Ο μικρός Μάνος υπερηφανευόταν ότι ο παππούς του ήταν ο καλύτερος παραμυθάς του κόσμου. Κάπως έτσι , η δασκάλα του τον κάλεσε στο σχολείο για να τους πει ένα παραμύθι. Μα εκείνος ήξερε ένα μόνο παραμύθι. Μπορεί κι αληθινό να ήταν.
Ήταν λοιπόν ένας άντρας που αγαπούσε το κυνήγι. Ο μικρός γιος του τον θαύμαζε. Η μητέρα του όμως διαφωνούσε με τον άντρα της. Γιατί πολύ απλά σκότωνε ζώα. Αυτή η διαφωνία κορυφώθηκε όταν ο κυνηγός σκότωσε μία λύκαινα επειδή απλά περνούσε από μπροστά του.
Το παιδί, διχασμένο από τις διαφωνίες της μητέρας και της δασκάλας του με το “χόμπι” του πατέρα του, προσέγγισε διαφορετικά την κατάσταση. Άφησε ένα σημείωμα και έφυγε για το δασος με σκοπό να βρει τα μωρά λυκάκια της λύκαινας.
Τα βρήκε. Κούρνιασαν κοντά του. Μα στο σπίτι και στο χωριό η αναστάτωση ήταν μεγάλη. Ο πατέρας του, κλαίγοντας σχεδόν, τον αναζητούσε. Κι αυτή η περιπέτεια άλλαξε την καρδιά του για πάντα.
Η συγγραφέας του βραβευμένου “Ο μικρός ζωγράφος των βράχων” κι ενός εκ των καλυτέρων παιδαγωγικών βιβλίων των τελευταίων χρόνων (Παίζουμε- 99+1 αυτοσχέδια επιτραπέζια παιχνίδια), Μαρία Πετκανοπούλου, εστιάζει στο τρίτο της βιβλίο σε μια πανανθρώπινη ψυχολογική παρατήρηση: κάποιοι άνθρωποι αλλάζουν μόνο με την αναγγελία ενός σοκ.
Ο αμετανόητος κυνηγός πατέρας δεν ταρακουνιέται από τον κόσμο των ιδεών, ούτε από τις ειρηνικά εκφρασμένες αντιρρήσεις της γυναίκας του. Τραντάζεται συθέμελα μόνο όταν βιώνει τον πόνο που προκαλεί στα ζώα στο ίδιο του το σπίτι. Η φράση που κλείνει το βιβλίο (δε θα την αποκαλύψω ασφαλώς) συμπυκνώνει μια ακόμα σπουδαία παρατήρηση. Η μικρότερη και ταυτόχρονα σημαντικότερη μονάδα αλλαγής του κόσμου είναι ο εαυτός. Από αυτόν θα ξεκινήσει ο,τι ονειρεύεσαι να αλλάξει.
Ασφαλώς, η φιλοζωία και η αναίτια “αποψίλωση” πληθυσμών ζώων κινούνται παράπλευρα σε όλη την ιστορία που δίνει κατάλληλες πάσες για την εξερεύνηση αυτών των θεμάτων στην τάξη. Η αφήγηση είναι στρωτή, παραμυθένια, το μήνυμα προσεκτικά διαλεγμένο και το βασικό θέμα διαπραγμάτευσης αρκούντως δύσκολο: η ουσιαστική αλλαγή ενός ανθρώπου και η κατανόηση της αδύναμης θέσης των ζώων μόνο όταν βιώσεις τον πόνο τους.
Ωραίες στιγμές της εικονογράφησης τα δύο σαλόνια με τις ανθρώπινες σκιές καθώς και οι αποχρώσεις σε όλα τα σαλόνια με το δάσος. Οι αποτυπώσεις των προσώπων είναι πολύ αδύναμες.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Για δυο μωρά λυκάκια |
| Συγγραφέας: | Μαρία Πετκανοπούλου |
| Εικονογράφηση: | Άννα Καρνή |
| Εκδόσεις: | Βάρφη, 2015 |
| ISBN: | 978-618-82222-1-2 |
