Γεννήθηκε στην Αθήνα. Την αγαπάει την πόλη. Κι ας άλλαξε αυτή. Οι συστάσεις δεν είναι ποτέ αρκετές. Αλλά για δημιουργούς σαν εκείνον, δεν είναι και απαραίτητες.
Σε μια εποχή που οι περισσότεροι άνθρωποι μοιάζουμε χαμένοι στην μετάφραση, εσώκλειστοι στον εαυτό μας, αναζητώντας δύναμη, εκείνος έρχεται με ένα βιβλίο αντι-εγκλεισμού με τίτλο “Κουράγιο” (εκδόσεις Κέδρος) να μας φανερώσει πως μπορούμε από αδειανά αγρίμια να γίνουμε ξανά λιοντάρια. Με το αναγνωρίσιμο αλλά πάντα μετασχηματιζόμενο στυλ που, το Κουράγιο του μας συμπαρασύρει με τη δύναμη των χρωμάτων, των λέξεων και των πολλαπλών μεταγγίσεών τους σε ένα θαυμάσιο εσωτερικό ταξίδι που τελικά εκβάλλει στη θάλασσα του μεγάκοσμού μας.
Τα βιβλία του είναι εκδοτικό γεγονός.-
Ο Αλέξης Κυριτσόπουλος #Συνέντευξη στο #ELNIPLEX.
Σας καλωσορίζουμε στο ELNIPLEX. Η τελευταία μας συζήτηση έγινε τον Μάιο του 2014. Ας πιάσουμε το νήμα της κουβέντας από το σημείο που το είχαμε αφήσει Τότε είχατε μοιραστεί μαζί μας μια ιστορία για δυο βατράχια που πέφτουν μέσα στο γάλα. Το ένα πνίγεται ενώ το άλλο χτυπιέται, πήζει το γάλα και σώζεται. Είχατε ολοκληρώσει την ιστορία λέγοντας ότι εσείς είστε το βατράχι που χτυπιέται.
Ισχύει ακόμα;
Βεβαίως ισχύει! Κι αυτή είναι μια ιστοριούλα που μου αρέσει και τη λέω! Ισχύει βεβαίως!
Το Κουράγιο είναι το νέο σας βιβλίο. Έχετε κάποιο ρόλο μέσα σ΄αυτή την ιστορία; Ξέρετε αισθανθήκαμε ότι είστε εσείς το λιοντάρι αυτό…
Κοιτάξτε, κάποιοι φίλοι μου είπαν πράγματι ότι είναι αυτοβιογραφικό. Δεν ξέρω. Εγώ ξέρω ότι το έγραψα και το ζωγράφισα.
Έχετε νιώσει σε κάποιες περιπτώσεις να χάνετε το κουράγιο σας;
Πολύ συχνά! Πολύ συχνά! Και πρόσφατα έπαθα μια κρίση συνειδήσεως, υπαρξιακή. Αλλά αυτό είναι κάτι που μου συμβαίνει από 20 χρονών στα γενέθλιά μου. Είχα μια φίλη την Ειρήνη. Που δεν ζει πια, κι όταν έλεγα, τότε που ήμουν είκοσι τεσσάρων, «Ποπό! Τι θα γίνει τώρα, δύσκολα τα πράγματα» μου απαντούσε «Και πέρσι Αλεκάκι, τα ίδια μας έλεγες». Οπότε κλαίω κάπου κάπου κι ύστερα ζωγραφίζω και τα ξεχνάω όλα!
Πρόσφυγες, καθαριστές τζαμιών, πυροσβέστες… νιώθουμε ότι η τεχνική του κολάζ που τόσο αγαπάτε βρήκε τη θέση της και στο κείμενο. Σε αυτή την περίπτωση ποια είναι η «κόλλα», δηλαδή ο σύνδεσμος σε όλα αυτά τα φαινομενικά ασύνδετα στοιχεία.
