Πάντα ήμουν με την επιστήμη. Με τα πορίσματά της. Με τους ανθρώπους που είχαν φάει τα μάτια τους πάνω σε βιβλία και μελέτη.
Πάντα λέω ότι οφείλουμε να τηρούμε όλοι τα μέτρα προφύλαξης που μας έχουν υποδειχθεί όσο και αν μας δυσκολεύουν: μάσκα, απόσταση, καθαρά χέρια, όχι επαφές των χεριών μας με το πρόσωπο, καλός αερισμός χώρων, όχι υπερφόρτωση ατόμων σε κλειστούς χώρους που δεν εξαερίζονται.
Έχετε πάει σε σούπερ μάρκετ; Λογικά ναι. Έχετε μπει σε μετρό; Σε λεωφορείο; Σε οποιοδήποτε μέσο μεταφοράς; Στο αεροπλάνο μήπως; Πιθανότατα ναι.
Σε τι διαφέρουν όλοι αυτοί οι χώροι από τα θέατρα; Από τα μουσεία; Από τους χώρους πολιτισμού; Όσο μπορεί να εξαεριστεί ένα σούπερ μάρκετ, μπορεί να εξαεριστεί και ένα θέατρο. Γιατί, λοιπόν, η παραμονή μου σε μια αίθουσα θεάτρου επί δύο ώρες είναι περισσότερο επιζήμια από την ουρά στα σούπερ μάρκετ, στην αναμονή στα τυριά και τα αλλαντικά ή όπου αλλού; Γιατί σε ένα θέατρο 500 θέσεων δε μπορούν να παρευρεθούν 70-80 διασκορπισμένοι, με μάσκες, άνθρωποι; Γιατί ο πολιτισμός θεωρείται μια εύκολη ξεπέτα όταν είναι να πάρουμε μέτρα, ενώ τα υπόλοιπα είναι κοινωνική ζωή και κόστος για την οικονομία; Τα θέατρα, τα σινεμά, τα μουσεία, δεν είναι οικονομία; Δεν είναι δεκάδες ειδικότητες που απαιτούνται για να φτιαχτεί μια παράσταση από τις εκατοντάδες που ανεβαίνουν σε όλη την Ελλάδα, μια μουσειακή γωνιά, να προβληθεί μια ταινία; Δεν είναι παραγωγή προϊόντος, έσοδα, ΦΠΑ, άνθρωποι που ζουν από αυτό; Οικονομία δεν είναι και αυτό;
Στα θέατρα και τα μουσεία πήγαμε και εξακριβώσαμε ιδίοις όμμασι ότι τηρούνται με θρησκευτική ευλάβεια όλα τα μέτρα (αποστάσεις, μάσκες, μικρό ποσοστό θεατών/επισκεπτών επί της συνολικής χωρητικότητας). Στα λεωφορεία και τα μετρό είναι όλοι σαν παστωμένες σαρδέλες. Αν δεν κυκλοφορείτε έξω, αρκεί να μπείτε στο διαδίκτυο και τα social media και δείτε βίντεο που ανεβάζουν οι επιβάτες για να καταλάβετε ότι δεν ισχύει κανένα 50% ή 65% πληρότητας. Εκτός κι αν πιστεύετε ότι ο οδηγός μετράει ή θα αφήνει το τιμόνι για να απαγορεύσει σε κάποιον την είσοδο.
Το NETFLIX και οι άλλες τηλεοπτικές πλατφόρμες δεν αντικαθιστούν τη μαγεία του σινεμά και του θεάτρου. Οι αξιόλογες εικονικές περιηγήσεις δεν αντικαθιστούν σε καμία περίπτωση τη ζωντανή επίσκεψη σε ένα μουσείο. Το Youtube είναι εικονική πραγματικότητα μπροστά στην π.χ. με αραιά καθίσματα και μάσκες Ταράτσα του Φοίβου ή ανάλογο μη στριμωξίδικο θέαμα.
Όταν υπάρχει γενική καραντίνα, lockdown όπως το λένε, είναι λογικό να είναι κλειστά και τα θέατρα και τα μουσεία και όλα. Αλλά να δουλεύουν όλα τα εμπορικά καταστήματα, να δουλεύουν όλα τα σούπερ μάρκετ, να δουλεύουν τα σχολεία και όλοι οι εργασιακοί χώροι, να είναι σαν συναυλία των Ρόλινγκ Στόουνς τα λεωφορεία και το μετρό αλλά να κλείνουν με την πρώτη ευκαιρία τα θέατρα και τα σινεμά, μοιάζει παραλογισμός.
Στο θεό που πιστεύει κανείς, θεωρεί κάποιος ότι ο κορονοϊός θα αναχαιτιστεί από τα κλειστά θέατρα, τα μουσεία, τα σινεμά, εκεί όπου δεν αναφέρθηκε ποτέ ως σήμερα κάποιο κρούσμα; Τη στιγμή που τίποτε άλλο πλην της εστίασης και της νυχτερινής διασκέδασης δεν έχει κλείσει; Αν τα μπαρ, οι καφετέριες και οι ταβέρνες έχουν μια λογική να μεταδίδουν τον ιό αφού όλοι οι εκεί θαμώνες βρίσκονται χωρίς μάσκες και τρώνε, πίνουν σε απόσταση αναπνοής από τα ίδια πιάτα, το ίδιο μέτρο με τους χώρους πολιτισμού μοιάζει το λιγότερο άνευ λογικής.
Το μόνο που ίσως αναχαιτιστεί είναι η επαφή μας με το ωραίο και την τέχνη, για να μην πει κανείς για όλους αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους που… ρε παιδιά… είναι η δουλειά τους αυτό το πράγμα.
Γιατί για κάποιους ανθρώπους σε τούτον τον κόσμο, η θεία κοινωνία, το μεγάλο μυστήριο, είναι να μεταλάβουν Τέχνη, Γνώση και Ομορφιά. Γιατί η πανδημία του πολιτισμού απειλεί μόνο το κακό και το λίγο, όχι τη ζωή μας.
info: φωτογραφία από την παράσταση Ως την άκρη του κόσμου.
