Τελευταία μέρα του Σεπτεμβρίου σήμερα και επιτέλους δικαίωθηκε εκείνος ο δίποδος γατούλης που από τότε που τον γνώρισα κάθε τρεις και λίγο μου νιαούριζε στα σόσιαλ μίντια "Ξύπνα με μόλις τελειώσει ο Σεπτέμβρης", υπονοώντας ότι κουράζεται πολύ το Σεπτέμβρη Καταρχάς, γατούλη μου, μας ρωτάς αν κοιμόμαστε το Σεπτέμβρη για να ξυπνήσουμε κιόλας; Εσύ απλώνεις τις αρίδες σου πάνω στο μπράτσο της πολυθρόνας και διαβάζεις πόσα έφαγε ο Ολυμπιακός και πόσα χρωστάει ο Παναθηναϊκός. Παλιά μουντζούρωνες και κανά δάχτυλο από την εφημερίδα, τώρα με το κινητό μου τα διαβάζεις όλα πια, μέχρι και πόσο ήρθε στη Βολιβία φιλικό Ινδιάνων στο χάντμπολ. Εμένα ρώτα που πάω από παιχνίδι γνωριμίας σε ψυχοκινητικό, απο ημερομηνία και καιρό σε πόσοι είμαστε σήμερα εδώ κι από παραμύθι σε τραγούδι. Έχουμε πάθει κοκομπλόκο λέμε κυρ γατούλη μου. Και θέλεις να σου κάνω και μιάου.
Σας προειδοποιώ: η μέρα που όλες (και λίγοι όλοι) περιμένατε φέτος των Οκτώβριο δε θα 'ρθει. Μας πούλησε και το ημερολόγιο φέτος, συνάδελφοι. Η γιορτή του Όχι πέφτει Σάββατο και μια οχιά διμούτσουνη μου καρφώθηκε στο μυαλό. Και προτείνω να είναι ένα αίτημα του κλάδου αυτό. Όποτε η 28η Οκτωβρίου πέφτει Σαββατοκύριακο, να γινόμαστε παλιοημερολογίτες, βουδιστές, σαιεντολόγοι, κάτι τέλος πάντων που να μην είναι και να μην πέφτει Σαββατοκύριακο. Βασικά, γατούλη, εμένα ξύπνα με μόλις τελειώσει ο Οκτώβριος. Γιατί όσο περνάνε τα χρόνια, τα παιδιά γίνονται όλο και πιο έντονα να το πω, απείθαρχα να το πω, αδούλευτα να να το πω. Και που το πα; Ο γατούλης μου λέει ότι τα παιδιά μια χαρά είναι, εσύ μεγαλώνεις και παραξενεύεις και σου φταίνε τα παιδιά. Άσε ρε γατούλη τώρα. Βάλε ξυπνητήρι 31 Οκτωβρίου λέμε.
Συνεχίζω. Φέτος, λοιπόν, εγώ αποφάσισα να το γυρίσω το τμήμα σε Τάξη Ακροβατών. Τι όχι; Κι εσείς το ίδιο θα κάνατε. Ο ένας περπατάει με το βιβλίο στο κεφάλι του, λαμπρός επιστήμονων, δεν αφήνει το βιβλίο με τίποτα, μία πάνω στο κεφάλι του το έχει, μία το κάνει πατάκι εισόδου. Ο άλλος ισορροπεί πάνω στα παγκάκια λες κι είναι ανηψάκι του Πετρούνια κι ένας άλλος από πίσω το πάει και σε τρεχαλητή βερσιόν. Αυτός είναι Γιουσέιν Μπολτ με Πετρούνια γωνία. Έχω έναν άλλο που πετάει τα αυτοκινητάκια στον αέρα όπως εκείνοι οι νεαροί διασκεδαστές στα φανάρια πετάνε τα μπαλάκια. Μόνο που ο δικός μου τα αφήνει να σκάνε και κάτω γιατί κάποιος του είπε ότι τσουτσουρώνουμε με αυτόν τον υπέροχο κρότο που κάνουν τα σιδερένια φορτηγάκια πάνω στο πλακάκι της τάξης. Την ώρα που σκάνε κάτω σε κοιτάει με ένα σαγηνευτικό χαμόγελο σε στυλ "κοίτα τι κάνω, κυρία".