Το θέμα του βιβλίου είναι ένα λιοντάρι που χάνει το κουράγιο του. Ξεκίνησα λοιπόν με την ιδέα να ρωτάει το λιοντάρι τα διάφορα ζώα της ζούγκλας αν ξέρουν πού βρίσκεται το κουράγιο του και μετά προτίμησα να περάσει και στους ανθρώπους…
Άσε που τα ζώα δεν μπορώ να τα κάνω και καλά και με ταλαιπωρούν (γέλια). Οπότε άρχισα να σκέφτομαι ποιοι άνθρωποι έχουν κουράγιο. Να σας πω βέβαια ότι αυτή την ιστορία δεν τη σκέφτηκα την εποχή του κορωνοϊού, την είχα σκεφτεί πριν. Αρχίζοντας ο κορωνοϊός την είχα δώσει ήδη. Κουράγιο χρειάζεται ένας μαθητής που δίνει εξετάσεις. Κουράγιο χρειάζεται ένας αθλητής, ένας άρρωστος. Από όλα τα κουράγια που μου έρχονταν στο μυαλό διάλεξα αυτά που βλέπετε στο βιβλίο.
Συζητώντας με τον Απόστολο Πάππο ο οποίος έκανε την παρουσίαση του βιβλίου…
Πολύ ωραία η παρουσίαση του κυρίου Πάππου!
Πράγματι! Μας έκανε λοιπόν εντύπωση ο πίνακας με τίτλο «Lions pride» τον οποίο το λιοντάρι έχει πάντα μαζί του στην περιπλάνησή του.
Πώς καταφέρατε να ανακαλύψετε ποιος είναι ο πίνακας θα ήθελα να μου πείτε…
Δε θα σας αποκαλύψουμε κι όλα μας τα μυστικά (γέλια).
Ο Σαρτρ ή ο Μαλαρμέ είχε πει ότι μία ζαριά δεν καταργεί ποτέ την τύχη. Εδώ λοιπόν μιλάμε για καθαρή τύχη. Όπως σας είπα το βιβλίο το έφτιαχνα για ένα χρόνο , όχι αυτό το καλοκαίρι που μας πέρασε αλλά το προηγούμενο. Έγραφα, ζωγράφιζα…
Περπατώντας μια μέρα με τη γυναίκα μου στην Κυψέλη είδαμε σε έναν κάδο σκουπιδιών ένα πράγμα και μου λέει η Ελένη, ωραίος δίσκος σερβιρίσματος! Πάμε λοιπόν κοντά κι ήταν αυτό το κάδρο. Μετά άρχισα να ψάχνω πώς θα το βάλω μέσα στο βιβλίο. Αν θα είναι το φόντο. Κατέληξα στην επιλογή να είναι από τα προσωπικά του κειμήλια.
Έχω επίσης να σας πω, για τον κύριο Πάππο είναι η πληροφορία αυτή, ότι πρόκειται για χαρτί τυπωμένο, κολλημένο σε καμβά.
Απίστευτο! (γέλια). Αλλά τι επιδιώκατε να δηλώσετε με αυτόν τον εικαστικό εγκιβωτισμό; Την αξία της τέχνης στη ζωή ενός μοναχικού ανθρώπου; Τη σημασία της τέχνης στη ζωή όλων μας;
Δε μιλάμε για την τέχνη. Τώρα μιλάμε για το λιοντάρι. Από όλη τη ζωή του αυτό μπόρεσε να διασώσει. Πως ήταν ας πούμε οι πρόσφυγες, οι Μικρασιάτες που έπαιρναν μαζί τους τη φωτογραφία της γιαγιάς τους.
Κατανοητό. Αυτή την περίοδο του εγκλεισμού τι σας λείπει περισσότερο;
Μου λείπουν τα καφενεία, οι φίλοι μου. Μου λείπει ένας καφές με έναν φίλο στο Dolce.
