«Μου είπες ψέματα μαμά, στο Νηπιαγωγείο δεν περνάω καλά» η θανατηφόρα ατάκα βγαίνει από τα χείλη του πεντάχρονου κι εσύ επιδίδεσαι σε ασκήσεις ηρεμίας, επιστρατεύεις επιχειρηματολογία επιπέδου Κούγια, αναμασάς χιλιοειπωμένες ατάκες του τύπου «είναι ακόμα αρχή, θα δεις σε λίγο καιρό δεν θα θέλεις να λείπεις», αλλά μέσα σου αμφιβάλλεις κι εσύ ως γονέας. Κάτι η πρώτη συνάντηση με τα πολλά δεν: Εδώ δεν είναι Παιδικός Σταθμός, δεν σκουπίζουμε, δεν αλλάζουμε, δεν ταΐζουμε, κάτι το αλάθητο ένστικτο του γονιού και το κακό έχει γίνει. Άκουσα με τα αυτιά μου τα Περί Παιδικού Σταθμού, την θεώρησα τουλάχιστον άστοχη αναφορά κι αυτομάτως πέρασαν σαν ταινία μπροστά μου τα χρόνια που δούλεψα σε Παιδικό Σταθμό με τις ιδιαίτερα δημιουργικές στιγμές αλλά και την εμπειρία που μου προσέφερε για τα όσα προηγούνται του Νηπιαγωγείου σε πρακτικό αλλά και αναπτυξιακό επίπεδο, εμπειρία το ίδιο πολύτιμη με αυτήν που είχα δουλεύοντας στο Δημοτικό Σχολείο. Δεν έχει, κατά τη γνώμη μου, νόημα να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, έχει και ο κλάδος των Εκπαιδευτικών εξαίρετους, αλλά και κακούς επαγγελματίες, όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε επαγγελματικό κλάδο. Είμαι απολύτως πεπεισμένη ότι αυτοί που σέβονται όχι τη δουλειά τους, αλλά το γεγονός ότι το επάγγελμά τους έχει να κάνει με μικρές ανθρώπινες ψυχές, είναι η πλειοψηφία, οι συνεργασίες που είχα στα δεκαέξι χρόνια της υπηρεσίας μου αυτό τουλάχιστον αποδεικνύουν! Θα κλείσω με τα λόγια μίας συναδέλφου η οποία «άνοιξε» τη συζήτηση της πρώτης συνάντησης γονέων ως εξής: «Ελπίζω σε αυτές τις δύο πρώτες εβδομάδες λειτουργίας του Νηπιαγωγείου να κάναμε κάποια δραστηριότητα που να ταυτίστηκε με τα ενδιαφέροντα του παιδιού σας κι εύχομαι να καταφέραμε να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη του», δεν είναι φίλη μου η συνάδελφος, δεν την έχω συναντήσει ποτέ ξανά στο παρελθόν, είναι η Νηπιαγωγός των γιων μου… τυχαίο; Δεν νομίζω!
