Από την Κύπρο έρχεται, από τόπο που τον κατέχουν σχεδόν μισόν αιώνα κάποιοι βίαια. Δικηγόρος σπούδασε και το ασκεί με επιτυχία. Ωστόσο, ένας άλλος κόσμος, λίγο πιο μακριά από τα νομικά, εκείνος ενός «Τεμπέλη Δράκου» ήταν ο λόγος που το λεγόμενο “παιδικό τραγούδι” βρήκε ένα βάθρο να υψωθεί και να κοιτάξει περήφανα τη Λιλιπούπολη. Εκατομμύρια παιδιά και μεγάλοι έλιωσαν στις ακροάσεις και τα views τα σπουδαία τραγούδια που κρύβονταν κάτω από την περπατησιά του: Ελεφαντάκι, Δέκα καβουράκια, Ο Παγωτατζής, Το δέντρο, Ο καράολος, Ο κόκορας ξυπνάει, Ο μπαμπάς μου με ρωτάει, Ο ασπροδόντης καρχαρίας, Για που – για που – για που, Αχ μελισσούλα, Το δέντρο των Χριστουγέννων, Σκουλουκούιν, Επτά ποτάμια, Η ντομάτα καμικάζι, Ήταν ένας ποντικός και πλέον Ο Κοκοδρείλος, είναι μερικά μόνο από αυτά.
Από το 2005 ο Τεμπέλης Δράκος μετρά αγάπη, θαυμάσια τραγούδια, σπουδαίους ερμηνευτές, βλέπε Φοίβος Δεληβοριάς, Διονύσης Σαββόπουλος, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Σωκράτης Μάλαμας, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Δώρος Δημοσθένους και πολλούς άλλους, καθώς και αμέτρητους ακροατές που αγάπησαν και δυνατοτραγουδούν μαζί τους.
Με ευγένεια μας άνοιξε το φιλόξενο σπίτι του και την καρδιά του, ταξιδεύοντάς μας στην πορεία του πιο αγαπημένου δράκου της ελληνικής δισκογραφίας και στο παρασκήνιο του νέου του δίσκου, Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου, που κυκλοφορεί και ήδη τραγουδιέται πολύ (για δείτε Κοκοδρείλο να την ψωνίσετε άμεσα).
Ο σπουδαίος τραγουδοποιός Γιώργος Χατζηπιερής σε #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Πώς μπήκε στη ζωή σου, πώς στράφηκες, ως μουσικός σε αυτό που αποκαλούμε παιδικό τραγούδι;
Η απάντηση είναι απλή, έκανα παιδιά και άρχισα να σκαρώνω τραγουδάκια για να τα μοιραζόμαστε. Όταν μαζεύτηκαν αρκετά, γεννήθηκε η ιδέα να τα κυκλοφορήσω. Έφτιαξα ένα ντέμο που το ακούσαμε με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη και τον Νίκο Κυπουργό σε μια διαδρομή από Θεσσαλονίκη – Σόφια, μέσα από χιόνια, πεδιάδες, βουνά, ρυάκια. Η αποδοχή και ενθάρρυνση που είχα λειτούργησε ως safe pass για τα περαιτέρω βήματα.
Απρόσμενη η επιτυχία του Τεμπέλη Δράκου; Την περίμενε ο συνθέτης;
Για να είμαι ειλικρινής περίμενα ότι θα ακουγόταν κυρίως από «ψαγμένους γονείς» που μεγάλωσαν με τα τραγούδια της Λιλιπούπολης, του Σαββόπουλου, του Χατζιδάκι και άλλα παρόμοια. Αυτό που δεν περίμενα ήταν η καθολική απήχηση και η διάρκεια στο χρόνο. Ο πρώτος δίσκος έγινε το 2005 και τα τραγούδια του ακούγονται μέχρι σήμερα.
