Η Βησσαρία Ζορμπά-Ραμμοπούλου, BOOK SECRET στο ELNIPLEX για το βιβλίο της Οι ματαιωμένοι αρραβώνες- Η 29η Απριλίου 1453 (εκδόσεις Πατάκη).
“Εδώ και χρόνια ασχολούμαι με το ιστορικό μυθιστόρημα και κυρίως με τα πάθη των απλών, ανώνυμων ανθρώπων όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις επιλογές των «μεγάλων», των επώνυμων πρωταγωνιστών της «μεγάλης» ιστορίας. Επικεντρώνομαι κυρίως στις ανατροπές που συμβαίνουν στη ζωή των συνομιλήκων της Ιζαμπώς, της ηρωίδας μου: παιδιών, εφήβων, νέων που προσπαθούσαν να στήσουν τις ζωές τους, να πραγματοποιήσουν όσα όνειρά τους απέμειναν όρθια μετά από μεγάλες καταιγίδες του καιρού τους… Στο μυθιστόρημά μου «Με την Πορφύρα και το Χρωστήρα» είχα ακολουθήσει τον σχεδόν συνομήλικο της Ιζαμπώς, το Σισίνη από την Ιουδαία στην Πόλη και μαζί με αυτόν είχα ζήσει τη ζωή των παραγιών και των υπηρετριών στους παραδρόμους της Εικονομαχίας. Στο «Καλοκαίρι των Αβάρων» είχα συνταξιδέψει με πέντε «ασυνόδευτα ανήλικα» μέσα στα τείχη της Βασιλεύουσας που πολιορκούνταν από Πέρσες και Αβάρους. Στο βιβλίο μου «Το Ρόδο και η Άκανθα» είχα ακολουθήσει την πορεία αυτών των παραγιών από την Πόλη στην Αυλή των Χαγάνων της Βουλγαρίας.
Κάθε φορά, δηλαδή, προσπαθώ να συνδέσω την αφήγηση του παρελθόντος με καταστάσεις και φαινόμενα που παρατηρούνται στη σύγχρονη ατομική και κοινωνική ζωή των ανθρώπων. Στόχος μου είναι, πέρα από την ιστορική πληροφόρηση, οι αναγνώστες μου, ιδίως οι πιο νεαροί να αντλήσουν από την ιστορία μου αισιοδοξία και δύναμη στην αντιμετώπιση των ανατροπών και των δυσκολιών στην προσωπική τους ζωή, να συνειδητοποιήσουν πως μια καταστροφή δε σηματοδοτεί το τέλος της ζωής και του κόσμου. Προσπαθώ ακόμη, παρουσιάζοντας ομοιότητες ανάμεσα στα γεγονότα της ιστορίας με φαινόμενα της σύγχρονης ζωής να εμπνεύσω μια στάση ενσυναίσθησης και κοινωνικής αλληλεγγύης.
Όπως έχω ξαναπεί, στους «Ματαιωμένους Αρραβώνες» έγραψα ένα μυθιστόρημα για την αγάπη δυο νέων μέσα στη λαίλαπα της Ιστορίας. Μια προσωπική ιστορία που μας καλεί να αναλογιστούμε το νόημα της φράσης «..περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις…» για τις ζωές των απλών, ανώνυμων ανθρώπων, όταν γυρίζει ο τροχός και αλλάζει ο αέρας του καιρού τους…
Η 18χρονη Ιζαμπώ, λοιπόν, μετά την Άλωση της Πόλης το 1453, καταλήγει ύστερα από περιπέτειες σε χώρο συγκέντρωσης Γραικών προσφύγων στη Βενετία.
Βιώνει με τραγικό τρόπο την απώλεια, το πένθος, τον εκπατρισμό και την προσφυγιά. Ζει μέσα σε καθεστώς φτώχειας και κοινωνικής απόρριψης, κινείται σε περιβάλλοντα ανθρώπινης εξαθλίωσης και επικίνδυνης παραβατικότητας.
Όσο έγραφα τις περιπέτειές της, αναγνώριζα συχνά το πρόσωπό της ανάμεσα στις μορφές σύγχρονων ναυαγών σημερινών πολέμων και συμφορών… Διάβαζα το απορημένο της «γιατί» στο βλέμμα αυτών που αρπάχτηκαν τελευταία στιγμή από μία λέμβο σωτηρίας, που σώθηκαν ανέλπιστα χάρη «στην καλοσύνη των ξένων».
Δε θα αποκαλύψω το τέλος της περιπέτειάς της για να μην καταστρέψω την αναγνωστική απόλαυση της αναμονής.. Θα πω μονάχα πως η Άλωση της Πόλης μέσα από την καταστροφή συνέβαλε και στην εκ νέου εξάπλωση του ελληνικού πνεύματος στην Ευρώπη και στη Μεσόγειο. Έτσι και οι περιπέτειες της Ιζαμπώς και του αγαπημένου της, του Τραΐανού, οδηγούνται σε έναν απροσδόκητο προορισμό ακολουθώντας τους παράδοξους τρόπους που βρίσκει η ζωή και ανθίζει πάλι”.
