Παλιοί μου μαθητές που πάνε στο δημοτικό και οι γονείς τους μου μετέφεραν τη χαρά τους που η σχολική τους τσάντα έμεινε την περασμένη Παρασκευή στο σχολείο.
Καταρχάς να πούμε σε όσους δε ξέρουν ότι η τσάντα ενός μαθητή δημοτικού ζυγίζει όσο τα δεκαπενθήμερα ψώνια στο σούπερ μάρκετ ενός παλαιστή σούμο, Ιάπωνα κατά προτίμηση. Αν δεν ήξερα ότι έχει βιβλία και τετράδια μέσα, θα έβαζα στοίχημα ότι οι μαθητές στο ελληνικό δημοτικό και γυμνάσιο, κουβαλάνε το Playstation 4 με καμιά τριανταριά παιχνίδια στο σχολείο κάθε μέρα ή πουλάνε τάπες και σπίνερ στη μαύρη αγορά.
Να σοβαρευτούμε; Ωραία! Η αποστολή λοιπόν του ελληνικού σχολείου, προφανώς, είναι να σηκώνει ένα παιδί από τις 7 το πρωί, να το παλουκώνει 5-6 ώρες σε ένα βαρετό θρανίο για μάθημα και να το στέλνει στο σπίτι να διαβάσει άλλο ένα τρίωρο, να πάει μετά φροντιστήριο δυο γλώσσες, ένα άθλημα ή ένα μουσικό όργανο ή καμιά άλλη προχωρημένη δραστηριότητα (θεατρικό παιχνίδι, εικαστικά κτλ) και επιστρέφοντας σπίτι κατά τις 830-9 το βράδυ, πτώμα, χωρίς καμία επαφή με το σπίτι του, τους φίλους του, τους οικείους του, να μαστούρωσει στην τηλεόραση βλέποντας κανά σαρβάιβορ ή καμιά άλλη προγραμματάρα μέχρι να ξεραθεί στον καναπέ και να το πάνε σηκωτό οι δικοί του στο κρεβάτι, για να ζήσει αυτήν την εξόχως ενδιαφέρουσα ζωή επί 180 φορές το χρόνο, επί 12 χρόνια τουλάχιστον.
ΩΡΑΙΑ ΖΩΗ! Παιδιά που από τα 7-8 τους χρόνια τα διαλύουμε, καταπίνοντας όλο τον ελεύθερό τους χρόνο, όλη τους την παιδική ηλικία, προσφέροντάς τους ελάχιστα. Το καλύτερο είναι ότι διαλύουμε την οικογένεια η οποία ολημερίς (μάνα, πατέρας, οικείοι) τρέχουν τα παιδιά από την μία υποχρέωση/δραστηριότητα/φροντιστήριο στην άλλη, μην έχοντας χρόνο ούτε για τους ίδιους ούτε για τα παιδιά τους. Και όλα αυτά ασφαλώς καταβάλλοντας γενναία ποσά που ισοπεδώνουν οικονομικά όποιον θέλει να προσφέρει δυο πράγματα στο παιδί του, ενώ ο εκνευρισμός και η κούραση δίνουν και παίρνουν. Νομίζετε τυχαίος είναι όλος αυτός ο εκνευρισμός που βλέπετε καθημερινά στους δρόμους; Όλοι βιάζονται κάτι να προλάβουν, όλοι κάπου έχουν σκαλώσει, όλους κάποιος τους έχει καθυστερήσει.
Ο! Ακούστε πόσο εύκολα μπορεί να αναμορφωθεί η Ελλάδα σε 10 μόλις χρονάκια. Το σχέδιο είναι απλό! Σχολείο για όλους 8:00-3:30. Τσάντα δεν υπάρχει, όλα μένουν στο σχολείο, στο προσωπικό ραφάκι κάθε μαθητή. Ο μαθητής γυρίζει σπίτι διαβασμένος, δεν έχει να κάνει καμία βλακώδη φωτοτυπία, δεν έχει να διαβάσει τίποτα, όλα μελετήθηκαν στο σχολείο, έχει κάνει ξένη γλώσσα σχολείο, έχει κάνει αθλητισμό ή μουσική (ο,τι επιλέξει) σχολείο, και στις 4 που επιστρέφει σπίτι έχει όλο το χρόνο διαθέσιμο να παίξει, να ακούσει μουσική, να δει τους φίλους του, το κορίτσι του, την οικογένειά του, να πάει στη βιβλιοθήκη, να διαβάσει, να κάνει κάτι για τον εαυτό του. ΕΤΣΙ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΟΥΜΕ ΜΙΑ ΣΤΡΑΤΙΑ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΩΝ, ΜΗ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ/ΠΟΛΙΤΩΝ, έτσι θα αποφορτίσουμε και θα ανακουφίσουμε τις οικογένειες και τα μέλη της που δε θα τρέχουν σαν απόγονοι του Βέγγου στους δρόμους για να προλάβουν, έτσι θα φτιάξουμε ανθρώπους οι οποίοι θα επιστρέψουν τη χαρά, την ευτυχία, τη δημιουργικότητα και τη γνώση που θα έχουν λάβει, στην κοινωνία.
Απορρούμε γιατί τα παιδιά και οι νέοι δεν διαβάζουν. Πότε να διαβάσουν βρε μπουμπουκάκια μου; Όταν τα έχεις διαλύσει στην τρεχάλα; Έλάτε τώρα… Το σχέδιο είναι απλό, χαμηλού κόστους και θέλει μόνο πραγματική επένδυση στην εκπαίδευση. ΘΕΤΕ; Ή ΔΕ ΘΕΤΕ;
