Πολεμόχαρη φυλή των εκπαιδευτικών του Σεπτεμβρίου, καλησπέρα πέρα για πέρα. Με τη μέρα τα βγάζω, με τη μέρα τα μπάζω, τι έχουν τα έρμα και δεν σταματάνε; Ξεκινά αύριο το δεκαήμερο που δεν ζηλεύει κανένα πλάσμα στην πλάση, ούτε καν οι ανθρακωρύχοι του Βελγίου δε θα άφηναν τα θεοσκότεινα ορυχεία τους για μια μέρα σαν την αυριανή. Ήδη έχω προτείνει να γίνει η 12η Σεπτεμβρίου “Παγκόσμια Ημέρα Δε Θέλω να Πάω Σχολείο”. ΄Έστω Πανελλήνια. Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν εισακούγομαι.
Από το “Ήσουν καμάρι της αυγής και παλικάρι (ή κόρη όμορφη) όμορφο” του καλοκαιριού, τώρα περνάμε στο “κλάψε με, μάνα, κλάψε με τη νύχτα με φεγγάρι”. Γι’ αυτό παιδιά, γίνεται ο αγιασμός. Γι’ αυτό οι αγαπητοί ιερείς εκτινάσσουν τον βασιλικό αυτή τη μέρα. Καλά το είπε ένας φίλος και κυκλοφορεί τώρα στο ιντερνέτι. “Άμα ήτανε αγγελούδια τα παιδιά, δε θα τους έριχναν αγιασμό την πρώτη μέρα με το βασιλικό”. “Εγώ θα τα ψέκαζα με ραουντάπ για το δάκο”, μου ‘πε ένας σουρωμένος θείος πριν χρόνια, όταν ακόμα σπούδαζα.
Και ποια είναι η αγαπημένη μας συνήθεια λοιπόν την ημέρα του αγιασμού; Μα φυσικά να κοιτάμε τα αθώα πλασματάκια από κάτω που δεν καταλαβαίνουν γρυ από όσα λέει ο ιερέας και επεξεργάζονται κάθε απίθανη λεπτομέρεια, από το μαλλί του μπροστινού, την μπλούζα και το βρακί του πλαϊνού μέχρι τα κορδόνια του που δεν είναι ίσια. Βλέπεις όλες τις φυλές από κάτω. Βλέπεις εκείνον που θα σου έκανε τη ζωή πατίνι πέρσι και αναρωτιέσαι αν φέτος που θα είναι και πιο μεγάλος, αν το πατίνι θα έχει κόρνα, αλάρμ και προφυλακτήρα. Βλέπεις τον άλλον που είναι έτοιμος να τα μπήξει ήδη από τον αγιασμό. Σου λέει άμα είναι έτσι σήμερα, αύριο που θα κλειστούμε και στην αίθουσα θα είναι για αυτοκτονία η φάση. Βλέπεις παραδίπλα τον άλλο που πέρσι είχε μια καλή παρουσία να κάνει διάφορα κουλά και αναρωτιέσαι τι του συνέβη το καλοκαίρι. Βλέπεις τη μαμά που έρχεται και σου λέει μετά “η Μαιρούλα είναι λίγο υπερκινητική” κι εσύ υποψιάζεσαι ότι η Μαιρούλα αύριο, πρώτη μέρα στο νηπιαγωγείο και δίχως εμπειρία σε παιδικό, θα σταματάει να κινείται μόνο με χειροπέδες από ατσάλι ενώ ήδη καταστρώνεις σχέδια άμεσης επέμβασης των ειδικών δυνάμεων για να την ακινητοποιήσουν. Βλέπεις τη μαμά που κλαίει γιατί το παιδί της πηγαίνει στο νηπιαγωγείο όπως έκλαιγε η δική μου όταν της είπα ότι θα γίνω δασκάλα και με παρακαλούσε “μη… μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου, να χαρείς. Τι θα πει ο κόσμος; Σκέψου τον άρρωστο πατέρα σου”.
Παραδίπλα είδα ένα ντουέτο αγοριών που καθ’ όλη τη διάρκεια του αγιασμού δεν σταμάτησαν να μιλάνε. Λογικά αυτοί οι δυο θα θελήσουν να καθίσουν δίπλα δίπλα και θα είναι οι πρώτοι που θα επιχειρήσουν να με γειώσουν από αύριο. Να δεις που έχω κρύψει μια ταινία διπλής όψης, να δεις που την είχα…
Είδα και τα περσινά μου παιδιά, τα αστεράκια μου, εκείνα που τα λες δουλεμένα και ότι ξεχωρίζουν και κορδώνεσαι. Ψηλότερα, μαυρισμένα, πιο άνετα. Ύστερα θυμήθηκα ότι τα περσινά παιδιά χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Εκείνα που διατηρούν τον χαρακτήρα τους και την επόμενη χρονιά και εκείνα που νομίζεις ότι τους 2,5 μήνες του καλοκαιριού έπαθαν 23 φορές διάτρηση τυμπάνου και δεν ακούνε ούτε με τους βουβουζέλες των Αφρικανών από το ένα μέτρο.