Διάβαζα πρόσφατα νομίζω στην καθημερινή ότι η πανδημία βλάπτει σοβαρά τη δημοκρατία…
Δε νομίζω ότι τη βλάπτει διότι το ζητούμενο σε αυτή την κατάσταση είναι η ευθύνη. Αν θα μολύνουμε ο ένας τον άλλο, οι μάσκες κτλ
Η Δημοκρατία στηρίζεται στην ευθύνη. Δημοκρατία δεν είναι να συγκεντρωνόμαστε πολλοί. Είναι ένα στοιχείο βεβαία, συγκεντρωνόμαστε στις πλατείες, συγκεντρωνόμαστε στη Βουλή, αλλά η βάση είναι η ευθύνη. Δεν είναι η βάση βγαίνω στην πλατεία και κάνω διαδήλωση. Νομίζω ότι αυτό που παίζεται τώρα κυρίως είναι αυτό.
Οφείλουμε σεβασμό στους γιατρούς και τους νοσηλευτές για τη δουλειά που κάνουν και να μη βγαίνουμε να λέμε ότι η Θεία Μετάληψη δεν μολύνει κι όλες αυτές τις δεισιδαιμονίες. Ευθυνόμαστε για τον άλλον. Ευθυνόμαστε για τους μεγαλύτερους και τους μικρότερους. Δεν είναι Δημοκρατία να πηγαίνουμε στα μπαρ.
Αν παίρνατε εσείς τη συνέντευξη και κάνατε μια ερώτηση στον Αλέξη Κυριτσόπουλο ποια θα ήταν;
Θα ρωτούσα: Τι κάνεις τώρα;
Και η απάντηση θα ήταν;
Τώρα όπως έχουν δυσκολέψει τα πράγματα, εκκρεμεί μια έκθεση για τον Ιανουάριο που δεν ξέρω αν θα πραγματοποιηθεί, με θέμα τον Δον Κιχώτη…
…που τον αγαπάτε πάρα πολύ…
Τον αγαπώ πάρα πολύ! Κι ένα βιβλίο που δεν ξέρω αν θα βγει. Ζωγραφίζω έτσι κι αλλιώς και «μαγειρεύω» μια καινούρια ιστορία.
Θα μοιραστείτε μαζί μας το θέμα της;
Το Θέμα της είναι η Αθήνα, Η Αθήνα είναι η πόλη μου. Την αγαπώ πάρα πολύ κι ας την έχουμε κάνει χάλια! Έχουν έρθει και πολλοί εσωτερικοί μετανάστες. Την αγαπώ πάρα πολύ, τα Εξάρχεια, τη Νεάπολη. 
Δεν μπορώ να χωνέψω ακόμη ότι ο Ιλισός έχει σκεπαστεί. Βλέπω στο fb παλιές φωτογραφίες των Αθηνών τις οποίες αναρτούν κάποιοι αλλά με τη νοσταλγία δεν βγαίνει άκρη.
Είχα πάει μια φορά βόλτα στο Μετς κι εκεί είναι μια στοά που χύνεται ο Ιλισός. Αυτή η τοποθεσία είναι σαν πίνακας από κάτι ξένους περιηγητές. Με δέντρα, ερείπια… Δεν ξέρω αν σας το είχα πει τότε που είχαμε συναντηθεί, αλλά οι εκβολές του Ιλισού ακόμα και τώρα είναι σταθμός για τα αποδημητικά πουλιά!
Σε λίγες μέρες το 2020 τελειώνει. Τι αφήνετε πίσω σας και τι θα παίρνατε μαζί σας από αυτή τη χρονιά;
Αφήνω πίσω τις ασχήμιες, πολιτικές και προσωπικές. Παίρνω μαζί μου την αγάπη των φίλων μου, τα εγγόνια μου που περιμένουν να περάσει όλο αυτό και να πάμε να τα δούμε στο Παρίσι. Παίρνω μαζί μου ΕΛΠΙΔΑ και ΚΟΥΡΑΓΙΟ!
