Γράφει η αναγνώστης Εύη Τ.
Δουλεύεις, γυρνάς στο σπίτι, έχεις να τα βγάλεις πέρα με όλο τον χαμό. Δεν δουλεύεις, είσαι σπίτι. Όπως κι αν είναι η ζωή σου, όλοι σε θέλουν τέλεια. Αν δεν δουλεύεις, δεν έχεις ελαφρυντικό, “όλη μέρα σπίτι κάθεσαι”, “τι κάνεις όλη μέρα;”. Δεν έχεις δικαιολογία, όλα πρέπει να πηγαίνουν ρολόι. Τα παιδιά να σηκωθούν, να είναι ευδιάθετα, να μην γκρινιάξουν και ξυπνήσουν τον μπαμπά τους που ξυπνάει 45′ αργότερα. Να φάνε πρόθυμα το πρωινό τους, να βάλουν πρόθυμα τα ρούχα τους, όλα πάνω τους (ρούχα) και μέσα τους (διάθεση) να είναι στην εντέλεια. Να φύγουμε από το σπίτι στην ώρα μας για να μην αργήσουμε στα σχολεία. Έχω να μοιράσω δυο παιδιά, ένα στο δημοτικό, ένα στο νηπιαγωγείο. Άλλες ώρες προσέλευσης. Έχω ένα μηχανάκι. Δεν μπορώ να βάλω δυο παιδιά πάνω στο μηχανάκι. Αμάξι δυστυχώς δεν οδηγώ. Πηγαίνουμε με τα πόδια. Δε ζούμε σε ήσυχη γειτονιά. Θέλει προσοχή ακόμα και το πρωί.
Πρέπει να φτάσουμε εγκαίρως και στα δύο σχολεία. Ύστερα πρέπει να γυρίσω σπίτι. Τότε πρέπει να είμαι καλή σύζυγος. Αν έχω έγχνοιες, αγωνίες, άγχη, δεν επιτρέπεται να τα δείχνω, γιατί εγώ, είπαμε, δεν δουλεύω κι έτσι πρέπει να είμαι ευχάριστη σε όσους κουράζονται στο σπίτι, καθώς εγώ δεν κουράζομαι, κατά τις εκτιμήσεις πολλών.
Πρέπει να έχω φαγητό για όλους. Έτοιμο και φρέσκο σε διαφορετικές ώρες. Για τα παιδιά έτοιμο από το βράδυ, για να πάρουν μαζί στο σχολείο. Αν όχι το βράδυ, πρέπει να σηκωθώ από τις 5:30 το πρωί και ασφαλώς να μαγειρεύω σε απόλυτη ησυχία. Για τον άντρα μου την ώρα που θα γυρίσει το απόγευμα.
Πρέπει να έχω σπίτι βολικό και καθαρό, καθότι είπαμε δεν δουλεύω, άρα η δουλειά μου είναι νοικοκυρά. Ο,τι πάει στραβά, ακούω ένα “δεν δουλεύεις”. Λες και μόνο οι μανάδες που δουλεύουν έχουν δικαίωμα στο λάθος.
Είμαι πάντα με το ρολόι στο χέρι. Τότε σχολάει ο μικρός, τότε σχολάει η μεγάλη, τότε πάει αγγλικά η μία, τότε πάει καράτε ο άλλος. Τότε να πάμε στις κούνιες, τότε να γυρίσουμε να δούνε και λίγο τον μπαμπά τους, τότε να κάνουν μπάνιο, τότε να φάνε, τότε να πάνε στα κρεβάτια τους.
Κυνηγάω τη μέρα, κυνηγάω το χρόνο, με κυνηγούν κι εμένα. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι. Χθες ο μικρός μου έδωσε να καταλάβω ότι τρέχοντας να προλάβω τα πάντα, ουσιαστικά δεν περνάω χρόνο με τα παιδιά μου. “Μαμά, παίζουμε εκείνο το παιχνίδι με τις λέξεις;” κι εγώ αγχωμένη να προλάβω όλες τις δουλειές του σπιτιού, τον άδειασα τον μικρό μου. “Δεν είναι ώρα για αυτό το παιχνίδι, Ιάκωβε. Μάζεψε τα παιχνίδια σου να μπεις για μπάνιο κι εγώ να τελειώσω τα πιάτᔨ.
“Σήμερα δεν παίξαμε καθόλου, μαμά. Ας μείνουν μια μέρα άπλυτα τα πιάτα. Θα τα πλύνω εγώ αύριο.”
Το πρόλαβα, δεν έκλαψα. Παράτησα τα πιάτα. Πέσαμε μαζί στον καναπέ και παίξαμε το αγαπημένο του παιχνίδι με τις λέξεις. Τα πιάτα μου φώναζαν από τον νεροχύτη. “Χαμός γίνεται εδώ”, είπε ο άντρας μου μόλις γύρισε. “Ναι, παίζαμε και δεν τα έπλυνα”, είπα κάπως διστακτικά.
Το αύριο ήρθε. Έπλυνα εγώ τα πιάτα. Ωστόσο, ο Ιάκωβος θυμόταν την υπόσχεσή του. Κι όταν γυρίσαμε από το σχολείο, έπλυνε το ποτήρι του, περιμένοντας ίσως να έχω χρόνο να παίξουμε κάποιο παιχνίδι μαζί. Δεν λύθηκε κάτι. Αλλά μου θύμισε ότι τα παιδιά θέλουν τη μαμά τους κοντά τους περισσότερο από ο,τι ο νεροχύτης και το ξεσκονόπανο.