Έχω κι άλλους όμως. Η Μαρινάρα μου πήρε το χούλα χουπ και έκανε τη χαβανέζα. Ο Γιώργος μου σκαρφάλωσε πάνω στα ράφια θέλοντας να μου κινήσει το ενδιαφέρον (βασικά τον Ταρζάν μου θύμισε καθώς έβγαλε και μια κραυγή σαν κι εκείνο το αουαού του συμπαθή αγροίκου) και κανά δυο κάθονται συχνά πυκνά πάνω στις συρταριέρες καθώς ή νομίζουν πως είμαστε sold out από καρέκλες ή κάτι άλλο συμβαίνει που τους φωνάζει από μέσα "Μ Η Ν Κ Α Ν Ε Ι Σ ΠΟΤΕ ΤΟ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΟ, ΚΑΝΕ ΠΑΝΤΑ ΤΟ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΟ".
Χριστέ και Παναγία, βοήθησέ ημάς. Όταν βγαίνουμε διάλειμμα, ο Κουτρούλης θα ήταν πολύ περήφανος που συνεχίζουμε τον γάμο του. Είναι λογικό να μη μπορούμε να φτιάξουμε ένα τρένο. Αφού εγώ, το βλήμα, τους λέω να φτιάξουν ένα τρένο και για τα μισά σημερινά παιδιά φοβάμαι πως το τρένο είναι κάτι πολύ παλιό και μακρινό όπως νομίζαμε εμείς τις άμαξες με τα γαιδουράκια.
Το τρένο λοιπόν που φτιάχνουν για να βγουν είναι κάτι σε ξεχαρβαλωμένη σαρανταποδαρούσα. Κλείνεις τα μάτια και λες "ας βγουν επιτέλους να ξεσκάσουν κι αυτά, αρκετά τα ζάλισα σήμερα με το ποιος είμαι, ποιος είναι ο φίλος μου, πώς με λένε, ποια είναι η οικογένειά μου κι όλα αυτά τα υπερσύγχρονα που κάνουμε όλες". Βγαίνουν λοιπόν στην αυλή. Ξεχύνονται όπως κατέβαιναν οι Έλληνες με τις φουστανέλες την πλαγιά στην ταινία του Παπαφλέσσα. Οι κραυγές τους θυμίζουν επανάσταση σκλάβων (μπορεί να το βλέπουν κι έτσι, δεν τρέφω αυταπάτες). Δημοτικό σχολείο 600 παιδιών πρέπει να κάνει περίπου ίδια φασαρία σε ντεσιμπέλ. Κι είναι μόλις 45+ (δύο τμήματα γαρ). Σπρώχνονται, πέφτουν, τσακίζονται, τρέχουν, κλαίνε και γκρινιάζουν για κάτι με τη συχνότητα που ανοιγοκλείνει τα μάτια γιαπωνέζικο καρτούν. Μπορεί να τους φταίνε όλα: ο έτσι που της έκανε έτσι, ο άλλος που την ακούμπησε καθώς περνούσε από δίπλα της, τα τηγανιτά κεφτεδάκια της κυρίας απέναντι που μας έχει σπάσει τη μύτη κάθε μέρα (τηγάνι στις 10:30 το πρωί κυρία μου;), το μυρμηγκάκι που την κυνηγάει όπου πάει, ένα φύλλο που έπεσε στα μαλλιά της, ο Γιάννης που τον κράτησε από τη μπλούζα, εγώ που του είπα να μην πηγαίνει στη μοναδική λακούβα με νερό μήκους 40 πόντων από τα 200 τετραγωνικά της αυλής, το παγουρίνο του που τολμά το άτιμο να είναι κάτω από τη μέση εν ώρα διαλείμματος, ίσως η κυβέρνηση και κανά δυο κινούμενα σχέδια που έχει αφήνει ημιτελή στο σπίτι. Το παιδί που θέλει να γκρινιάξει παιδιά θα γκρινιάξει για πράγματα που δεν υπάρχουν, για πράγματα που δεν βλέπεις καν μπροστά σου, για πράγματα που ίσως δεν έχει άποψη ούτε ο Μεγαλοδύναμος (λυπήσου μας, μεγάλη η χάρη σου).
