“Μ’ αφήσατε να τα κανονίσω όπως τα ήθελα εγώ κι όπως τα είχα προβλέψει; Και τα είχα σκεδιάσει τόσο καλά μέσα στο μυαλό μου!”
Αυτή η ατάκα του Παντελή Ζερβού στον Ατσίδα προς τον Ντίνο Ηλιόπουλο μου καρφώνεται κάθε φορά που προετοιμάζω κάτι σούπερ τέλειο, καταπληκτικό για τα παιδιά, ειδικά τα Σαββατοκύριακα για την επερχόμενη εβδομάδα. Φτιάχνομαι! Πο πο! Θα τα καταπλήξω τα πιτσιρικάκια μου αύριο, θα τα αφήσω με το στόμα ανοιχτό, δε θα βγάλουν άχνα, σκέφτομαι κάθε φορά.
Λοιπόν… Όποτε έχω πάει στο σχολείο με τέτοια διάθεση και τόσο καλά προετοιμασμένη, όποτε έχω σχεδιάσει κάτι ολοκαίνουριο, έχω φάει τα μούτρα μου παραδειγματικά. Γιατί την ημέρα που εσύ έχεις γραπώσει το μεγάλο πρότζεκτ θα συνωμοτήσει το σύμπαν να συμβούν όλα τα μεγάλα γεγονότα:
Α. Να κάνει εμετό ο Γιαννάκης πάνω στα ρούχα τα δικά του και στα παπούτσια του διπλανού του γιατί ο εμετός τις ημέρες αυτές έχει μια τάση να μοιράζεται με τον διπλανό, το γείτονα, το φίλο (άρα ειδοποιείς δύο γονείς, περιμένεις δύο γονείς και μία αποχώρηση παιδιού τα επόμενα 20-30 λεπτά)
Β. Να κατουριέται η μισή τάξη στην πιο βασική δραστηριότητα (ποτέ στο διάλειμμα) του φοβερού μου πρότζεκτ λες και όλοι έφαγαν παστές σαρδέλες σε κονσέρβα για πρωινό και αντί για γάλα ξεδίψασαν με τον Βόσπορο και τη μισή λίμνη των Ιωαννίνων
Γ. Να πιάνονται από μια τυχαία λέξη που ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που την είπα και να θυμούνται που πήγαν το Σαββατοκύριακο, που πήγαν πέρσι το καλοκαίρι, τι δώρο τους έκανε ο Αι Βασίλης πριν δύο χρόνια και το αγαπημένο τους να θυμούνται που χτύπησε ο αδερφός τους, η ξαδέρφη τους και η γυναίκα του ψιλικατζή της γωνίας.
Δ. Να θυμούνται τι έχουν για μεσημεριανό και να κλαίνε προκαταβολικά με λυγμούς και σπασμούς για τις μπάμιες που τους έβαλε η γιαγιά, για τη σαλάτα που τους πιέζει η μαμά να τρώνε μαζί με το κοτόπουλο, ίσως και για τις γαρίδες που έφαγαν πέρσι την καθαρά Δευτέρα σε σημείο που λες “τώρα θα μου μείνει το παιδί”, “μην φας παιδί μου μπάμιες, ούτε εγώ τις τρώω τις ρημάδες”.
Ε. Να ξύνουν τη μύτη τους και την ώρα που εσύ οδηγείσαι στα μεγάλα συμπεράσματα του πρότζεκτ να τη ματώνουν και αν αυτό δεν είναι αρκετό να σε σακατέψει να σκαλίζουν το φουστάνι του διπλανού, το βραχιολάκι της παραδιπλανής και να χαχανίζουν με τα παπούτσια του απέναντι, μπορεί και με εκείνα που φόραγε προχθές
ΣΤ. Να σε διακόπτουν με ένταση και σθένος, να ρωτάς έντρομη “θες να πεις κάτι σχετικό με αυτό που λέμε;”, να σου λέει με σιγουριά “ναι”, να τους δίνουν το λόγο και να σου λένε “κυρία, πότε θα φάμε;” και εκεί να πέφτεις κάτω σαν την αντίπαλο της Πατουλίδου στη Βαρκελώνη.
Όλα αυτά και άλλα τόσα κι ίσως και τα διπλά από τα άλλα τόσα μου συμβαίνουν κάθε φορά που πηγαίνω καραπροετοιμασμένη και με υπέρμετρες φιλοδοξίες να σαγηνεύσω. Κι εκεί, κορίτσια και αγόρια, που θέλω να καταλήξω δεν είναι να μην προετοιμάζεστε και να μην φτιάχνετε σούπερ ντούπερ πρότζεκτ που θα μαγέψουν τα παιδιά, αλλά να είστε πάντα έτοιμοι ότι όλα μπορούν να γίνουν πολύ εύκολα χάλια γιατί αυτό είναι η εκπαίδευση, έτσι είναι τα παιδιά και αυτή εν τέλει είναι η ευλογία και η κατάρα όσων δουλεύουν μαζί τους. Να μην ξέρεις το επόμενο δευτερόλεπτο τι θα σου φέρει.
Τώρα που έφυγε η 28η Οκτωβρίου και βροντοφωνάξαμε τα ΟΧΙ μας αλλά και τα ΝΑΙ μας, μπαίνει σιγά σιγά ο Νοέμβριος. Ο καιρός σφίγγει όλο και περισσότερο τα λουριά του, η δημοκρατία ενόψει πολυτεχνείου μας κλείνει το μάτι, που σημαίνει δικαιώματα των παιδιών, σχέσεις μεταξύ μας και συναισθήματα. Αυτά σκεφτόμενη, προτείνω από την αποθήκη του elniplex το αλφαβητάρι του φθινοπώρου δια πάσαν χρήσιν και πάσαν ιστορίαν, το εξαιρετικό Φύλλο που δεν ήθελε να πέσει, τα φθινοπωρινά δέντρα του Βαν Γκονγκ, τα φυλλοβόλα χρώματα που διώχνουν το άγχος του “δεν ξέρω να ζωγραφίζω”, την ιστορία του Ήλιου και του Ανέμου αλλά και της Περσεφόνης και να ξεκινήσετε σιγά σιγά τα ανεπανάληπτα Παπαγαλάκια.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τα λέμε ξανά σύντομα…