Και φρεσκότατα. Είπες τη μαγική λέξη: Λιλιπούπολη! Τι ήταν για σένα, τι υπήρξε η Λιλιπούπολη; Ό,τι υπήρξε για τους περισσότερους εκείνης της γενιάς; Γιατί είσαι και μουσικός συν τοις άλλοις…
Η Λιλιπούπολη «κτίστηκε» στα τέλη της δεκαετίας του 70′ και γέμισε τη ζωή μας με φαντασία, με δημιουργικότητα, με εικόνες, με χρώματα, με μελωδίες, με υπέροχες ενορχηστρώσεις, με ανατροπές. Μεγάλωσε γενιές και έβαλε και το μέτρο για το πώς μπορεί να είναι το παιδικό τραγούδι. Ο Τεμπέλης Δράκος βρήκε έφορο έδαφος και ένα προετοιμασμένο κοινό. Από την άλλη, όντας φανατικός οπαδός της γνήσιας έκφρασης και της πρωτοτυπίας, φρόντισα να δημιουργήσω το δικό μου αυθύπαρκτο σύμπαν. Είναι η συνθήκη με την οποία δουλεύω. Θέλω το καθετί που κάνω να είναι φρέσκο, να έχει λόγο ύπαρξης.
Εξακολουθώ να ακούω και να χαίρομαι τα τραγούδια της Λιλιπούπουλης τα οποία δεν τα έχει αγγίξει ο χρόνος. Σε αντίθεση με τους ανθρώπους που γερνάνε και φθείρονται. Χάσαμε πρόσφατα τη στιχουργό της Λιλιπούπολης, την Μαριανίνα Κριεζή, όμως τα τραγούδια της είναι εκεί, στην ίδια ηλικία.
Η δύναμη της τέχνης, δηλαδή του πνευματικού δημιουργήματος σε σχέση με εμάς που είμαστε φθαρτοί… Αλλά είδες… αφήνουμε πίσω. Η Μαριανίνα έφυγε, αλλά άφησε τους ευρηματικούς και παιχνιδιάρικους της στίχους χωρίς διδακτισμούς και επιμύθια.
Όντως, η κύρια άποψη που επικρατεί είναι πως το παιδικό τραγούδι οφείλει να είναι διδακτικό. Υπάρχουν τραγούδια με δύο και τρία πρέπει ή δεν πρέπει. «Στην εξοχή δεν πρέπει να κοιμάσαι, πρωί πρωί στο πόδι, πρέπει νάσαι»…
Η Μαριανίνα ήρθε στο επίπεδο του παιδιού και είδε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών. Κι εγώ αυτό κάνω στην ουσία όταν γράφω τραγούδια. Προσπαθώ να κάνω μια καταβύθιση, να βρω τα αυθεντικά, αγνά συναισθήματα και μετά μέσα από αυτά να αναβλύσει μια δική μου αλήθεια την οποία μεταφέρω στα παιδιά ως ίσος προς ίσον, μακριά από τα πρέπει και τα μη.
Τα παιδιά σου άκουγαν τα τραγούδια όταν τα δημιουργούσες;
Τα ακούνε και τα κρίνουν. Από το πρώτο αρχικό στάδιο -«άκου αυτό που έγραψα ψες, πως σου φαίνεται» καθώς πηγαίνουμε σχολείο το πρωί – μέχρι το τελικό στάδιο. Κι επειδή έχουν μια κάποια έγνοια να μην εκτεθεί ο μπαμπάς με κάτι ευτελές, οι παρατηρήσεις τους είναι ουσιαστικές και πολύ χρήσιμες.
Τα παιδιά έχουν ίχνη από μπαμπά; Εννοώ θα ακολουθήσουν τον δρόμο;
Μαζί με τη σύζυγο που είναι εικαστικός, προσπαθούμε να μην επιβάλλουμε δρόμους. Τα παιδιά έχουν καλό αυτί, παίζουν πιάνο, τραγουδάνε καλά, συμμετέχουν στους δίσκους με φωνητικά, αλλά τα αφήνουμε ελεύθερα. Στηρίζουμε τα παιδιά στις επιλογές τους και τα βοηθούμε να ανακαλύψουν τα ταλέντα τους και τις δικές τους φιλοδοξίες για να κάνουν τη δική τους ζωή και όχι να εκπληρώσουν τις δικές μας ματαιοδοξίες.