Μπορώ να πω ότι σιγά σιγά όμως γινόμαστε ομάδα και βρίσκουμε τα πατήματά μας. Μπορεί τα μισά να είναι ακόμα στα πόδια των άλλων, αλλά εγώ είμαι φύσει αισιόδοξη.
Και για να συνεχίσω αυτόν τον καλπασμό αισιοδοξίας κι επειδή οι φουστανέλες μου έφεραν πολλά στο μυαλό, σας προειδοποιώ: φέτος (οι εκπαιδευτικοί είμαστε οι μόνοι άνθρωποι που όταν λέμε "φέτος" παίζει και να εννοούμε "του χρόνου") η 25η Μαρτίου και το Πάσχα είναι σχεδόν ταυτόχρονα. Θα σταυρώσουμε τους Τούρκους κι ο Χριστός θα πολεμάει με τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια (ίσως και να το ονειρευότανε αυτός ο γέρος του Μοριά) ενώ συμπολεμιστές του Καραϊσκάκη θα είναι ο Ματθαίος ο Τουρκοφάγος και ο Πέτρος ο Μπουρλοτιέρης. Θα φτιάχνουμε τσαρούχια και στο καπάκι σταυρούς με κανέλες και θα φάνε τέτοια σύγχυση τα παιδιά που ο πύργος της Βαβέλ μπροστά τους θα είναι το χωριό της Άννας στο λιβάδι. Όσα θα γίνουν φέτος το Μάρτη στα νηπιαγωγεία θα μείνουν στην ιστορία, συνάδελφοι. Η μάλλον θα ξαναγράψουμε την ιστορία.
Αλλά ας μην προτρέχω. Την Κυριακή είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ηλικιωμένων. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει ένα βιβλίο για τους αγαπημένους παππουδογιαγιάδες μας του προτείνω (σε συνεργασία με τους βιβλιοδιαβαστερούς του σάιτ) το συγκινητικό και ρεαλιστικό "Μεγαλώνω τη γιαγιά μου" και το εξίσου συγκινητικό "Ο παππούκας μου". Προσωπικά, δε θα τους διαβάσω τίποτα για τους ηλικιωμένους την Δευτέρα γιατί δε θέλω να πιστέψουν ούτε για μία στιγμή ότι τους κάνω προπαγάνδα υπέρ μου!
Στις 4 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων και μία μέρα μετά, εντελώς συμπτωματικά, η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών με αυτό να είναι ένα συμπαθέστατο βιβλίο. Για την οικογένειά μου (αν μου προκύψει συνέχεια) σκέφτομαι το Αχ, αυτοί οι γονείς που αναποδογυρίζει το πράγμα και για τη φιλία ετούτο το μαγικό φίλτρο της. Αν έχετε καπέλα, παίξτε με τα συναισθήματα με ετούτο εδω το όμορφο βιβλίο. Κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσω να σκέφτομαι και γιορτή 28ης και έναρξη δανειστικής, ε; Χμ. Ας μην ξύσω τέτοιες πληγές ακόμα.
ΥΓ: ο μυστικός μαθητής δουλεύει αρκετά (δείτε Αγαπημένο μου Ημερολόγιο 3)
