Η συγγραφέας Βάνα Μαυρίδου γράφει για το βιβλίο της Μέλη και Μελέκ που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Από μικρή μου άρεσαν οι επετειακές χρονιές. Αυτές οι χρονιές που είναι αφιερωμένες σε ένα πρόσωπο ή ένα ιστορικό γεγονός. Τις βλέπω πάντα σαν ευκαιρία να έρθω σε επαφή με την ιστορία, χωρίς να πιέζομαι από τα στενό και περιοριστικό πλαίσιο της γνώσης. Έτσι, βλέποντας την επέτειο των εκατό χρόνων από τη Μικρασιατική Καταστροφή να πλησιάζει, θεώρησα πως είναι κατάλληλη στιγμή να γράψω για τα παιδιά, μιας και αυτά είναι το αγαπημένο μου κοινό, όλα όσα ήθελα να μοιραστώ σχετικά με αυτή. Δεν είναι εύκολο να αγγίξεις αυτό το κομμάτι της ιστορίας μας, ίσως επειδή είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας και ακόμη μας πονά.
Η ιστορία της Μέλης δεν έχει αναφορά σε ιστορικές ή εγκυκλοπαιδικές γνώσεις. Αν μπορούσα θα έγραφα μουσική να το εμπλουτίσω. Να ταξιδέψω τα παιδιά σε μια εποχή αλλοτινή πάνω σε νότες. Είναι μια προσπάθεια να μεταφέρω το συναίσθημα όπως εγώ το βίωσα ακούγοντας τις ιστορίες της οικογένειάς μου. Η γιαγιά μου δε μιλούσε ποτέ σε εμάς για τη Σμύρνη. Ήταν μια ανοιχτή πληγή για εκείνη ο ξεριζωμός. Η μαμά μου όμως σκάλισε πολύ το παρελθόν. Ξετύλιξε το νήμα σχεδόν μέχρι την άκρη του. Έφτασε να βρει και να επισκεφτεί το σπίτι όπου ξεκίνησαν όλα, στα Αλάτσατα της Σμύρνης. Και μέσα από αυτή την πορεία δημιουργήθηκαν μέσα μου πολλά αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα. Αδικία, φόβος, αγωνία, θυμός, απώλεια… Αλλά και ελπίδα και αγάπη αληθινή, ανιδιοτελής.
Όλα αυτά, με την ίδια ασυνήθιστη εναλλαγή, τα περιγράφω μέσα από τα μάτια της Μέλης, ενός κοριτσιού που τον Σεπτέμβρη του 1922 αναγκάζεται να μάθει να ζει μακριά από το σπίτι της και από τα αγαπημένα της πρόσωπα σε έναν τόπο που στα μάτια της φαντάζει ολότελα ξένος… Η κούκλα της, η Μελέκ, είναι το σύμβολο των συναισθημάτων της. Μέσα από την απώλειά της βιώνει τον πόνο και τη μοναξιά, αλλά και την πίστη στον εαυτό της. Αναγκάζεται να σκάψει πολύ βαθιά μέσα της για να βρει τη δύναμη που κρύβει και που μόλις τη βρίσκει είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία με αισιόδοξη ματιά. Γιατί απλώς, δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά.
Η Μέλη ουσιαστικά ζει δύο ζωές ταυτόχρονα. Τη μία τη βιώνει στη Ελλάδα ως πρόσφυγας και την άλλη, αυτή που άφησε πίσω της, τη συνεχίζει ακριβώς από το ίδιο σημείο η Αϊσέ, ένα κορίτσι από την Τουρκία που εγκαθίσταται στο σπίτι της Μέλης στο Αϊδίνιο. Οι ζωές τους κυλούν πάνω σε δύο παράλληλες γραμμές που φαντάζει αδύνατον να συναντηθούν. Όμως η πραγματική αγάπη κάνει τα αδύνατα δυνατά και κάποιες φορές οι παράλληλες ευθείες μπορεί να έχουν ένα σημείο τομής…
Έτσι είναι ο κόσμος όπως θέλω να τον βλέπω εγώ. Ένας κόσμος που όσα ξέρουμε μπορούν να ανατραπούν. Ένας κόσμος γεμάτος φως, που η αγάπη νικά.
Διαβάστε απόσπασμα
Πατήστε εδώ