Γιώργο, βρήκα τρομερά αυτά τα animation που φτιάξατε για τα τραγούδια γιατί πραγματικά στην εποχή της εικόνας που είμαστε και το ξέρεις καλύτερα από μένα, δημιουργεί μία άλλη σχέση πλέον το άκουσμα. Ήταν δική σου ιδέα αυτό, ήταν κάτι που έπεσε στο τραπέζι, το σκεφτόσουν καιρό;
Προέκυψε από ανάγκη. Όταν φτιάχνονται τα τραγούδια, προσέχω υπερβολικά για να ολοκληρωθεί ένα αποτέλεσμα που θα είναι άψογο από όλες τις πλευρές. Σέβομαι το γεγονός ότι έχω να κάνω με παιδικές ψυχές και ότι αυτά τα πράγματα χαράσσονται στη μνήμη και έτσι τοποθετώ τον πήχη πολύ ψηλά.
Ξαφνικά όταν πήρε τα πάνω του το YouTube, πολλοί έβαζαν τα τραγούδια μου στα κανάλια τους επενδυμένα με πολύ κακής ποιότητας εικόνα, εντελώς έξω από τη δική μου αισθητική. Αυτό ματαίωνε την όλη προσπάθεια. Έτσι άρχισα να δημιουργώ φιλμάκια με κινούμενη εικόνα σε συνεργασία με τους καλύτερους animators στην Ελλάδα και Κύπρο. Το κόστος είναι πολύ μεγάλο, αλλά η ανταπόκριση τόσο θετική που στο τέλος της ημέρας αξίζει τον κόπο έστω και αν πολλές φορές χρειάζεται να βάλω λεφτά από την τσέπη μου.
Δεν βγαίνει από αυτό τίποτα; Θέλω να πω δεν γύρισε η επένδυση που έκανες;
Είναι πολύ δύσκολο. Αν είσαι στο εξωτερικό μπορεί γράψεις ένα τραγούδι και να ζουν από αυτό τα δισέγγονά σου. Στην Ελλάδα καλλιτέχνες με πολλές επιτυχίες δυσκολεύονται να επιβιώσουν. Ακόμα δηλαδή και το Ελεφαντάκι με σχεδόν 60 εκατομμύρια θεάσεις στο YouTube, μπορώ να σου πω ότι μόλις έχει βγάλει τα έξοδά του.
Έχουν τύχη αυτά τα τραγούδια, αυτός ο κώδικας, η μουσική αυτή στο εξωτερικό; Δηλαδή θα μπορούσε να ακουστεί το ελεφαντάκι που είναι ίσως το πιο δημοφιλές τραγούδι, με το μεγαλύτερο γκελ; Έχουν τύχη, λες; Γιατί βλέπω τα υποτιτλίζεις στα αγγλικά.
Είναι κάτι που αν δεν δοκιμαστεί στην πράξη, δεν μπορείς να το προβλέψεις. Το γεγονός είναι πως στην Ελλάδα είμαστε τυχεροί γιατί υπάρχει ένα πολύ προσεγμένο υλικό για παιδιά ενώ στο εξωτερικό κυριαρχούν απλουστευμένες μελωδίες και παραγωγές. Θα ήθελα κάποια στιγμή να δοκιμάσω να προωθήσω κάποια τραγούδια στο εξωτερικό. Ο υποτιτλισμός είναι ένα παράθυρο που ανοίγουμε προς τα έξω αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό.
Πώς δομείται η αισθητική αυτή, η μουσική παιδεία; Πώς οικοδομείς το να μάθουν τα παιδιά να ακούν ωραία τραγούδια που τους χτίζουν κριτήρια; Έχουμε κάτι μέσα μας;
Εξαρτάται πόσο επηρεάζονται τα παιδιά από το σπίτι και πόσο από το έξω. Το έξω είναι η λογική των τηλεοπτικών καναλιών που κυνηγούν τηλεθέαση για να πουλήσουν διαφημίσεις, οπότε αναγκαστικά πωλούν την ευτέλεια, τη λάμψη και την ευκολία. Η οποία έχει επικρατήσει ως λογική σε πολλές εκφάνσεις του δημόσιου μας βίου.
