Seorang kolega saya menggantungkan topeng anak-anak di gantungan baju. Yang lain memasukkannya ke dalam polybag dan yang lain meminta orang tua untuk tas saniter dengan ritsleting. Yang keempat meminta semua orang untuk mengecil (lupakan kuenya, setengah dari yang mengecil sekarang memiliki topeng di dalamnya) dan yang lain mendapat kotak karton dengan laci.
Kami bersenang-senang di taman kanak-kanak, teman-teman. Pakai masker, lepas masker, pakai masker, jangan gigit masker, masukkan masker ke dalam tas bersama dengan yang sudah digunakan, keluarkan yang baru dari tas yang lain, oleskan antiseptik, cuci tangan dengan sabun, keringkan dengan handuk, dimana handukku, ya ambilkan handuk kertas sekarang karena ibu lupa memberimu…
Jangan menempel satu sama lain, permainan ini dimainkan oleh dua, bukan empat bersama, Anda bersin, cuci, hidung Giannakis meler. Oh… Bu Gianna (pembersih), tolong datang dan mari kita disinfeksi mainannya. Waktu istirahat. Berhenti Jangan lari cepat. Jangan menariknya, Anda akan menjatuhkannya (hal terakhir yang Anda inginkan sekarang adalah kecelakaan).
Maria tidak akan datang hari ini, dia demam. Oh… Apakah kita tahu lebih banyak? Aduh…
di mana tasku Di mana baguette saya? dimana handukku Di mana tas masker bersih? Dimana kantong masker bekas? dimana makanan saya Di dalam kulkas. Dimana kulkasnya? Di dapur; Dimana dapur? Ini, anakku.
“Bicaralah lebih keras, aku tidak bisa mendengarmu” (maksudku di balik topeng).
“Bu anak bertopeng itu mendorongku …” (semua orang memakai topeng)
Μου έρχεται στο νου εκείνος ο δύσμοιρος έγχρωμος στην Αμερική. I can’t breathe. Όχι, δεν έχουμε δυο βουνά με στολές να μας έχουν ακινητοποιημένους. Αλλά δε μπορώ να αναπνεύσω. Έχει 30 βαθμούς έξω. Τα παράθυρα αναγκαστικά ανοιχτά, ερκοντίσιον ούτε για αστείο. Δεν μπορώ να αναπνεύσω να πάρει, μια μάσκα κολλημένη πάνω μου συνέχεια. Κι ύστερα κοιτάζω τα παιδιά. Προσπαθούν. Προσπαθούν πολύ τα μικράκια μου. Τεσσάρων και πέντε χρονών είναι, ρε παιδιά. Και τα καταφέρνουν αρκετά καλά. Καλύτερα κι από εμένα.
“Κυρία ο μπαμπάς μου είπε να την κατεβάζω όταν δε με βλέπεις να παίρνω ανάσα”. Φοβάται ο κόσμος. Γίναμε και αστυφύλακες μάσκας. Δεν χρειάζεται να μη σε βλέπω πουλάκι μου. Πάμε έξω. Διάλειμμα μάσκας όλοι. Αχ… Είδαμε επιτέλους και το υπόλοιπο πρόσωπο.
Anak-anak merengek lebih sedikit daripada saya. Anak-anak menanggung hal yang belum pernah terjadi sebelumnya. Mereka tidak menerimanya. Mereka tidak membenarkannya. Mereka menanggungnya.
Aku ingin terlihat seperti anak-anak. Saya ingin terlihat seperti murid-murid saya…
