι να διαχειριστείς τόσους πολλούς και καταξιωμένους επαγγελματίες;
Ήταν η πιο εύκολη συνεργασία μου. Ήταν όλοι τους επαγγελματίες. Η Μελίνα με την Κωνσταντίνα πάντα κοιτάνε η μία την άλλη στα μάτια ποια θα ξεκινήσει, ποια θα τελειώσει. Δεν είχαμε τόσους μήνες με κανέναν το παραμικρό πρόβλημα. Πιο δύσκολα είναι τα παιδιά που βγαίνουν από τις δραματικές σχολές γιατί νομίζουν ότι ο κόσμος περιμένει να τους προσκυνήσει παρά οι επαγγελματίες που έχουν δει τη δουλειά, τη ζωή και τις δυσκολίες της και ξέρουν που βρίσκονται. Σε όλη την πορεία μου οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες ήταν πιο εύκολοι στη συνεργασία τους. Όσα προβλήματα έχω αντιμετωπίσει ως τώρα στη δουλειά μου ήταν από νέα παιδιά που μόλις είχαν αποφοιτήσει ή βρίσκονταν στην πρώτη τους πενταετία, που είναι λίγο «ψωνισμένοι» ακόμα. Να πω επίσης ότι ούτε ο Μαχαιρίτσας, ούτε η Κανά, ούτε η Κωνσταντίνα, ούτε ο Χαλκιάς το κάνουν για τα χρήματα. Δε με ρώτησαν καν πόσα χρήματα θα πάρουν. Ήταν η ανάγκη τους να κάνουν κάτι διαφορετικό και να βρουν καινούριες φόρμες επικοινωνίας με το κοινό τους.
Το θέατρο που απευθύνεται σε παιδιά και νέους πρέπει να παίζεται από νέους και παιδιά;
Πρέπει να παίζεται απ’ όλους όπως παίζεται σε όλα τα θέατρα του κόσμου. Μέχρι τώρα κάνανε τους μπαμπάδες οι 20χρονοι γιατί οι καταξιωμένοι καλλιτέχνες δεν πήγαιναν στις παραστάσεις για παιδιά καθώς τις θεωρούσαν υποβαθμισμένες. Δεν είναι δυνατόν να βλέπεις τον μπαμπά να είναι μικρότερος από το γιο. Πουθενά δεν υπάρχει αυτό. Οι ηλικίες πρέπει να είναι βάσει των ρόλων που υπάρχουν στο κείμενο. Πριν λίγα χρόνια άρχισε η αναβάθμισή του. Άρα, όπως είχε πει αστειευόμενος μια φορά ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας είναι σα να κάνουν οι ηθοποιοί το αγροτικό τους. Τώρα όμως δεν ισχύει αυτό πια.
Τι άλλαξε;
Είναι μια συγκυρία, άλλαξαν πολλά. Πρώτον, η οικονομική κατάσταση της χώρας που ανάγκασε πολλούς ηθοποιούς να παίζουν σε δύο και τρεις παραστάσεις παράλληλα για να ανταπεξέλθουν. Δεύτερον, ανέβηκε πολύ η καλλιτεχνική στάθμη των παραστάσεων για παιδιά άρα ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης δεν ντρέπεται να συνεργαστεί με μία παιδική σκηνή αφού έχει το επίπεδο μιας μεγάλης παραγωγής και σοβαρής δουλειάς, συνεπώς δε θίγει το όνομά του η συμμετοχή του. Και τρίτον, έχουν μειωθεί τα σίριαλ. Οι ώρες που γίνονταν οι παραστάσεις για παιδιά συνέπιπταν με τις ώρες γυρισμάτων για τα σίριαλ. Έτσι πολλές φορές που κάποιοι καλλιτέχνες ήθελαν να δουλέψουν, δε μπορούσαν. Μειώθηκαν τα σίριαλ, άρα απελευθερώθηκαν οι ώρες αυτές σαν ζώνη.
