Γεννήθηκε στην Αθήνα αλλά μεγάλωσε στην Κέρκυρα, την οποία κουβαλά αλλά και στην οποία επιστρέφει πάντοτε. Σπούδασε Επικοινωνία και Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και απέκτησε μεταπτυχιακό τίτλο από το University of The Arts London, αποφοιτώντας με τιμητική διάκριση. Εργάστηκε ως δημοσιογράφος, παραγωγός και παρουσιάστρια σε μεγάλους ομίλους περιοδικών στην Ελλάδα.
Την άνοιξη του 2023 ίδρυσε μαζί με την Δ. Ανέστη την οργάνωση Κάθε Μία Ιστορία, η οποία είναι αφιερωμένη στο γυναικείο storytelling και στην ενίσχυση της ορατότητας των γυναικών.
Το πρώτο της βιβλίο, “Το Νησί της Βροχής-Ένα μυστικό ημερολόγιο” (Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη), απέσπασε το Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα βιβλίου για παιδιά ή νέους από το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ (International Board on Books for Young People), ενώ τιμήθηκε και με το Βραβείο Εφηβικής Λογοτεχνίας του Public. Το podcast της «Όσο αντέξει, θα είμαι δίπλα!» (2003, 20′) έλαβε ειδική μνεία στο 64ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Με το νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα, Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο, εξακολουθεί να ιχνηλατεί ζητήματα όπως η γυναικεία και η εφηβική ταυτότητα, τα στερεότυπα φύλου, οι πρώτες φορές που μας καθορίζουν, τα οποία θίγει και μέσα από τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής που πραγματοποιεί για παιδιά και εφήβους.
#diavazoume /#diavazoume mazi τη συγγραφέα Δανάη Δραγωνέα σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
«Το νησί που ταξιδεύει στον χρόνο». Είναι η συνέχεια του βραβευμένου σας βιβλίου «Το νησί της βροχής. Ένα μυστικό ημερολόγιο» ή απλά έχουμε και πάλι τους βασικούς πρωταγωνιστές σε μια πλοκή ανεξάρτητη με το πρώτο βιβλίο;
Το νέο βιβλίο είναι αυτόνομο και μπορεί να διαβαστεί ανεξάρτητα, αν και φυσικά συνδέεται με το πρώτο. Είναι οι ίδιοι ήρωες, σε διαφορετικές περιπέτειες. Οι χαρακτήρες μπαίνουν πλέον στην εφηβεία, ενώ ακολουθούμε την Αριάνα, την ηρωίδα που ζει στον 19ο αιώνα, η οποία έχει βρεθεί στην Αθήνα και είναι η πρώτη γυναίκα φοιτήτρια στη Νομική Σχολή.
Είναι μια ιστορία για δύο παιδιά που καταστρώνουν ένα σχέδιο, πιστεύοντας πως μπορούν να αλλάξουν τις ζωές των γονιών τους και, μαζί με αυτές, τις δικές τους. Στην πραγματικότητα, όμως, πρόκειται για μια εξερεύνηση της εφηβείας, της ταυτότητας και των πολλών «πρώτων φορών» που μας διαμορφώνουν. Η πρώτη φορά που λέμε την αλήθεια στον εαυτό μας, που ερωτευόμαστε, που συνειδητοποιούμε ότι η ζωή δεν μπορεί να ελεγχθεί απόλυτα, όσο και αν το προσπαθούμε.
Πόσο σημαντικό είναι για έναν έφηβο να βρει με ισορροπία να ανήκει κάπου;
Για την Ίζι, την κεντρική ηρωίδα, η αίσθηση του ανήκειν ήταν το σημείο εκκίνησης για να ανακαλύψει τον εαυτό της. Όταν έφτασε στην Κέρκυρα, ένιωθε χαμένη, αποκομμένη απ’ ό,τι ήξερε. Κι όμως, εκεί βρήκε κάτι που δεν περίμενε: ανθρώπους που την αποδέχονταν όπως ήταν. Φίλους που της έδιναν χώρο να πειραματιστεί, να κάνει λάθη, να ξαναδοκιμάσει, να βρει τον δρόμο της…
Σε αυτή τη μικρή κοινότητα που χτίστηκε σιγά σιγά, η Ίζι ανακάλυψε τι σημαίνει να μπορείς να μείνεις πιστός στον εαυτό σου. Το να ανήκει κάπου, σε ένα μέρος όπου μπορεί να είναι αυθεντική, της έδωσε μια πρωτόγνωρη ελευθερία και την ευκαιρία να κοιτάξει βαθιά μέσα της, να μάθει να αντέχει τα συναισθήματά της, να σταματήσει να λέει συνέχεια ψέματα –εντάξει, όχι εντελώς– και να βρίσκει το θάρρος της, ακόμα κι όταν το επόμενο βήμα τής φαίνεται απόλυτα τρομακτικό.