Στον αντίποδα, μπορούν οι γονείς να προτείνουν τραγούδια και μουσικές με διαφορετική προσέγγιση. Επιλέγοντας προσεκτικά τραγούδια που να είναι ευχάριστα αλλά και να μπορούν να διαμορφώσουν μια αισθητική με ποιότητες και βάθος. Στη δική μας περίπτωση, ξοδέψαμε χρόνο για να επιλέγουμε μουσικές και τραγούδια που να αρέσουν σ’ εμάς αλλά να μπορούν να ακουστούν ευχάριστα κι από τα παιδιά. Στις εκδρομές και τα ταξίδια φτιάχναμε CD και αργότερα καταλόγους στο spotify με επιλεγμένα παιδικά, Χατζιδάκι, κομμάτια κλασικής μουσικής, τραγούδια από άλλες κουλτούρες και βέβαια Beatles που είναι παντός καιρού και για κάθε ηλικία. Κοινός παρονομαστής η θετικότητα, η χαρά, η φαντασία και το να μεταφέρουν αληθινά συναισθήματα. Τώρα αντιστράφηκαν οι ρόλοι αφού είναι τα παιδιά που φτιάχνουν τα playlists στις εκδρομές και νοιώθω δικαιωμένος γιατί έχουν καλό κριτήριο και μας προτείνουν πολύ ενδιαφέροντα ακούσματα.
Όταν ήσουν παιδί, τα ακούσματά σου από πού ήρθαν;
Μεγάλωσα στη δεκαετία του 60′ που έγινε αυτό το τεράστιο μουσικό άνοιγμα τόσο στο εξωτερικό με την ροκ, αλλά και στην Ελλάδα με τους μεγάλους συνθέτες και το Νέο Κύμα. Το κρατικό ραδιόφωνο μας μετέφερε τον απόηχο αυτής της μουσικής πανδαισίας. Παράλληλα, είχαμε τα παραδοσιακά τραγούδια στις γιορτές, τα τζουκ μποξ με τα βαριά λαϊκά στους καφενέδες και τα κέντρα και την εκκλησία με τους βυζαντινούς ύμνους. Βέβαια και στο σπίτι είχαμε έντονο το μουσικό στοιχείο. Ο πατέρας μου έπαιζε μαντολίνο και η μητέρα μου φυσαρμόνικα και κάθε τραπέζι με οικογενειακούς φίλους κατέληγε σε τραγούδι.
Η τεχνολογία διέλυσε τη δισκογραφία. Βλέπεις πού πάει η ιστορία για έναν δημιουργό τραγουδιών και δη για παιδιά; Το κοινό δεν είναι άπειρο.
Είναι κάπως σαν αντίφαση. Η τεχνολογία έδωσε την ευκαιρία στο να φτιάχνονται παραγωγές σε σπίτια με μια καλή κάρτα ήχου και έναν καλό υπολογιστή. Επίσης ο καθένας μπορεί να προωθήσει τη μουσική του μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα και τις μουσικές πλατφόρμες σχετικά εύκολα. Από την άλλη, περιόρισε τη δυνατότητα να φτιάχνονται μεγάλες παραγωγές και να προωθούνται στον κόσμο.
Οι εταιρείες (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) προωθούν πλέον καλλιτέχνες με τη λογική του branding και το τελευταίο που τους ενδιαφέρει είναι η ποιότητα. Ένας καλλιτέχνης χωρίς στήριξη από εταιρεία, δυσκολεύεται να επιβιώσει με τα πολύ λίγα λεφτά που μπορεί να πάρει για τα πνευματικά του δικαιώματα.
Τώρα ειδικά στο παιδικό τραγούδι, για να κάνεις έναν καλό παιδικό δίσκο με φυσικά όργανα, κοστίζει πολύ. Γι’ αυτό δεν υπάρχουν πολλές παραγωγές. Εκείνες που γίνονται με ευτελή υλικά δεν αντέχουν στο χρόνο.
