“Για να είναι δίκαιη η επιλογή, πρέπει όλοι να πάρουν την ίδια δοκιμασία: παρακαλούμε ανεβείτε αυτό το δέντρο”
Ό νονός του γιού μου έχει δυσανεξία στη γλουτένη, όταν λοιπόν τον καλώ στο σπίτι για φαγητό φροντίζω, όπως κάθε καλή οικοδέσποινα, ο μπουφές μου να περιλαμβάνει και πιάτα που δεν την περιέχουν. Το ίδιο φαντάζομαι πράττετε κι εσείς για τον φίλο που είναι χορτοφαγικός ή για εκείνον που απλώς αντιπαθεί γευστικά για παράδειγμα, το κρέας. Την ίδια μέριμνα που λαμβάνουμε για τον μπουφέ μας, πιστεύω πως καλό θα ήταν να λαμβάνουμε και για την οργάνωση των δραστηριοτήτων στην εκπαιδευτική μας καθημερινότητα. Γιατί τι νόημα έχει μια ευφάνταστη, πρωτότυπη δραστηριότητα, όταν εκ προοιμίου αποκλείει κάποιους; Η τάξη μας απαρτίζεται από κάποια μέλη, αρμοδιότητά μας είναι να τα λαμβάνουμε υπόψη το καθένα ξεχωριστά, αλλά και την ομάδα στο σύνολό της. Δεν μπορεί να επιλέγεις να διδάξεις την ευστάθεια σε τμήμα που φοιτά μαθητής με σπαστική τετραπληγία, προτρέποντας τα παιδιά να κάνουν αγώνες ταχύτητας ισορροπώντας κώνους σε βιβλία … κι όταν τόλμησα να ρωτήσω τον Αντώνη τι θα τον κάνουμε βρε παιδιά ; η απάντηση ήταν η αναμενόμενη: πάρτον έξω! Παραφράζω, εγώ, δεν μας κάνει για την δραστηριότητα. Σας φαίνεται ακραίο το παράδειγμα; Είναι πέρα για πέρα αληθινό και μου έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα: δεν διαλέγω παιδιά για δραστηριότητες, διαλέγω δραστηριότητες για τα παιδιά