Γιατί στην Κέρκυρα;
Η Κέρκυρα είναι κάτι παραπάνω από μία μόνο πόλη· είναι ένα σύνολο πόλεων, τοποθετημένων η μία πάνω στην άλλη. Μία από αυτές είναι και η Κέρκυρα της παιδικής μου ηλικίας. Το μέρος όπου επιστρέφω όταν θέλω να νιώσω ότι τα πάντα είναι ακόμη πιθανά, ότι η μαγεία μπορεί να ξεπηδήσει από παντού.
Κάθε κτίριο, κάθε σοκάκι, κάθε ελιά και κυπαρίσσι έχουν τη δική τους ιστορία. Νιώθω πως στην Κέρκυρα τα πάντα είναι τουλάχιστον τετρακοσίων χρόνων. Κάποια είναι όντως (γέλια). Φανταστείτε παλιά αρχοντικά, καντούνια που μυρίζουν υγρασία και ξίδι, φρούρια, υπόγειες στοές, απλωμένα ρούχα από το ένα σπίτι στο άλλο, χελιδόνια, φιλαρμονικές και ανθρώπους που συχνά αγαπούν να ζουν κάπως… μελοδραματικά. Έτσι μοιάζει η δική μου Κέρκυρα, τουλάχιστον εκείνη η εκδοχή της που κουβαλάω μαζί μου.
Οι έφηβοι διαβάζουν σήμερα; Γιατί τους επιλέξατε ως κοινό;
Γράφοντας για παιδιά και εφήβους, έχω τη δυνατότητα να μην ξεχνώ τι σημαίνει να κοιτάς τη ζωή και να νιώθεις ότι όλες οι δυνατότητες είναι ακόμη ανοιχτές.
Είναι μια υπενθύμιση ότι η λογοτεχνία μπορεί να προσφέρει ασφάλεια σε έναν κόσμο που συχνά είναι χαοτικός.
Κάποια βιβλία που διάβασα στην εφηβεία με ακολουθούν μέχρι σήμερα – γεμάτα λεκέδες, με στραπατσαρισμένες σελίδες, αλλά και με αναμνήσεις από κόσμους όπου ένιωθα πως δεν είμαι μόνη. Η ανάγνωση μας βοηθά να βγούμε από το «εγώ» μας και να κατανοήσουμε καλύτερα τους άλλους και τον κόσμο γύρω μας.
Πού βρισκόμαστε σήμερα στη χώρα μας ως προς τα δικαιώματα των γυναικών; Προφανώς καλύψαμε έδαφος από την εποχή που οι γυναίκες έβλεπαν τους άντρες τους την ημέρα του γάμου τους ή την εποχή της Αριάνα, την ιστορία της οποίας διαβάζει η Ίζι. Γιατί όμως δεν έχουμε φτάσει εκεί που πρέπει;
Δεν μπορούμε να παραγνωρίσουμε τη διαδρομή που έχουμε διανύσει. Τα καταφέραμε να βγούμε από τη σκιά των αόρατων, ανύπαρκτων γυναικών, που τα όνειρά τους έπρεπε να περιορίζονται στο να είναι καλές σύζυγοι, μητέρες και οικοδέσποινες. Αλλά, αυτό που με ανησυχεί είναι ότι είμαστε ακόμα πολύ μακριά από εκεί που πρέπει.
Πρέπει να εξετάσουμε ζητήματα όπως η εργασία, το μισθολογικό χάσμα, η ελάχιστη συμμετοχή γυναικών σε θέσεις εξουσίας. Να επανεξετάσουμε την οικογένεια, τη διανομή ευθυνών και τους λόγους πίσω από αυτήν. Η ανισότητα είναι παρούσα σε κάθε πεδίο, ιδιαίτερα για τις γυναίκες που ανήκουν σε ευάλωτες ομάδες.
Την ώρα που οριστικοποιούσα τις ερωτήσεις για τη συζήτησή μας, η είδηση της δολοφονίας μιας ακόμα γυναίκας, μητέρας τριών παιδιών μάλιστα, από τον σύντροφό της στη χώρα μας με αναστάτωσε. Αγωγή; Νομικό πλαίσιο; Παιδεία; Γιατί χάσκουμε τόσο πολύ;
Η είδηση μιας ακόμα γυναικοκτονίας μας υπενθυμίζει με τον πιο οδυνηρό τρόπο ότι η έμφυλη βία δεν είναι εξαίρεση, αλλά τραγική κανονικότητα. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στον τρόπο με τον οποίο διαμορφώνουμε τις αντιλήψεις μας ως κοινωνία, στον έλεγχο που ασκείται στο γυναικείο σώμα και στη βαθιά ενσωματωμένη ανισότητα που διαπερνά τις οικογενειακές, κοινωνικές και επαγγελματικές μας δομές.
Το πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί μόνο με νομοθεσίες, αν και αυτές είναι απαραίτητες. Χρειάζεται μια συνολική αλλαγή νοοτροπίας, που ξεκινά από την οικογένεια και το σχολείο, όπου τα παιδιά μαθαίνουν τι σημαίνει σεβασμός, ισότητα και αυτοδιάθεση.