Γενικά δεν είμαι απαισιόδοξος, όσο βλέπω κόσμο να γράφει καινούργια πράγματα. Οι δισκογραφικές ναι μεν χρηματοδοτούσαν και στήριζαν παραγωγές αλλά επέβαλαν και τους δικούς τους όρους. Τότε, όταν κάποιος δεν πήγαινε μέσω αυτών, δεν είχε μέλλον. Τώρα που είναι πιο ανοιχτά τα πράγματα πολλοί μπορούν να βγουν στο προσκήνιο. Όπως οι φίλοι μου οι Monsieur Doumani, οι οποίοι έγιναν γνωστοί σε όλη την Ευρώπη. Μετά από επιμονή και προσπάθεια τα κατάφεραν και πάνε πολύ καλά με εμφανίσεις και περιοδείες.
Κι η δική μου περίπτωση είναι μια περίπτωση αισιοδοξίας, γιατί εμφανίστηκα από το πουθενά, χωρίς την στήριξη κάποιας εταιρείας ή φορέα και κατάφερα να εδραιωθώ σε ένα δύσβατο περιβάλλον.
Ποιο είναι το ατού που έκανε δυνατή αυτή την εδραίωση;
Κυρίως η οργάνωση. Εδώ με βοήθησε και η εμπειρία μου με το νομικό μου επάγγελμα για να γίνονται όλα με τη σειρά, γρήγορα και αποτελεσματικά. Βέβαια, είναι αναγκαία προϋπόθεση η πρώτη ύλη να είναι είναι καλή. Γιατί από μόνη της η οργάνωση δε φέρνει αποτελέσματα.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, αλλά κατασκευαστή. Όπως ένας καλός επιπλοποιός παίρνει τα ξύλα και φτιάχνει με μεράκι ένα ωραίο έπιπλο, έτσι κι εγώ παίρνω την αρχική έμπνευση και την μαστορεύω μέχρι να φτάσει σε ένα σημείο αρτιότητας. Είναι μια διαδικασία γεμάτη χαρά.
Τώρα ο κατασκευαστής τραγουδιών Γιώργος έβγαλε τον τελευταίο του -για την ώρα- δράκο. Ήταν ο πρώτος Τεμπέλης, η Επιστροφή του, Τα ταξίδια του, οι Πατημασιές του, ένα project ζωής για εσένα. Δεν ήταν ένα πυροτέχνημα ενός πολύ καλού δίσκου που βγήκε το 2005 και το άφησες. Κάτω από αυτό το όχημα δίνεις όλα σου τα τραγούδια…
Μου έδωσε μια καινούργια ζωή, γιατί όταν σε ώριμη ηλικία κάνεις κάτι τέτοιο, είναι σαν να ξαναγεννιέσαι, σου δίνει φρεσκάδα, όρεξη και ενέργεια.
Πες μας για τον καινούριο δίσκο λοιπόν… Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου!
