Σειρήνες πυροσβεστικής. Φωνές. Φωτιά. Κάθε βράδυ τα ίδια και τα ίδια.
-Τι κατάσταση και τούτη! Τι τους έφταιξαν τα πάρκα;
-Γιατί, είναι μόνο τα πάρκα; Το ίδιο κάνουν και στα σχολεία!
-Χάλασε η νεολαία μας! Αυτοί είναι που θα κάνουν καλύτερο τον κόσμο;
-Αλίμονό μας, θα μας κάψει ο Θεός!
-Ησυχία δεν βρίσκουμε! Κάθε βράδυ τα ίδια και τα ίδια. Φωνάζουν, υβρίζουν, κάνουν ζημιές.
-Δεν έχουν γονείς;
-Δεν έπρεπε να είναι στα σπίτια τους τέτοια ώρα;
-Το σχολείο τι κάνει;
-Οι δάσκαλοι τι τους μαθαίνουν;
Πυρ ομαδόν τα ερωτήματα των πολιτών, κόντρα στην ευφορία που ένιωσαν όταν κάποτε έμαθαν ότι θα γίνει πάρκο στη γειτονιά τους, την οποία και αναβάθμισε. Σχεδόν με τα εγκαίνια του πάρκου, έκαναν όμως την εμφάνισή τους και οι “νυχτερινοί επισκέπτες”. Πότε ξερίζωναν κάποιο δέντρο, πότε έσπαγαν κάποια κούνια, πότε έγραφαν συνθήματα, μέχρι και φωτιές άναβαν στο… τσακίρ κέφι!
Τα κρούσματα βανδαλισμών από ανήλικους πληθαίνουν -πάρκα, σχολεία, αυτοκίνητα καίγονται- και η αστυνομία, μπροστά την οργή της γειτονιάς, προσπαθεί να βρει τους ένοχους και έτσι δέχεται ανώνυμα σημειώματα από τους δράστες.
Ποιοι είναι οι δράστες; Μαθητές της πρώτης Γυμνασίου, με οργάνωση που παραπέμπει σε εγκληματική συμμορία, με ιεραρχία, σχέδια και χτυπήματα που θα ζήλευαν ομάδες ενηλίκων. Μέχρι και μοτίβα αφήνουν στα σημεία των επιθέσεών τους, λειτουργώντας σαν περιβόητες συμμορίες που προκαλούν να τους κυνηγήσουν και να τους πιάσουν και έχουν δημιουργήσει κώδικες και πρακτικές ανασύνταξης ακόμα και όταν κάποιος αποχωρήσει από τις τάξεις τους.
Η συγγραφέας δίχως να τάσσεται ή να χαϊδολογεί τους έχοντες δίκιο (αφού αυτό δεν στέκει σε κάποια μεριά), δημιουργεί μια ιδιαιτέρως καλογραμμένη, ισορροπημένη και ελκυστική ιστορία που περιδιαβαίνει σε όλους τους παράγοντες της κοινωνίας, γειτονιά, αστυνομία, δασκάλους, κηδεμόνες, τους μαθητές της συμμορίας, και φανερώνει τον τρόπο που σχεδόν όλοι αποποιούνται των ευθυνών τους, μεταθέτουν το πρόβλημα κάπου αλλού και βλέπουν κάπου αλλού, αλλά ποτέ στους ίδιους τη λύση. Το παρήγορο είναι ότι υπάρχουν εκείνοι οι λίγοι, ακριβώς όπως και στην κοινωνία, που προσπαθούν να δουν σφαιρικά την κατάσταση, να δουν ποιος φταίει, να βοηθήσουν να λυθεί το πρόβλημα και όχι να μοιράζουν απλά ευθύνες.
Έχετε σκεφτεί ποτέ τι προκαλεί την οργή μιας μερίδας εξεγερμένων; Τι ωθεί μια ομάδα παιδιών να βάζει φωτιές, να λειτουργεί ως συμμορία, να βλέπει ως εχθρό και πνιγμό τον “πολιτισμό” της κοινωνίας που ζουν; Δίχως να τους δικαιολογεί, δίχως να τα θεωρεί “παιδιά είναι, δε φταίνε”, η συγγραφέας στρέφει το βλέμμα μας παντού. Με γρήγορη, ρυθμική αφήγηση, δουλεμένη γλώσσα, ρεαλιστικούς διαλόγους, καταθέτει ένα μεστό σχόλιο για την συνολική λειτουργία μιας κοινωνίας, τον ρόλο του σχολείου, του κράτους, την ανεκτικότητα στο διαφορετικό, την αντιμετώπιση των παραβατικών συμπεριφορών, το δίλημμα τιμωρία ή σωφρονισμός, την οικογένεια, τη γειτονιά και τον καταγγελτικό χαρακτήρα στον οποία εύκολα βυθίζεται, τα στερεότυπα που πολύ εύκολα αποδίδονται στα παιδιά παραβάτες.
Η συγγραφέας δεν αντιμετωπίζει τα παιδιά σαν αμέτοχους παρατηρητές της κοινωνίας, ούτε σαν συμμετέχοντες μιας κοινωνίας που διαμορφώνουν άλλοι, ούτε σαν άβουλα παιδάκια, καρικατούρες των μεγάλων που όλα τα ξέρουν και όλα τα φροντίζουν. Δεν βλέπει την κοινωνία σαν ένα μείγμα που διαμορφώνουν οι ενήλικες για τους υπόλοιπους, αλλά σαν μια πιο δυναμική διαδικασία που δομείται από όλες τις κοινωνικές και ηλικιακές ομάδες. Ειδικά τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν την ανερχόμενη κοινωνία, αυτή που θέλει να αλλάξει όλα, ακόμα και όταν σφάλλει στον τρόπο με τον οποίο θέλει να γίνει αυτό.
Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε.
Εκδόσεις Πηγή.
ΥΓ: Θυμηθείτε και το Ζει το ντόντο; της ίδια συγγραφέα.
 ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ |
|
|---|---|
| Τίτλος: | Αν Μπορείτε, Πιάστε μας |
| Συγγραφέας: | Μαρία Πιερή-Στασίνου |
| Εκδόσεις: | Πηγή, Απρίλιος 2019 |
| Σελίδες: | 136 |
| Μέγεθος: | 14 Χ 21 |
| ISBN: | 978-960-626-093-3 |
