Η συγγραφέας, κειμενογράφος και μεταφράστρια Κατερίνα Καρόγιαννη γράφει για το “Αύγουστος είναι…“, το αφιέρωμα του ELNIPLEX στον μήνα που αδειάζει τις πόλεις και γεμίζει τις αναγνώσεις και τις στιγμές.
Πρωινό ξύπνημα, για να προλάβουμε να φτάσουμε εγκαίρως στην παραλία, να βρούμε παχιά σκιά κάτω από τα αρμυρίκια, να απλώσουμε τις ψάθες μας και να ξεχυθούμε στη θάλασσα, με τη μαμά να μας δίνει τις απαραίτητες οδηγίες –πάντα με την ίδια σειρά– και να φωνάζει κάθε τόσο, κανονικά μα κι από μέσα της, «προσέχετε!»
Μπάνιο στα βαθιά για ώρα, βουτιές μέχρι να πονέσουν τ’ αυτιά μας, διάλειμμα για παγωτό χωνάκι από τον παγωτατζή και για να διαβάσουμε περιοδικό –το τεύχος της προηγούμενης εβδομάδας, γιατί το καινούριο δεν είχε φτάσει ακόμα στο πρακτορείο–, ξανά στο νερό να δροσιστούμε και πάει λέγοντας.
Στον γυρισμό, νωρίς το μεσημέρι, μέχρι να φτάσουμε στο χωριό είχαμε κιόλας καταφέρει μια φραντζόλα ζεστό προζυμένιο ψωμί. Προτού μπούμε στο σπίτι, ντους με το λάστιχο στην αυλή να φύγουν τ’ αλάτια, και μετά, αποχαυνωμένοι από τη ζέστη αλλά με το στομάχι μας να γουργουρίζει ακόμα, καθότι, ως γνωστόν, το μπάνιο ανοίγει την όρεξη, πέφταμε με τα μούτρα στο φαγητό.
Ύστερα ύπνος μεσημεριανός – ιερός και απαραβίαστος κανόνας. Θέλαμε δεν θέλαμε, γκρινιάζαμε δεν γκρινιάζαμε, ξαπλώναμε. Στο σπίτι ή στρωματσάδα στην αυλή, δεν είχε σημασία. Βιβλίο στο ένα χέρι και με το άλλο να διώχνουμε τις μύγες, που έκαναν πάρτι γύρω από τα κεφάλια μας. Μουσική υπόκρουση, ένα διαρκές «τζι τζι τζι»…
Το απόγευμα παιχνίδι στην πλατεία ή και στο σπίτι, με ό,τι μπορείς να φανταστείς. Σκαρφάλωμα, τοξοβολία με χειροποίητα τόξα από κλαδιά, ποδόσφαιρο, τρέξιμο… Κάπου ανάμεσα, δροσερό καρπούζι ή ζεστές, ζουμερές ντομάτες από το περιβόλι κι έπειτα ξανά παιχνίδι.
Το βράδυ μαζευόμασταν μέσα, ξεθεωμένοι και –πλην εξαιρέσεων– αρτιμελείς. Φαγητό και τηλεόραση Nordmende, που για να πιάσεις κανάλι κινδύνευες να σου μείνει το κουμπί στο χέρι.
Και μετά, η μαγική ώρα: κάτω απ’ τ’ αστέρια, μουσική στο Walkman, κι εμείς να μετράμε αεροπλάνα (όχι αστέρια, γιατί ξέρετε τι συμβαίνει άμα αρχίσεις να μετράς αστέρια!).
Λίγο πριν από τον ύπνο, διάβασμα με τον φακό κάτω απ’ το σεντόνι, για προστασία από τα «στούκας».
Την επομένη που ξύπνησα, είμαι ήδη σαραντακάτι και όλα είναι αλλιώς. Κοιτάζω γύρω μου. Όλα τυποποιημένα και πλαστικά –των ανθρώπων συμπεριλαμβανομένων–, και οι φλόγες να πλησιάζουν όλο και περισσότερο, κι ο αέρας να λιγοστεύει και η Φύση απλώς να παρατηρεί τον χαμό μας κουνώντας το κεφάλι, ίσως και κρυφογελώντας.
Αύγουστος είναι, θα περάσει, σκέφτομαι…