Μετά τα Ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου που κυκλοφόρησαν το 2015, άρχισα να μαζεύω σιγά σιγά τα τραγούδια για έναν επόμενο δίσκο. Μέχρι το 2020 είχα καταλήξει με το υλικό. Και εκεί που σκεφτόμασταν για την παραγωγή, ήρθε ο covid, ο οποίος στην δική μου περίπτωση λειτούργησε πολύ δημιουργικά. Έδωσε χρόνο και πείσμα. «Σταματήσαν οι ζωές μας αλλά η δημιουργία δεν θα σταματήσει… Θα κάνουμε το καλύτερο δυνατό, γιατί απέναντι στη φθορά το μόνο που μπορείς να αντιτάξεις είναι η δημιουργία». Και έτσι πεισμώνεις για να βγάλεις ένα αποτέλεσμα όσο το δυνατόν πιο λαμπερό για να νιώσεις ότι ο χρόνος δεν πήγε χαμένος. Ο χρόνος μας έδωσε την ευκαιρία με τον Μάριο Τακούσιη που κάνει τις ενορχηστρώσεις -απίστευτος μουσικός και πολύ καλός φίλος- να επεξεργαστούμε κάθε τραγούδι μέχρι εξαντλήσεως, μέχρι να φτάσουμε σε ένα σημείο που να πούμε πως δεν θέλει τίποτε άλλο. Τον περασμένο Οκτώβριο μπήκαμε στο στούντιο απόλυτα προετοιμασμένοι και οργανωμένοι. Μέσα σε 12 μέρες γράψαμε 21 μουσικούς και 12 τραγουδιστές. Ήταν πολύ μεγάλη χαρά γιατί δεν είχαμε τεχνικά προβλήματα, προσπαθήσαμε μόνο να βάλουμε σωστή-θετική ενέργεια με σωστούς συνεργάτες, μουσικούς, ερμηνευτές, ηχολήπτες. Έγιναν όλα μέσα σε ένα κλίμα εορταστικό το οποίο πιστεύω πως αποτυπώνεται σε αυτή τη δουλειά. Τη θεωρώ ως την πιο ώριμη και ολοκληρωμένη μουσικά και στιχουργικά χωρίς να υποτιμώ τα προηγούμενα. Το κάθε ένα έχει το λόγο ύπαρξής του, αλλά αυτό ήταν σαν ώριμο φρούτο που ήταν έτοιμο να πέσει.
Υπάρχει κάποια ιστορία για κάποιο τραγούδι; Κάποιο παρασκήνιο στην έμπνευσή σου για κάποιο από τα νέα τραγούδια;
Το κάθε τραγούδι είναι ένα αυθύπαρκτο σύμπαν. Θα σου πω για το Άζια γαλάζια όπου είναι ένα τραγούδι που έγραψε τους στίχους και τη μουσική ο αδερφός μου τη δεκαετία του 80’ όταν γεννήθηκε ο γιος του. Ένα οικογενειακό παρελθόν στο πίσω μέρος της θύμησης. Όταν έφτιαχνα τον δίσκο είπα πως είναι κρίμα αυτό το τραγούδι να μείνει σε ένα συρτάρι ξεχασμένο. Έχω τη δυνατότητα να του δώσω ζωή, να το αναστήσω. Έτσι το πήρα, του πρόσθεσα μερικούς στίχους και εισαγωγές, ο Μαριος Τακούσιης έφτιαξε μια εξαιρετική ενορχήστρωση και με την ερμηνεία της Ειρήνης Σκυλακάκη απογειώθηκε.
Άλλο παρασκήνιο θα μου δώσεις;
Ας πούμε για το Τρελό πιάνο. Η μικρή μου κόρη που κάνει πιάνο είχε μάθημα και έπρεπε να κάνει πρόβα, όμως δεν ήθελε και έβρισκε διάφορες δικαιολογίες. Έτσι μου ήρθε η ιδέα του τρελού πιάνου, που τρελάθηκε και παίζει ό,τι θέλει, τη μια κλασική και την άλλη τσιφτετέλι. Η δε αφηγήτρια όταν τελειώσουν όλες οι δικαιολογίες, λέει «δεν έχω άλλη επιλογή, πρέπει να κάνω πρόβα». Δεν υπήρχε πιο κατάλληλη ερμηνεύτρια από την Πένυ Μπαλτατζή που είναι και πιανίστρια και πολύ έξω καρδιά.
Ο Ζωγράφος είναι εμπνευσμένο από τον Άντη Ιωαννίδη, τον πατέρα του Αλκίνοου, που είναι ζωγράφος και έχουμε μια σχέση ξεχωριστή. Είναι άνθρωπος με βαθύ πνεύμα και η σκέψη του έχει φαντασία, ανατροπή και σουρεαλισμό. Έχει γράψει εξαιρετική ποίηση, πήρε κρατικό βραβείο ποίησης στην Κύπρο. Από εκεί ξεκίνησε η αρχική ιδέα.