Η παιδεία είναι το θεμέλιο. Παιδιά που μεγαλώνουν κατανοώντας ότι ο σεβασμός και η ισότητα δεν είναι επιλογές, αλλά αυτονόητες αξίες, ότι η βία ή ο έλεγχος δεν έχουν θέση σε καμία σχέση, θα γίνουν ενήλικες που μπορούν να φανταστούν κοινωνίες καλύτερες από τις δικές μας.
Παράλληλα, είναι εξίσου σημαντική η προσαρμογή του νομικού πλαισίου, ώστε να προστατεύει ουσιαστικά τα θύματα και να αποτρέπει τη βία, καθώς και η στήριξη σε γυναίκες που βρίσκονται σε ευάλωτες θέσεις.
Κάθε Μία Ιστορία. Ποια είναι η ιστορία πίσω από αυτήν την όμορφη ιστορία;
Η οργάνωση Κάθε Μία Ιστορία είναι αφιερωμένη στη δύναμη της γυναικείας αφήγησης, στην ενίσχυση της ορατότητας των γυναικών και στην ενδυνάμωσή τους, μέσα από τη δυνατότητα να μοιράζονται τις προσωπικές τους εμπειρίες.
Η ανάγκη μας ήταν να φέρουμε στο φως ιστορίες γυναικών που συχνά θεωρούνται ασήμαντες ή δεδομένες. Καθημερινές ιστορίες που όμως έχουν αξία.
Προσωπικά, ακούγοντας τις ιστορίες άλλων γυναικών, βρήκα τα εργαλεία για να αντιμετωπίσω προκλήσεις της δικής μου ζωής. Η πρόσβαση σε διαφορετικές αφηγήσεις είναι σημαντική, γιατί αποκαλύπτει κοινές εμπειρίες και συνδέσεις που, παρά τις όποιες διαφορές, καταλήγουν σε έναν κοινό τόπο.
Κάθε ιστορία, όποια κι αν είναι, δημιουργεί και έναν χώρο – ένα «δικαίωμα ύπαρξης» στο οποίο αναγνωρίζουμε και επιβεβαιώνουμε τον εαυτό μας. Έτσι, από αυτήν την αγάπη για τις αφηγήσεις και την πίστη στην αξία τους, δημιουργήθηκε η Κάθε Μία Ιστορία.
Γυναικείο storytelling, ενίσχυση της ορατότητας των γυναικών. Θα θέλατε να επεξηγήσετε λίγο περισσότερο αυτούς τους δύο πολύ σημαντικούς όρους; Πώς το να «σε βλέπουν» σχετίζεται με την ανέλιξή σου, άρα με την εξέλιξη της προσωπικότητάς σου, την ισότητα ευκαιριών και εν τέλει την ίδια σου τη ζωή;
Στόχος μας είναι να ανατρέψουμε την υποεκπροσώπηση των γυναικών στον δημόσιο χώρο. Μέσα από τις ιστορίες τους, φέρνουμε στο φως εναλλακτικές αφηγήσεις, προσφέροντας «χώρους» ταύτισης και αντι-ταύτισης, όπου οι γυναίκες μπορούν να αναγνωρίσουν τις ζωές τους. Όταν μοιραζόμαστε αυτές τις ιστορίες, δημιουργούμε παραδείγματα και πρότυπα που αντανακλούν όλη τη διαφορετικότητα και την πολυπλοκότητα των γυναικείων εμπειριών.
Κάθε φορά που ακούμε, βλέπουμε, γινόμαστε μάρτυρες και μοιραζόμαστε ιστορίες, εξασκούμε την ενσυναίσθησή μας. Αναπτύσσουμε την ικανότητά μας να κατανοούμε τους άλλους, και έτσι κατανοούμε καλύτερα τον κόσμο στον οποίο ζούμε.
Η γυναικεία αφήγηση προσφέρει νέες οπτικές, ενδυναμώνει τη φωνή των γυναικών και μας επιτρέπει να φανταστούμε έναν κόσμο με περισσότερη συμπερίληψη και ισότητα.
Μιλήστε μου για τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής που κάνετε για παιδιά και εφήβους.
Τα εργαστήρια δημιουργικής γραφής είναι ένας χώρος όπου κάποιος μπορεί να βγάλει από το μυαλό του όλα τα περίεργα πράγματα που κρύβει. Δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Υπάρχουν μόνο ιστορίες που περιμένουν να ειπωθούν, ιδέες που θέλουν να βρουν τον δρόμο τους στον κόσμο. Μαθαίνουμε να γράφουμε με έναν τρόπο που να μας κάνει να γελάμε, να σκεφτόμαστε ή να αναρωτιόμαστε «τι θα γινόταν αν;…». Και, πάνω απ’ όλα, προσπαθούμε να βρούμε τη δική μας φωνή – όχι αυτή που μας λένε ότι πρέπει να έχουμε, αλλά εκείνη που θέλουμε εμείς να ακουστεί.
Δανάη Δραγωνέα
Το Νησί που ταξιδεύει Στον Χρόνο
Δείτε το βιβλίο στις Εκδόσεις Διόπτρα
—–
#diavazoume/#diavazoume_mazi