Ποια είναι τα συστατικά που πρέπει να έχει μια καλή παράσταση για παιδιά; Και λέω καλής εννοώντας να μπορέσει να σταθεί σε υψηλό επίπεδο αισθητικά και από την άλλη να κατέβει σε πολύ κόσμο…
Νομίζω ότι όπως και στις παραστάσεις για ενήλικες, πρέπει όλοι οι παράγοντες να είναι άρτιοι. Να είναι σωστό το κείμενο για να μπορείς να πατήσεις σκηνοθετικά και να μπορούν να πατήσουν οι ηθοποιοί υποκριτικά, να μπορέσει δηλαδή ο ρόλος τους να αναπτυχθεί. Να έχεις καλούς συνεργάτες για τα σκηνικά, για τα κοστούμια, για τη μουσική. Όλοι στο κομμάτι τους πρέπει να έχουν δουλέψει σωστά και άρτια. Όλα να είναι προσεγμένα και στη θέση τους.
Για να κατέβει τώρα μια παράσταση στον κόσμο, παίζει ρόλο με ποιον τρόπο θα αγγίξεις την καρδιά, τη χορδή του. Αυτό δεν μπορώ να το περιγράψω γιατί γίνεται πιο πολύ από ένστικτο. Νομίζω πως όταν καταθέτεις την αλήθεια σου, είναι αληθινός ο λόγος σου και οι ηθοποιοί με το κοινό τους, θα καταφέρεις να φέρεις τον κόσμο κοντά στην παράστασή σου, να αγαπήσουν αυτό που θα δουν.
Εσύ καταφέρνεις να συνδυάζεις στις παραστάσεις σου και μια πολύ συγκεκριμένη δομή-πλοκή-εξέλιξη αλλά και κάποια ευρήματα τα οποία κεντρίζουν το βλέμμα των μικρών θεατών.
Εγώ δεν γράφω ειδικά για παιδιά. Οι κινηματογραφικές μου σπουδές με δίδαξαν ότι στην αρχή της ταινίας μπορώ να κρατήσω το θεατή το πολύ είκοσι λεπτά με φουλ δράση. Μετά, κάθε δέκα λεπτά πρέπει να κάνεις μία «ένεση» για να κρατήσεις το ενδιαφέρον του. Μπορεί να είναι ανατροπή, αγωνία, δράση, κάτι όμως πρέπει να συμβεί. Το ίδιο και με τα παιδιά. Θέλεις ανά δεκάλεπτο να εντείνεις το ενδιαφέρον του κοινού σου, είτε είναι ενήλικο, είτε είναι παιδί. Απλά στα παιδιά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε λίγο διαφορετικούς τρόπους από ό,τι με τους ενήλικες. Αυτά λοιπόν τα ευρήματα, όπως είπες, στις παραστάσεις για παιδιά ίσως να τονίζουν λίγο περισσότερο το εικαστικό, γιατί τα παιδιά θέλουν χρώμα, έλκονται από χορευτικά, ακροβατικά. Ενδεχομένως κάποιες φορές να δουν πράγματα που δε θα τα καταλάβουν γιατί πάντα είμαι της αντίληψης ότι πρέπει να δίνεις περισσότερα από όσα μπορεί να αντιληφθεί ένα παιδί Όλοι οι παιδοψυχολόγοι λένε ότι όλα αυτά τα ερεθίσματα τα χρησιμοποιούν στη ζωή τους και τα ανασύρουν όταν τα έχουν ανάγκη ανάλογα με την ηλικία τους. Δουλεύω λοιπόν με αυτόν τον τρόπο. Οι παραστάσεις μου θα έλεγα ότι λέγονται οικογενειακές και όχι παιδικές. Νομίζω ότι είναι παραστάσεις που μπορεί να τις δει όλη η οικογένεια ή και νεαρά ζευγάρια. Θεωρώ ότι έχω πετύχει σε αυτό το είδος της οικογενειακής παράστασης, Έτσι σκέφτομαι, έτσι είμαι και αυτό έχω να προσφέρω στους θεατές μου. Αν με ενδιέφερε μία ζωή λίγο πιο εύπεπτη, ίσως να ήταν πιο εύπεπτα και τα θέματά μου. Θέλω να δώσω το στίγμα της εποχής που ζούμε, να δώσω ερεθίσματα στα παιδιά ώστε να έχουν να συζητήσουν μετά με τους γονείς τους, τους φίλους τους ή στο σχολείο. Είναι οι πολίτες του αύριο και πρέπει να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας γι’ αυτούς. Δεν κάνω παραμύθια για να νανουρίσω τα παιδιά αλλά για να τα αφυπνίσω, για να τα ξυπνήσω.
