Ο Γιώργος Γρηγοράκης BOOK SECRET στο ELNIPLEX για το βιβλίο του “Το τρανζιστοράκι” (εκδόσεις Πατάκη). 
«Μερικές ιδέες είναι τελικά σαν τον κεραυνοβόλο έρωτα που σε χτυπάει κατακούτελα κι ύστερα απλώνεται και σε κυριεύει εκτοπίζοντας με πάταγο ή εισχωρώντας αμετάκλητα σε κάθε σκέψη σου. Κι όταν με το καλό ευδοκιμήσει η περιπέτεια της συγγραφής κι έρθει η ώρα που θα κρατάς στα χέρια την ιστορία σου τυπωμένη σε βιβλίο, τότε συνειδητοποιείς, ήρεμος και γαλήνιος πια, πως πέρασες από τον ενθουσιώδη έρωτα στην κατασταλαγμένη αγάπη.
Η αρχική ιδέα γι’ αυτό το βιβλίο προέκυψε όταν διάβασα σε κάποια ιστοσελίδα την είδηση για έναν μυστηριώδη ραδιοφωνικό σταθμό κάπου στη Ρωσία που εκπέμπει από το 1970 ένα μονότονο βουητό και μεταδίδει κωδικοποιημένα μηνύματα που δεν μπορεί κανείς να ερμηνεύσει. Άλλοι ισχυρίζονταν πως ήταν στρατιωτικός σταθμός που επικοινωνούσε με δίκτυο κατασκόπων, άλλοι πως επρόκειτο για επιστημονικό ερευνητικό σταθμό και άλλοι μιλούσαν για φάρσα.
Έτσι άρχισε σιγά σιγά να ξεπροβάλλει το τρανζιστοράκι επιτρέποντας μου να συνδυάσω πάνω του τη φαντασία με το ρεαλισμό, το μαγικό στοιχείο με την πραγματικότητα, ένας δυνατός συμβολισμός για να μπορέσω να εκφράσω το οριστικό πέρασμα από τη μαγεία της παιδικής αθωότητας σε ένα πιο ώριμο στάδιο ανάπτυξης. Πρόκειται λοιπόν για μια διαδρομή ενηλικίωσης, καθώς ακολουθούμε τα αβέβαια βήματα ενός παιδιού, στα μονοπάτια της εφηβείας, παρακολουθούμε τους τρόπους που προσπαθεί να διαφύγει ή να αντιδράσει όταν η πραγματικότητα γύρω του μοιάζει να είναι αδιέξοδη (ορφάνια, ανεκπλήρωτος έρωτας, ντροπαλότητα, βασανισμένη γιαγιά, κατάκοιτος παππούς, εξαφανισμένος και κυνηγημένος αδελφός).
Θέλησα να φτιάξω μια αλληγορική ιστορία γεμάτη λυρισμό για την παιδική φιλία και τον πρώτο έρωτα, για τις σχέσεις των μελών μιας μικρής κοινωνίας που δοκιμάζονται έντονα όταν τα χρόνια της ανεμελιάς διακόπτονται απότομα από την εγκαθίδρυση ενός στρατιωτικού καθεστώτος στη χώρα.
Πώς και πόσο επηρεάζει αυτή η αλλαγή τις σχέσεις μιας παρέας παιδιών; Πού τα οδηγεί; Στην απογοήτευση, στο φόβο, στην παθητική αποδοχή ή στην αφύπνιση, στην αντίδραση, στην ωρίμανση; Πάντως είναι σχέσεις που χτίζουν δυνατούς χαρακτήρες.
Κάπως έτσι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα: Το τρανζιστοράκι τι ήταν τελικά; Ένα μέσο μαγείας; ένα μέσο έκφρασης και επικοινωνίας; ένα μέσο συνωμοσίας, ένα μέσο προπαγάνδας; Το σίγουρο είναι πως οι προθέσεις και οι σκοποί καθορίζουν την αξία ενός αντικειμένου αφού στα χέρια διαφορετικών ανθρώπων αποκτά διαφορετική σημασία και χρησιμότητα.
Όλα τα παραπάνω αποτελούν νύξεις, μια απλή παράθεση σκέψεων και προθέσεων που θα παραμείνουν για καιρό θαμμένες, όπως το τρανζιστοράκι, αν δεν έχουν εκτελέσει την πρωταρχική αποστολή ενός παιδικού βιβλίου, που είναι η αισθητική απόλαυση του αναγνώστη και το κλείσιμο του ματιού στην ελπίδα.
Μιλάω για δικτατορία, αδιέξοδη πραγματικότητα, αβέβαια βήματα ενός παιδιού, θα ’λεγε κανείς ότι πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα. Όχι, μην ανησυχείτε. Το τρανζιστοράκι μου έχει πλούσιο ρεπερτόριο από τη δισκοθήκη της ζωής και το μόνο που θέλει είναι να νιώσει το παιδί τις γλυκές μελωδίες της ανθρωπιάς, της κατανόησης, της φιλίας, της συνεργασίας, της αγάπης, της ελπίδας και της χαράς της ζωής.
Να το πω κι αλλιώς:
Το τρανζιστοράκι είναι η αισιόδοξη ενατένιση της ζωής τη στιγμή που συντελείται το θαύμα: στις άγονες καταστάσεις που μας συμβαίνουν, στις σκληρές περιστάσεις που μας τυχαίνουν βρίσκει πάντα τρόπο να ανθίσει η εφηβική καρδιά.»
