Διαβάζω: “Ο μέγιστος αριθμός νηπίων-προνηπίων είναι είκοσι τέσσερα (24) ανά τμήμα, με δυνατότητα προσαύξησης κατά ποσοστό 10% με απόφαση του Διευθυντή της σχολικής μονάδας. Από διθέσιο νηπιαγωγείο και άνω, ο ελάχιστος αριθμός είναι δεκαέξι (16).»
Για τους μη γνωρίζοντες πρόκειται για αύξηση δύο παιδιών ανά τμήμα. Εν μέσω κορονοϊού. Εν μέσω κορονοϊού. Εν μέσω κορονοϊου αύξηση παιδιών. Εν μέσω πανδημίας. Να το γράψω καμιά διακοσαριά φορές σαν τιμωρία να το εμπεδώσουμε όλοι;
Λοιπόν, παιδιά, εγώ προτείνω να υπάρχει ειδική ρύθμιση για τις μεγαλύτερες τάξεις όπως η δική μου να φιλοξενούμε όποιο παιδί δεν είναι ανοιχτό το σχολείο του και μένει εντός δέκα χιλιομέτρων. Να μπαίνεις στο σχολείο και να είναι σαν συναυλία της Μαντόνα, αγκαλιά όλοι, με τα χέρια ψηλά, αναπτήρες αναμμένους (λόγω ασφαλείας αντί για αναπτήρες θα έχουμε κεριά με μπαταρίες), συνθήματα και ο Κωστάκης να φωνάζει “Μαντονάρα θεά”. Κι άμα βλέπουμε κενό κάποιο τετραγωνικό, να κάνουμε εισήγηση στην προϊσταμένη του σχολείου και να αιτείται το σχολείο κι άλλον μαθητή. “Έχουμε πολλή απλωσιά εδώ. Στείλτε μαθητές. Όβερ.”
Ποιος φωστήρας το σκέφτηκε αυτό ρε παιδιά; Ποιος ανυπέρβλητος τσάκαλος σκέφτηκε να αυξήσουμε τα παιδιά στις 30 και 40 τετραγωνικών τάξεις την ώρα που όλοι μιλάνε για αποστάσεις; Είναι σύμφωνοι οι λοιμωξιολόγοι; Αν μη τι άλλο, λόγω ας πούμε δημοσιονομικής λιτότητας, έπρεπε να παραμείνει ο αριθμός των μαθητών έστω ίδιος, δεδομένου ότι του χρόνου ίσως τα σχολεία παραμείνουν κλειστά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Η επιστήμη έχει σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Ραντεβού στις συναυλίες της Μαντόνα. Μαντόνα μία! Χαίρετε!