Τώρα θα αρχίσουμε τα ονόματα…. Τάσος Χαλκιάς.
Μου ήταν ανέκαθεν συμπαθής. Μπορεί να παίξει τα πάντα και το έχει αποδείξει όλα αυτά τα χρόνια. Για μένα είναι ένα πλήρης ηθοποιός. Είχα ρωτήσει ανθρώπους που τον ξέρουνε για το ήθος του και μου είχαν πει όλοι ότι είναι καταπληκτικός άνθρωπος, πολύ συναδελφικός, ότι βοηθάει τους νέους…
Τα είδες κι εσύ όλα αυτά έτσι;
Όχι απλώς τα είδα. Με το παραπάνω. Είναι μεγάλη τύχη.
Η Μελίνα Κανά;
Άκουγα τα «μεταξωτά» της και τα «αερικά» της στα ραδιόφωνα πριν χρόνια και έκλεινα τα μάτια για να ακούω αυτή τη φωνή που με μάγευε. Πραγματικά είναι σα να εκπληρώνεται ένα όνειρό μου γιατί πάντα ήθελα να γνωρίσω αυτή τη γυναίκα και τώρα τη γνωρίζω με τον καλύτερο τρόπο. Είμαστε κάθε μέρα μαζί και δεν το πιστεύω ότι αυτός ο μύθος είναι δίπλα μου.
Η Κωνσταντίνα;
Το Πάσχα πήγα στα Μετέωρα για να κάνω γιορτές με τους φίλους μου σε ένα ξενοδοχείο. Σ’ αυτό το ξενοδοχείο τραγουδούσε την ημέρα του Πάσχα η Κωνσταντίνα. Την είδα σα θαμώνας του ξενοδοχείου. Μου έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση η γλυκύτητά της, η επικοινωνιακή ικανότητά της και το πώς μαζεύονταν τα παιδιά γύρω της. Είπα μέσα μου «να η ερμηνεύτρια που μπορεί να μαγέψει πραγματικά τα παιδιά». Μιλήσαμε, αλλάξαμε τηλέφωνα και να ‘μαστε τώρα μαζί.
Ορέστης Τρίκας…
Με τον Ορέστη συνεργαζόμαστε από πέρσι. Με το που ξεκινήσαμε τις παραστάσεις την προηγούμενη χρονιά, πάνω στο μήνα, είχα ήδη δει πόσο ξεχωριστό ταλέντο και ήθος είχε, του είπα «έχεις κλείσει για του χρόνου». Και τώρα πριν ξεκινήσουμε τις φετινές παραστάσεις του είπα «έχεις κλείσει και για του χρόνου». Τι να πω; Για το ταλέντο του, για το ήθος του, για την επικοινωνία του με τα παιδιά, για το πόσο καλός συνεργάτης είναι;
Μαυρίκιος Μαυρικίου…
Είμαι πολύ τυχερή και για τον Μαυρίκιο. Ο Μαυρίκιος ήρθε να ολοκληρώσει με τις εξαιρετικές ενορχηστρώσεις του την σπουδαία αυτή συνεργασία με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Ο ίδιος παίζει στην παράσταση ζωντανά πιάνο και ακορντεόν και έχει προσφέρει πάρα πολύ στις μουσικές της παράστασης γιατί οι συνθέσεις του Λαυρέντη βρήκαν τα κατάλληλα χέρια και έμπνευση για να ενορχηστρωθούν. Είναι μεγάλο ατού.
Άφησα το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα για το τέλος.