Ζωγράφιζε λουλούδια, τα φύτευε στο χώμα και βλαστούσαν. Ζωγράφιζε πεταλούδες, τις άφηνε στον άνεμο, πετούσαν… Τελείωσα το τραγούδι αλλά ένοιωθα πως χρειαζόταν κάτι ακόμη για να εισάγει τον ακροατή σε αυτόν τον μαγικό κόσμο. Έτσι έγραψα μια εισαγωγή για υψίφωνο για πρώτη φορά στη ζωή μου. Δεν ήθελα όμως να χρησιμοποιήσω κάποιον επαγγελματία για να μη χαλάσει η εύθραυστη ισορροπία. Έτυχε εκείνο το καλοκαίρι να γνωρίσω την Εύα Μαλλιάρη, μαθήτρια τότε που έκανε μαθήματα φωνητικής για τη Λυρική. Δέχτηκε να πει το τραγούδι, αλλά μπήκε στο στούντιο με πολύ τρακ. Μόλις όμως ξεκίνησε η ορχήστρα και άρχισε να τραγουδάει ήταν να σαν κατέβηκαν άγγελοι και φτερούγιζαν. Ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές.
Τι είναι η «Μούγια»;
Η Μούγια είναι η μύγα και το τραγούδι της σε ένα παραδοσιακό Κυπριακό ρυθμό. Το ερμηνεύει ο Μιχάλης Ττερλικκάς, ίσως ο πιο γνωστός παραδοσιακός τραγουδιστής που μεταφέρει το παραδοσιακό μέλος στη σύγχρονη εποχή μαζί με τους Monsieur Doumani που κάνουν εξαιρετικά φωνητικά.
Το εξώφυλλο ποιος το φιλοτέχνησε;
Η Θεοδώρα Γκέκα, εξαιρετική καλλιτέχνης που μου τη συνέστησε ο φίλος Εύρος Βοσκαρίδης και ταίριαξε η χημεία μας από την πρώτη στιγμή. Ο ίδιος ο Εύρος έκανε τη γραφιστική επιμέλεια του δίσκου.
Δεν φοβήθηκες την κυπριακή διάλεκτο, την αγάπησες και την έβαλες παντού…
Όντως, σε κάθε δίσκο μου υπάρχει και ένα τραγούδι σε Κυπριακή διάλεκτο.
Η Κύπρος είναι η καταγωγή μου άρα το να εκφραστώ και στην διάλεκτο του τόπου μου είναι μια πράξη με την οποία συστήνω τον εαυτό μου με ειλικρίνεια στο κοινό μου.
Σε πολιτιστικό επίπεδο θεωρώ πως η Κύπρος είναι ένα αναπόσπαστο κομμάτι του ελληνισμού, μια ελληνική περιοχή, όπως η Κρήτη, η Θράκη, το Ιόνιο, το Αιγαίο, με τις δικές της ιδιορρυθμίες και γλωσσικές ιδιαιτερότητες. Έτσι η παρουσία της Κυπριακής διαλέκτου και των Κυπριακών παραδοσιακών ρυθμών στους δίσκους μου, θεωρώ πως λειτουργούν εμπλουτιστικά.
