Τι τα θέλετε, ρε παιδιά; Άμα ένα παιδί έρθει κλαίγοντας στο σχολείο το πρωί, ένα πράγμα μόνο μπορεί να σώσει να μην πάει κατά διαόλου η μέρα: η αποφασιστική στάση του γονέα, μια οριζόντια κίνηση των χεριών που να σημαίνει “κόφτο”, “ως εδώ”, “αυτά που ξέρεις να τα ξεχάσεις” και τα λοιπά και τα παρόμοια. Γιατί η εμπειρία μου ως μητέρα και νηπιαγωγός τουέντι γίαρς λέιντις εν τζέντλεμεν λέει ότι 9 στις 10 περιπτώσεις που κλαίει ένα παιδί πρωί πρωί, το κλάμα του είναι χειριστικό, θέλω να περάσει το δικό μου σε κάτι συνήθως απλό.
Άμα όμως δεν κάνει ο γονέας αυτήν την αποφασιστική κίνηση-μαχαίρι που θα δώσει και σε σένα την έρμη νηπιαγωγό τη δυνατότητα να εκτονώσεις το κλάμα του παιδιού, τότε στο πάνθεον της παγκόσμιας γονεϊκής ιστορίας εμφανίζονται οι παρακάτω αξιοζήλευτοι τύποι γονέα:
Α. Ο γονιός “έλα, Μανολάκη μου” ή αλλιώς ο “υποκοριστικούλης”: παρακαλάει το παιδί σχεδόν γονυπετής. Αναψοκοκκκινίζει γιατί νιώθει ότι εκτίθεται στη νηπιαγωγό ενώ εσύ νιώθεις εξίσου άβολα με το δράμα του. Στις δέκα λέξεις που χρησιμοποιεί οι εννιά είναι υποκοριστικά καθώς στο μυαλό του το καλόπιασμα περιέχει σμίκρυνση: σου έβαλα και καινούριο κουταλάκι να φας το γιαουρτάκι σου και καλαμάκι (αυτό το πέτυχε, το λέμε όλοι) να πιεις το χυμουδάκι σου! Περιττό να σας πω ότι με υποκοριστούλια δεν έφυγε κανείς χωρίς το παιδί. Το παιδί κρεμιέται στο λαιμό του σαν κισσός ενώ ενίοτε ρίχνουν και δυο στροφές μαζί σε τσάμικο που προσωπικά μου θυμίζει κάτι σε Ζάλογγο. Το παιδί σφαδάζει από κλάμα στο πάτωμα σα να έχουν εμφανιστεί μπροστά του ο αρχηγός των τζιχαντιστών, ο αράπης, ο γύφτος, ο γέρος κι όλες εκείνες οι ευγενείς μορφές με τις οποίες φρονίμευαν εμάς τις παλιοσειρές οι μανάδες μας. ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: σημειώσατε ένα. Το παιδί δεν μπαίνει μέσα, ο γονιός εγκαταλείπει κι εσύ πιάνεις το θηρίο που έχει εικοσαπλασιάσει τη δύναμή του καθώς κλάμα στο κλάμα το πίστεψε πως του συμβαίνουν σημεία και τέρατα.
Β. Ο γονιός “έλα Μανολάκη μου, πάρτην Μανολάκη μου” ή αλλιώς ο “τορπίλλας”. Πρόκειται για τον γονιό που παρακαλάει το παιδί όπως ο τύπος Α, επιστρατεύει τα υποκοριστικούλια, δεν του βγαίνουν, αρχίζει και φουντώνει γιατί στο μεταξύ καταλαβαίνει ότι θα αργήσει στη δουλειά του ο άνθρωπος κι αρχίζει τα γκάζια στον “Μανολάκη” ρίχνοντάς τον τρυφερά στην αγκαλιά της νηπιαγωγούς που γοητευμένη αρχίζει να βλέπει την πεταλούδα και τον πεταλουδίτσο σε τρυφερά ενσταντανέ. Η τσιρίλα του παιδιού εκείνα τα τρία πρώτα δευτερόλεπτα που ο γονιός φεύγει μπορεί να συγκριθεί μόνο με την κραυγή των Ορκ στον άρχοντα των δαχτυλιδιών ή της ξαδέρφης μου όταν της κάηκε ο μουσακάς τη μέρα που θα γνώριζε τη μανιάτισσα πεθερά της.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: σημειώσατε ένα. Το παιδί δεν μπαίνει μέσα, ωρύεται, ο γονιός έχει φύγει και εσύ επιστρατεύεις όλα τα σαγηνευτικά επιχειρήματα που έχει γεννήσει η εικοσαετής πείρα σου για να πείσεις τον “Μανολάκη” να σταματήσει το κλάμα ή να πιάσει έστω ένα πιο μελωδικό, κάτι σε Ηρώδειο και όχι σε Ηρώδη.