Ο Λαυρέντης είναι αναπόσπαστο μέρος των παραστάσεών μου. Έχει κάνει τις μουσικές για όλες μου τις παραστάσεις, για όλα μου τα βιβλία. Δε χρειάζεται να πω τίποτε άλλο. Είναι ο αγαπημένος μου Λαυρέντης και τον εκτιμώ απεριόριστα.
Πώς τον γνώρισες;
Όταν το 2002 δημιούργησα το Θίασο Αβάντι σκέφτηκα μόνο το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Πήγα και τον βρήκα, δε με ήξερε –άγνωστη εγώ τότε- και του είπα δε θα φύγω από εκεί αν δε μου πει ναι. Αναγκάστηκε να μου πει ναι (γέλια). Ήμουν τόσο επίμονη, ξεκάθαρη και αποφασισμένη που μόνο ναι μπορούσε να μου πει. Από τότε μου λέει ναι με μεγάλη του χαρά κάθε χρόνο.
Πες μας για τα νέα σου βιβλία…
Το Μουσικό Αλφαβητάρι και το Μουσικό Αριθμητάρι, τα οποία έχω κάνει μαζί με την Πηνελόπη Κολοκοτσά, είναι δύο βιβλία όπου το κάθε γράμμα και ο κάθε αριθμός είναι μια ιστορία. Κάθε ιστορία έχει ένα τραγούδι. Σκοπό έχουν να εμπλουτίσουν τη γλώσσα των παιδιών, να τους μάθουν καινούριες λέξεις και έννοιες, διασκεδάζοντάς τα μέσα από ωραία τραγούδια στα οποία έχει κάνει τη μουσική ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Τα τραγούδια ερμηνεύουν οι Βασίλης Λέκκας, Ευρυδίκη, Γιάννης Ζουγανέλης, Μαριάννα Τόλη, Πασχάλης Τσαρούχας, Γιώτα Νέγκα, Σταύρος Σιόλας, Τζούλι Μασίνο, Μαυρίκιος Μαυρικίου, Ευτυχία Φαναριώτη, Ορέστης Τρίκας, Κωνσταντίνος Θαλασσοχώρης, Μυρσίνη Δόξα και Σταμάτης Πακάκης. Ένας και ένας όλοι τους. Με πολλούς από αυτούς έχω συνεργαστεί στο παρελθόν.
Και ασφαλώς κυκλοφορεί και ο Πρίγκιπας και Φτωχός, το βιβλίο στο οποίο βασίζεται η παράστασή.
Από τις εκδόσεις Διάπλαση, έτσι;
Ναι…
Πώς αποφάσισες αλήθεια να ασχοληθείς και με τα βιβλία πέρα από τις παραστάσεις;
Γιατί θεωρώ ότι βρήκα έναν εκδότη που έχει αγκαλιάσει τα βιβλία μου, μου δίνει χώρο, με αφήνει ελεύθερη να του κάνω προτάσεις, με εμπιστεύεται και αγκαλιάζει την κάθε μου έμπνευση. Και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτά.
Και με τους εκπαιδευτικούς ξέρω ότι έχεις ιδιαίτερη σχέση…
Η σχέση μου με την εκπαιδευτική κοινότητα είναι πραγματικά εξαιρετική. Γιατί από τη στιγμή που κάνω θέατρο για παιδιά, νομίζω ότι χωρίς τη σχέση με τους εκπαιδευτικούς δεν ολοκληρώνω το έργο μου. Οι εκπαιδευτικοί με τα παιδιά στην τάξη θα συζητήσουν γι’ αυτό που είδαν και θα προχωρήσουν παραπέρα μαζί τους . Άρα έχω την απόλυτη ανάγκη να επικοινωνώ μαζί τους και να βλέπω τι είδαν τα παιδιά, αφού γυρίσουν από το θέατρο να μου πουν αναλυτικά τι κατάλαβαν, τι δεν τους άρεσε, τι τους έλειψε. Γιατί μέσα από αυτό, παίρνω εγώ την αίσθηση των παιδιών, μαθαίνω ποια θέματα ενδιαφέρουν και απασχολούν τα παιδιά και την εκπαιδευτική κοινότητα.