Γιώργος Χατζηπιερής
Δισκογραφία
Ο Τεμπέλης Δράκος Και Άλλες Ιστορίες
Η Επιστροφή Του Τεμπέλη Δράκου
Τα Ταξίδια του Τεμπέλη Δράκου
Πατημασιές στο χιόνι
Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου
Info
Τα όνειρα του Τεμπέλη Δράκου
Τα τραγούδια (πατήστε στον τίτλο και ακούστε τα):
1) Ο ήλιος – Γιώργος Χατζηπιερής
2) Πεκίνο – Ελευθερία Αρβανιτάκη
3) Κοκοδρείλος – Μάρκος Κούμαρης – Locomondo, Χορωδία, Θεόδωρος Ταραμίδης
4) Το τρελό πιάνο – Πέννυ Μπαλτατζή
5) Ο Ζωγράφος– Αλκίνοος Ιωαννίδης / Εισαγωγή: Εύα Μαλλιάρη
6) Ο κάμπος μας – Κώστας Μακεδόνας (φωνητικά: Γιώργος Χατζηπιερής)
7) Το ποδήλατο – Γιάννης Κότσιρας και Χορωδία
8) Η Μούγια – Μιχάλης Τερλικκάς & Monsieur Doumani
9) Άζια γαλάζια (μουσική – στίχοι: Πιερής Χατζηπιερής) Ειρήνη Σκυλακάκη (φωνητικά: Εύη Χατζηπιερή)
10) Εκδρομή – Ορχηστρικό
11) Βόλτα στο δάσος – Ελένη Τσαλιγοπούλου και χορωδία
12) Χίλια ψάρια – Αλέξανδρος Κτιστάκης (φωνητικά: Γιάννης Παπαγεωργίου, Εύρος Βοσκαρίδης, Γιώργος Χατζηπιερής, Οδυσσέας Βλάμης)
13) Ένα τραγούδι – Δημήτρης Μπάκουλης
14) Αποχαιρετισμός – Ορχηστρικό
Τις ενορχηστρώσεις επιμελήθηκε ο Μάριος Τακούσιης, ο οποίος έπαιξε πιάνο. Έπαιξαν επίσης οι μουσικοί: Γιάννης Παπαζαχαριάκης (κιθάρες), Μίμης Ντούτσουλης (ακουστικό μπάσο), Μιλτιάδης Παπαστάμου (βιολί), Εύρος Βοσκαρίδης (βιολί), Μιχάλης Καταχανάς (βιόλα), Αλέξανδρος Κασαρτζής (βιολοντσέλο), Θύμιος Παπαδόπουλος (κλαρίνο, φλάουτο, φλογέρες), Νίκος Κατσίκης (μπουζούκι, τζουράς, μπαγλαμάς), Ευριπίδης Ζεμενίδης (ηλεκτρική κιθάρα), Ντίνος Χατζηιορδάνου (ακορντεόν), Λίλια Εσίποβα (άρπα), Γιάννης Αρβανιτάκης (τρομπόνι), Δημήτρης Γκουφαλάκος (φαγκότο), Μπάμπης Βλάχος (βαρύτονο σαξόφωνο), Δημήτρης Μπρέντας (γκάιντα), Ηλίας Μαντικός (κανονάκι), Μιχάλης Διακογιώργης (κρουστά), Βαγγέλης Καρίπης (κρουστά), Οδυσσέας Βλάμης (πιάνο) και ο Γιώργος Χατζηπιερής που έπαιξε φλογέρα.
Η ηχογράφηση και η μίξη έγιναν στο studio «Sierra» από τον Γιώργο Καρυώτη (πρόσθετες ηχογραφήσεις έγιναν στο «Εleven 63» από τον Ανδρέα Τραχωνίτη και στο «Κυριαζής» από τον Θάνο Καλέα), το σχέδιο του εξωφύλλου φιλοτέχνησε η Θεοδώρα Γκέκα, τα γραφιστικά ο Εύρος Βοσκαρίδης, ενώ η διεύθυνση παραγωγής ήταν του Γιώργου Χατζηπιερή για τον «Τεμπέλη δράκο».
Ένα τραγούδι είναι σε στίχους και μουσική του Πιερή Χατζηπιερή. Τραγουδούν οι: Ελευθερία Αρβανιτάκη, Μάρκος Κούμαρης, Πέννυ Μπαλτατζή, Αλκίνοος Ιωαννίδης, Κώστας Μακεδόνας, Γιάννης Κότσιρας, Μιχάλης Ττερλικκάς, Monsieur Doumani, Ειρήνη Σκυλακάκη, Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλέξανδρος Κτιστάκης, Δημήτρης Μπάκουλης, Γιώργος Χατζηπιερής και συμμετέχει η Παιδική Χορωδία του 4ου Δημοτικού Σχολείου Αγλαντζιάς, σε διδασκαλία και διεύθυνση της Μελίνας Χατζηγιάννη και της Στάλως Χατζηπιερή.
Ακούστε και δείτε
τα εξαιρετικά animation