Γ. Ο τελευταίος τύπος γονιού που εμφανίζεται σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ο “έλα Μανολάκη και ξεπουλήθηκα”. Πρόκειται για τον γονιό που παρακαλάει το παιδί, βάζει κι αυτός όσα υποκοριστικά μπορεί στο κόλπο μπας και φιλοτιμηθεί ο Μανολάκης να μπει χωρίς κλάμα στην τάξη, παίρνει λίγο πιο παράμερα τον “Μανολάκη”, επιστρέφουν μετά από 5-10 λεπτά, στο τέλος της προσέλευσης, ο “Μανολάκης” έχει σταματήσει να κλαίει, εσύ θαυμάζεις την τρομερή διαχείριση του γονέα έναντι της πρωινής κρίσης υστερίας του παιδιού του και ύστερα πληροφορείσαι από τον ίδιο ότι για να σταματήσει ο ‘Μανολάκης” να κλαίει του έταξε Αλού Φαν Παρκ, Ντίσνειλαντ τα Χριστούγεννα, καβασάκι χιλιάρα στα δεκάξι του, ένα διαμέρισμα στο κέντρο και αεροπορικά για 12 μήνες να βλέπει τη γκόμενα όταν θα πάει φαντάρος. Και κάπου εκεί…
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: σημειώσατε ένα ασφαλώς. Ο γονιός φεύγει περιχαρής που ο Μανολάκης μπήκε μέσα, πιάνει τις τσέπες του που δεν θα βρει ούτε δεκάευρω για βενζίνη και προετοιμάζει πως θα αθετήσει μία μία τις υποσχέσεις του με πρώτη πρώτη τα αεροπορικά κατά το φανταριλίκι.
Και κάπου εκεί, κυρίες και κύριοι και καλά μου παιδιά, εμφανίζονται και οι τρεις τύποι των νηπιαγωγών. Γιατί ο καλός γονέας θέλει μια ισάξια νηπιαγωγό απέναντί του να προκόψει η κοινωνία.
Α. Η νηπιαγωγός-Θανάσης Βέγγος: ο Μανολάκης κλαίει, ο γονιός παρακαλάει και η νηπιαγωγός από κοντά καλοπιάνει τον Μανολάκη που την κοιτάει με μισό μάτι σαν Άλιεν ή σα να τη βλέπει για πρώτη φορά. Η νηπιαγωγός πλησιάζει και αρχίζει τις ατάκες Βέγγου στον Πολυτεχνίτη κι Ερημοσπίτη σε στυλ “θέλεις μία πατατούλες με μπόλικο λεμονάκι;”. Του τάζεις την μισή τάξη. Το μάτι του Μανολάκη θεριεύει. Επειδή όμως ξέρει ότι θα προδοθεί, δεν κόβει το κλάμα αλλά το κάνει πλέον πιο επαγγελματικά έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού του τη δικαίωση του πάρτα όλα!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:σημείωσατε ένα (μην το ψάχνετε). Όταν θα φύγει ο γονιός, τα ταξίματα που έκανες θα τα πληρώσεις πολύ ακριβά, φιλενάδα. Ο Μανολάκης εκείνη την ημέρα θα κεντήσει μέσα στην τάξη.
Β. Η νηπιαγωγός “πειράζει που είμαι και πολύ επαγγελματίας, πειράζει;”. Αυτή η μορφή που την δοκίμασα και αυτή κάποιες φορές αφήνει το γονιό να βγάλει μόνος του τα μάτια του. Μέσα της αστράφτει κι ένα “εδώ να δεις τι τραβάω με τον λεβέντη σου” αλλά δεν το λέει. Η νηπιαγωγός αυτή όση ώρα κλαίει ο Μανολάκης κι ο γονιός γονατίζει από την κούραση των λέξεων σε -άκι, -ούλη, -ίτσα (λέγε με υποκοριστικούλη) φτιάχνει καφέ, κοιτάζει τον καιρό, τα άστρα, τα ζώδια, το φόρεμα μιας μαμάς που μπήκε, ίσως κι ένα σοβατεπί που θέλει ένα μερεμετάκι. Αλλά δεν πλησιάζει την πρίζα της ηλεκτροπληξίας, τζιζ!
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ο γονιός τίγκα στην ευγένεια κάποια στιγμή φεύγει και στο δρόμο μουρμουράει για τη γαιδούρα νηπιαγωγό την ώρα που εσύ, η γαιδούρα λούζεσαι τώρα τα ουρλιαχτά του Μανολάκη για τον οποίο πριν σφύριζες κλέφτικα στο άλογο.
Γ. Η νηπιαγωγός “σβερκώνω Μανολάκη”. Ο γονιός έχει γονατίσει στο παρακάλι, τα δικά σου νεύρα έχουν γίνει κρόσια καθώς έχει παρελάσει όλο το σχολείο, έχει καλημερίσει η μισή γειτονιά και έχει ανοίξει κι ο αργοπορημένος περιπτεράς των 9 αλλά ο Μανολάκης διαπραγματεύεται τα λύτρα. Οπότε βουτάς το Μανολάκη, κάνες νεύμα στο γονιό να φύγει, εκείνος στο δρόμο θαυμάζει την αποφασιστικότητά σου κι εσύ κρατάς αγκαλιά τον Μανολάκη μήπως και ηρεμήσει ενώ οι τένοντες του χεριού σου παίζουν την ενάτη του Μπετόβεν και τα νεύρα σου κάνουν “γύρω γύρω όλοι, επάνω μου ο Μανόλης, χέρια πόδια στη γραμμή, κι όλοι κάθονται στη γη κι ο Μανόλης κλαίει πρωί.
Αγαπημένο μου ημερόγιο τα ξαναλέμε σύντομα…
ΥΓ: Αυτήν εβδομάδα “Στο δάσος“, Γκρούφαλο με τα όλα του, και Προμηθέας.