Κάνω κάθε χρόνο δωρεάν σεμινάρια για εκπαιδευτικούς γιατί επίσης πιστεύω ότι το θέατρο πρέπει να αναπτυχθεί στα σχολεία καθώς είναι απαραίτητη προϋπόθεση η εκπαίδευση που προσφέρει το θέατρο να βαδίζει σε παιδαγωγικούς δρόμους. Θέατρο για παιδιά και εκπαίδευση είναι μια αναπόσπαστη αλυσίδα.
Κέλλυ πριν σε αφήσουμε… δώσε μας το καλλιτεχνικό σου στίγμα. Μίλησέ μας για το θίασο Αβάντι που ίδρυσες…
Είμαι πολύ επηρεασμένη από τον κινηματογράφο. Αυτό που με χαρακτηρίζει είναι ότι δε γράφω με σκηνές αλλά με εικόνες. Και η γραφή μου και η σκηνοθεσία μου είναι πολύ κινηματογραφικές. Δουλεύω αρκετά με αρχετυπικά σύμβολα όπως είναι για παράδειγμα στην καινούρια μου παράσταση (Πρίγκιπας και Φτωχός) η δικαιοσύνη με το ζυγό και με το σπαθί. Δεν μπορείς να τα πεις όλα με λόγια. Κάποια πράγματα προτιμώ να τα πω με εικόνες. Οι παραστάσεις μου διέπονται από την κινηματογραφική μου φόρμα.
Επίσης, στόχος μου ήταν από την αρχή σημαντικοί καλλιτέχνες να συμβάλλουν στην ανάπτυξη του θεάτρου για παιδιά και να καταθέσουν την εμπειρία τους στην παιδική σκηνή.
Η πρώτη μου παραγωγή έγινε με μουσική του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, σκηνοθεσία του Πέτρου Φιλιππίδη και σκηνικά κοστούμια του Γιάννη Μετζικόφ. Πιστεύω ότι αυτόν τον στόχο τον πέτυχα. Να ενώνονται οι καταξιωμένοι με τους νέους καλλιτέχνες και να δίνουν το πιο «πολυτελές» θέαμα στα παιδιά που είναι το πιο σημαντικό κοινό.
Τέλος, με τα κείμενά μου προσπαθώ να αντιμετωπίσω τα παιδιά ως πολίτες , να μην κρύβω τα προβλήματα που ζούμε. Γιατί να μη μιλήσουμε για την ανεργία ή τη βία; Αλλά πρέπει να το κάνουμε ακολουθώντας τις παιδαγωγικές μεθόδους, πάντα σκύβοντας στο ύψος των παιδιών, κοιτάζοντάς τα στα μάτια, με αλήθεια, έτσι ώστε να προστατεύσουμε την ψυχή τους. Πρέπει όμως να τους μιλήσουμε για όλα και όχι να τα κοροϊδεύουμε με ροζ συννεφάκια και με παραμυθάκια που γράφτηκαν το 1300 ή το 1500. Αν αυτά τα χρησιμοποιήσουμε, πρέπει να τα δουλέψουμε με τέτοιο τρόπο ώστε να τα φέρουμε στο σήμερα, στη ζωή που ζούμε.
Η μουσική είναι κοινή συνισταμένη όλων σου των παραστάσεων νομίζω…
Πιστεύω ότι το θέατρο είναι η συγκλίνουσα των τεχνών και θέλω να τις αγκαλιάζω όλες. Όπως υπάρχει η ζωγραφική και η γλυπτική στα σκηνικά, η μουσική, η λογοτεχνία, ο χορός, γιατί να μην υπάρχει και το τραγούδι. Ήθελα να αναμείξω τις τέχνες και να φέρω ανθρώπους που θαύμαζα στις παραστάσεις μου. Η μουσική μας μεταφέρει πολύ δυνατές συγκινησιακές δονήσεις και τα συναισθήματα εντείνονται. Άρα λοιπόν η μουσική μαζί με την εικόνα που διέπει τις παραστάσεις μου, πιστεύω ότι κάνουν κάτι πάρα πολύ δυνατό.
Κέλλυ, σ’ ευχαριστούμε
Κι εγώ σας ευχαριστώ.
