Το γαϊτανάκι, ένα έθιμο που έχει μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο, πέρασε στην Ελλάδα από τους πρόσφυγες του Πόντου και της Μικράς Ασίας. Οι ρίζες του αγαπητού αυτού εθίμου, κατά πολλούς βρίσκονται πολύ βαθιά στην αρχαιότητα, σε έναν λαό που κατοικούσε αρχικά στη Θράκη και μετέπειτα στη σημερινή Τουρκία, τους Φρύγες.
Οι Φρύγες λάτρευαν τη Μητέρα Θεά Κυβέλη, που ταυτιζόταν με τη Ρέα, κόρη του Ουρανού και της Γαίας. Ήταν θεά της φύσης, της γονιμότητας, της γης, μητέρα θεών και ανθρώπων.
Σύμφωνα με τη μυθολογία, η Κυβέλη αγαπούσε πάρα πολύ έναν όμορφο άντρα, τον Άττι, ο οποίος σκοτώθηκε από το θανάσιμο χτύπημα ενός κάπρου στο κυνήγι (προτίμησα αυτή την εκδοχή).
Η Κυβέλη θρήνησε για τον χαμό του και τον μεταμόρφωσε σε έλατο. Από τότε ο Άττις συμβόλιζε τη βλάστηση, την αναγέννηση, το κύκλο της ζωής, το πέρασμα από τη λύπη στη χαρά και το έλατο που θύμιζε το λυγερόκορμο παλικάρι, έγινε το σύμβολο σε όλες τις γιορτές αναγέννησης της φύσης. Οι Φρύγες στόλιζαν με καρπούς, υφάσματα, λουλούδια το δέντρο και χόρευαν γύρω του ως ένδειξη χαράς για την αναγέννηση του Άττι.
Κατά το πέρασμά του, από την αρχαιότητα στη νεότερη ιστορία, το έθιμο αυτό άλλαξε λίγο μορφή, το έλατο έγινε κοντάρι, τα λουλούδια, οι καρποί και τα υφάσματα έγιναν κορδέλες, άλλα ο συμβολισμός παραμένει πάντα ο ίδιος…. Ο κύκλος της ζωής.
Ως φόρο τιμής στη Μητέρα Θεά Κυβέλη, η οποία άθελά της αποτέλεσε την αιτία για ένα τόσο ιδιαίτερο έθιμο, σας παρουσιάζουμε ένα διαφορετικό γαϊτανάκι.
Ένα κοντάρι που στην κορυφή του τοποθετήθηκε ένα κεφάλι γυναικείο, κατασκευασμένο από εφημερίδες και χαρτί του μέτρου, υφάσματα και κορδέλες δημιούργησαν μια πραγματική ιέρια που μας κοιτάζει αγέρωχη από εκεί ψηλά.