Και είδα και εκείνες τις 2-3 φυσιογνωμίες που, όπως σας έλεγα και πέρσι, έρχονται άνετες και ωραίες την πρώτη μέρα και λίγη ώρα μετά συνειδητοποιούν:
α) ότι στην τουαλέτα πρέπει να πάνε, να πράξουν τα δέοντα και να φύγουν μόνοι τους
β) ότι οι φίλοι τους όλοι είναι σε κάποιο άλλο τμήμα/τάξη/πλανήτη/γαλαξιακό σύστημα και θα τους βλέπουν μόνο στα διαλείμματα
γ) ότι την πρώτη μέρα στο σχολείο κόβονται οι καρπαζιές, τα σαλαμάκια στον ποπό και οι κλανίτσες με το χέρι στη μασχάλη, οι βιοχλαπάτσες, η τσίχλα και όλες οι φάρσες από τα πανηγύρια του Αγίου Φανουρίου μεγάλη η χάρη.
δ) ότι στο τέλος της μέρας δεν έχουμε κάνει φίλους όλη την τάξη, τον περιπτερά της γειτονιάς και δυο τρεις αστείους εξωγήινους που ήρθαν να μας δώσουν τα σιχαρίκια, αλλά αυτό χρειάζεται μια σχετική υπομονή, τουλάχιστον λίγων ημερών
ε) ότι η δασκάλα δεν είναι ψηλή, ξανθιά, γαλανομάτα και γενικώς δεν ντύνεται σαν την Λαίδη Νταιάνα πριν το λογοδόσιμο με τον Κάρολο, αλλά μία Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά, από την Κάτω Ραχούλα ή τη Δώθε Παναγιά που κάνει φιλότιμες προσπάθειες να παραμένει συμπαθητική και γλυκιά, ρίχνει και κανέναν κοιλιακό άμα τύχει, αλλά κυρίως τρέχει να προλάβει.
στ) ότι η μαμά πάει σπίτι και θα ξανάρθει σε 5 ή 8 ώρες και αυτές οι 5 ή 8 ώρες είναι αριθμοί που την πρώτη εβδομάδα στο σχολείο είναι σίγουρα μετά το 456, αφού τόσο “γρήγορα” περνάνε και κάπου τόσες φορές σε έχει ρωτήσει “πότε θα ‘ρθει η μαμά;” και εσύ κάπου τόσες φορές έχεις ξανακοιτάξει το ρολόι το οποίο -το ρημάδι- δεν προχωράει αυτή τη μέρα ούτε στην πλάτη του Γιουσέιν Μπολτ.
Όταν τελείωσε ο αγιασμός, ακούστηκε η αγαπημένη ατάκα, εκείνη που ακούγεται κάθε χρόνο σχεδόν σε κάθε νηπιαγωγείο (τουλάχιστον): “Τι; Θα ‘ρθουμε κι αύριο;” ρώτησε τη μάνα της η μικρή. “Ναι, αγάπη μου. Και αύριο και κάθε μέρα”. Έπεσε από τα σύννεφα το παιδί. Και ήταν στα πολύ ψηλά σύννεφα, τα πάνω πάνω. Κι όσο έπεφτε ρώταγε κι άλλα. “Δηλαδή έχουμε σχολείο κάθε μέρα; Δηλαδή μου είπες ψέματα, μαμά”, της την είπε αμέσως μετά. Την πλησίασα. Για μια στιγμή σκέφτηκα όπως κάθε χρόνο τέτοια μέρα να την αγκαλιάσω και να κλάψουμε μαζί. Να της πω κάτι σε “μην κλαις, ομορφιά μου, σήμερα, θα κλάψουμε αγκαλιά αύριο όλοι μαζί”. Τελευταία στιγμή κρατήθηκα. “Μαζέψου!!! Είσαι η δασκάλα!!!”
Αύριο πρώτη μέρα λοιπόν, με τα τραγουδάκια για τις πρώτες μέρες, με βιβλία για τις πρώτες μέρες (ίσως αυτό ή αυτό ή τέλος πάντων αυτά) και θα γνωριστούμε γενικώς με τα παιχνίδια γνωριμίας. Και η εικοσαετής και κάτι ψιλά εμπειρία μου θα με καταστήσει πλήρως ικανή να διαχειριστώ τις στιγμές που όλα θα πάνε εντελώς χάλια και στραβά, τις μισές της ημέρας δηλαδή, ο Γιαννάκης θα ανοίγει την τσάντα του να τρώει όποτε του ‘ρθει, η Μαιρούλα θα σηκώνεται να πηγαίνει τουαλέτα όποτε θέλει και ο Γιούρι δε θα σηκώνει με τίποτα το βλέμμα να βγάλουμε μια φωτογραφία της προκοπής. Σούπερ θα πάνε όλα, παιδιά. από όσα έχω προετοιμάσει στην εντέλεια, όλα θα πάνε ακριβώς ανάποδα. Ένας θα κλάψει, τρεις θα φεύγουν όποτε τους καπνίσει και μέχρι να τους επαναφέρω οι από πίσω θα τα κάνουν ρόιδο, ένας θα πετάει την μπάλα δέκα μέτρα μακριά στο παιχνίδι γνωριμίας με μπάλα, δυο θα ντρέπονται και δε θα μιλήσουν καθόλου και γενικώς θα συμβούν όλα όσα σκεφτείς ότι δε θες να συμβούν. Αλλά νηπιαγωγοί είμαστε, πολεμόχαρη φυλή των εκπαιδευτικών. Νερό, σοκολάτα για να δουλεύει φουλ έξτρα το μυαλό και όλα θα πάνε καλά. Πού το ξέρω; Γιατί δεν γίνεται να μην πάνε. Αυτό να λες.
Και τα ξαναλέμε, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
