Η συγγραφέας Σοφία Δάρτζαλη γράφει για το “Αύγουστος είναι…“, το αφιέρωμα του ELNIPLEX στον μήνα που αδειάζει τις πόλεις και γεμίζει τις αναγνώσεις και τις στιγμές.
Ο Αύγουστος είναι ένα οκτώ.
Στο ένα Ο ένα φεγγάρι φωτεινό
– στο άλλο ένα καρπούζι κομμένο στα δυο.
Κύκλοι τραγουδιστοί, γεμάτοι αρμυρά παιδικά γέλια.
Σωσίβια χρωματιστά – και πολλά «όχι, στα βαθιά».
Είναι οι κίτρινες και οι κόκκινες σημαδούρες που έγιναν πορτοκαλί από τον ήλιο.
Τα κοπάδια των αφρόψαρων που ξεγελάς με την ψίχα για να κλέψεις μια ασημένια στιγμή από τη μικρή τους ράχη.
Τα σημάδια από τα πόδια σου στην άμμο.
Το σπίτι που σε περιμένει κλειστό, γεμάτο μυρωδιές από περσινό ήλιο κι η σκουριά στην πόρτα του, που σου γκρινιάζει ότι την ξέχασες μόνη και σφαλιστή εκεί στη θάλασσα.
Το τραγούδι του τζίτζικα που συντονίζεται με τους παλμούς της καρδιάς σου.
Τα σύκα που κλέβεις. Πάντα τα κλέβεις – ακόμα κι αν δεν ξέρεις από ποιον. [Σε ποιον άραγε ανήκει μια συκιά;]
Αύγουστος είναι η αγκαλιά της γιαγιάς, με τα λευκά χέρια και το καλοκαιρινό φουστάνι.
Είναι το καπέλο με το οποίο σε κυνηγάει από παιδί, να φορέσεις.
Τα γεμιστά με δυόσμο.
Η γεμάτη απόχη.
Οι γάτες στα λιμάνια, που ερωτεύεσαι επιπόλαια.
Τα βράχια με τα γκριζοπράσινα αγκάθια που ευωδιάζουν θυμάρι και θύμησες.
Ο ίσκιος των παιδιών σου το καταμεσήμερο, που διαρκώς μεγαλώνει.
Η άμμος που εισβάλει στις σελίδες σου.
Το αχόρταγο μπλε που σε φωνάζει στην αγκαλιά του.
Αύγουστος είναι τα αστέρια που μετράς στον ουρανό, που κατεβαίνουν, λες, κοντά σου κάτι νύχτες ολόφωτες.
Είναι οι πέτρες που έθαψες μικρός για να τις βρεις όταν μεγαλώσεις. Αλλά ούτε φέτος θα σκάψεις να τις βρεις – ποτέ δεν νιώθεις αρκετά «μεγάλος» τον Αύγουστο.
