Ο συγγραφέας Κώστας Χαραλάς γράφει για το “Αύγουστος είναι…“, το αφιέρωμα του ELNIPLEX στον μήνα που αδειάζει τις πόλεις και γεμίζει τις αναγνώσεις και τις στιγμές.
Άγουστος
του Κώστα Χαραλά
11 Αυγούστου.
Το τελευταίο διαθέσιμο ραντεβού.
Η μοναδική δυνατή συνθήκη για να βρίσκεσαι ακόμη σε μια πόλη που γλιστρά σα λιωμένο παγωτό προς το Θερμαϊκό χρίζοντας το Χορτιάτη νέα παραλία.
Όλες οι φίλες της ανεβάζανε stories από την “Χαλιαδική” όπως την προσφωνούσε εκούσια για να τις πειράξει. Κατά βάθος όμως ζήλευε. Μεγάλα κορίτσια όλες τους, χωρισμένες (όσες το γνώριζαν) ζούσαν μια εφηβική παρωδία με μοντέρνα κολασμένα μπραζίλιαν και χείλη πάπιας κυνηγούσαν νεότερους γεροδεμένους χήνους όσο μιλούσαν ταυτόχρονα με τους γιατρούς τους στο τηλέφωνο.
Αυτή όμως έπρεπε να είναι στην έρημο της Αλεξάνδρου Σβώλου για να τσεκάρει μια ακτινογραφία. Μα ποιος κοιτάει για μια δεύτερη ματιά μια ακτινογραφία τέτοια εποχή εκτός και αν…
Πρώτη σε αναμονή, στην αίθουσα προθάλαμο του ιατρείου βρισκόταν ακόμη μια νεαρή γυναίκα γύρω στα 25 και ένας σοβαρός κύριος που την ακολούθησε στην είσοδο λίγα ύποπτα δευτερόλεπτα αργότερα. Επέλεξαν να καθίσουν ο ένας απέναντι από τον άλλον. Ούτε μακριά, ούτε κοντά.
Σαν ερωτευμένοι σχιζοφρενείς.
“Μα γιατί το τραγούδι να είναι λυπητερό…”
έσκισε την προηγούμενη διακριτική μουσική επιλογή μια κλαψιάρικη φωνή που τραγουδούσε ανάμεσα από δυο τόμους βυζαντινής τέχνης που φιλοξενούταν στη βιβλιοθήκη του ιατρείου.
Τα μάτια της γυρίσανε 360 μοίρες μέσα από τα βλέφαρα της έτσι όπως κάνουν με μεγάλο ταλέντο οι 14χρονες.
“Σε ποια έκσταση επάνω…”
Η κυρία μας λόκαρε τη διαδρομή του ήχου και σα γατόπαρδος όρμησε στη βιβλιοθήκη βουτώντας τα δυο μικρά ηλεκτρικά γκνού από τα μαυροκόκκινα έντερα.
“φεγγάρι αυγουστιάτικο υψώνεται και φέγγει από μέσα η φυλακή” πρόλαβε να ψιθυρίσει πριν ξεψυχήσει το ηχείο.
Η σιωπή έγινε συμπαγής στο δωμάτιο και τα δύο NPC* κάρφωσαν τα μάτια τους πάνω της περιμένοντας άγνωστες εντολές από έναν αόριστο χειριστή.
“Κυρία Παπάζογλου ελάτε.” Ακούστηκε μια φωνή από το βάθος του γραφείου του γιατρού που αντηχώντας πάνω στους φθηνούς πίνακες και τους πελάτες κομπάρσους διέκοψε την ημιπαράνομη ησυχία.
“Υπερεκτιμημένο. Άγουστος έπρεπε να λέγεται αν θέλετε τη γνώμη μου.” κατέθεσε την κριτική της στη νεαρά και τον κύριο που αναμέναν ακόμη εντολές κίνησης και με μια δρασκελιά σα γατόπαρδος μπήκε μέσα στο ιατρείο κλείνοντας την πόρτα σε όλους.
*non playable characters (αργκό για ασήμαντους χαρακτήρες-τύπους)
