Αφήγηση: Καίτη Παρασκευά (Πολυχώρος Χαραυγή)
Σχόλιο: Μαίρη Μπιρμπίλη
Το περιστατικό που ακολουθεί είναι καθ όλα πραγματικό και μας ωθεί να σκεφτούμε ότι είναι σημαντικό να βρίσκουμε τρόπους να εκφράζουν τα παιδιά τα συναισθήματά τους. Κάποια θέματα όπως αυτό της απώλειας είναι δύσκολο να τα προσεγγίσει ένας γονιός ή ένας εκπαιδευτικός. Όμως είναι κομμάτια της ζωής και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά μας δείχνουν τον τρόπο….
Η Μαρίλη είναι έξι ετών και φιλόζωη…Στο σπίτι της εκτός από τους μόνιμους σκύλους και γάτες αλλά και τις περιστασιακές φιλοξενίες ζώων πεινασμένων, διψασμένων και καταπονημένων, ζούσαν και τρεις ποντικοί. Μέχρι την Κυριακή που η Μαρίλη ανακάλυψε πως οι ποντικοί είχαν μείνει δύο:
Μαρίλη: Μαμά που πήγε το τρίτο ποντίκι;
Μαμά: Το ποντίκι μας δεν ζει πια…
Μαρίλη: Μου λες ψέματα !!!( με έκφραση θυμωμένη) Μα ήταν μικρό!
Μαμά: Δεν ήταν μικρό , Μαρίλη μου, τα ποντίκια δεν ζουν πολλά χρόνια.
Μαρίλη: Γιατί τι έπαθε;;;
Και μετά από διάφορες ερωτήσεις και απαντήσεις η Μαρίλη κρύφτηκε στο κρεβάτι της…θυμωμένη.
Και εδώ ξεκινάει η υπέροχη δουλειά της μαμάς που σκέφτηκε να βρει τρόπο να εκφραστεί όλος αυτός ο θυμός για την απώλεια με ένα παραμύθι και μια κατασκευή:
Η μάγισσα και το ποντίκι
Μαμά: Τι θέλεις να φτιάξουμε με τις πλαστελίνες;
Μαρίλη: Μια μάγισσα που πήρε το ποντίκι.
Μαμά: Κακιά;
( η βιαστική λογική απάντηση ενήλικα ότι ήρθε ο κακός και πήρε το ποντίκι στο θάνατο)
Μαρίλη: Καλή βέβαια…
Καθ’ όλη τη διάρκεια της κατασκευής των ηρώων του παραμυθιού, της Μάγισσας και του Ποντικιού, η μικρή μονολογεί: “μια φορά ήταν ένα παιδάκι που έφαγε πλαστελίνη και πέθανε…. και τραγουδάει:
Τρέχει, τρέχει, τρέχει το νερό
Τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στο μύλο
Έπιασες καινούργιο φίλο
Τρέχει, τρέχει τρέχει το νερό
Τρέχει τρέχει τρέχει το νερό στ’ αυλάκι
Σ’ άλλον έδωσες φιλάκι…
Και όταν τελειώνουμε την κατασκευή μας πάνω από το ποντίκι γράφει το όνομα της …και στη θέση της καλής μάγισσας γράφει μαμά…
Η ιστορία που λέγαμε τόση ώρα ενώ φτιάχναμε την κατασκευή μας δεν έχει καμία σχέση με τα ονόματα που έβαλε στα δύο πρόσωπα, ‘Η μήπως τελικά έχει;
Και όταν πια έχουμε τελειώσει το παιχνίδι μας και η κάθε μια κάνει κάτι άλλο, την ακούω να λέει «ας παίξουμε ένα παιχνίδι στον υπολογιστή με το ποντίκι που ζει» εννοώντας το mouse του υπολογιστή…
Η Μαρίλη επέλεξε να κατασκευάσει τα πόδια του ποντικού με το σχήμα του σήματος για την εκστρατεία κατά του καρκίνου του μαστού!
