Η Έφη Λαδά γράφει για το βιβλίο της Τις Κυριακές στο πάρκο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διόπτρα.
Τι έχω να πω για μια ιστορία που δεν πάλιωσε ποτέ στην ψυχή μου.
Τι κι αν φθινοπώριασε κι αν πέφτουν τα φύλλα από τα δέντρα και το ζεστό καλοκαιράκι έχει απομακρυνθεί αρκετά. Για τον Φραγκίσκο και την Άννα οι συναντήσεις στο πάρκο της γειτονιάς κάθε Κυριακή είναι μεγάλη ευτυχία. Εκεί κάνουν σχέδια, συζητάνε για όσα πέρασαν μέσα στην εβδομάδα, μοιράζονται τα σημειώματα που γράφουν ο ένας στον άλλον μέσα στις μέρες…. και πού και πού μπερδεύονται στα παιχνίδια με τους φίλους τους. Περνάνε οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές και κάθε λεπτό είναι μια γλυκιά προσμονή για τα Κυριακάτικα πρωινά στο πάρκο.
Και φαντάζονται πως μεγαλώνουν, μεγαλώνουν τόσο για να κάνουν πράγματα μαζί, χωρίς τους μεγάλους. Να μοιράζονται τα όνειρά τους, να πηγαίνουν τα ταξίδια που θέλουν, να φτιάχνουν τις Κυριακές και όλες τις μέρες του χρόνου όπως μόνο εκείνοι έχουν σχεδιάσει. Όμως μέχρι τότε ο καθένας τους έχει δώσει και κάτι δικό του στον άλλον. Έτσι, για να τους συντροφεύει τις ώρες που δεν βρίσκονται μαζί. Και είναι κάτι πολύ αγαπημένο, κάτι σαν μια προέκταση του εαυτού τους. Ο Φραγκίσκος δίνει στην Άννα τον αγαπημένο του κούνελο, και η Άννα δίνει στον Φραγκίσκο τον μοναδικό κούκλο της τον Πάμπλο…
Κι εγώ, θα μπορούσα να ήμουν στην παρέα των παιδιών της Κυριακής, ή να ήμουν κάποιος μεγάλος περαστικός από το πάρκο, ή μια κουτσομπόλα σ’ ένα παγκάκι που κοιτάζει όλους περίεργα, ή θα μπορούσα να ήμουν και η Άννα … Μακρινά και καινούρια συναισθήματα, όταν οι άνθρωποι νοιώθουν πως βρίσκουν το άλλο κομμάτι της καρδιάς τους. Τα πρώτα γράμματα και τα πρώτα καρδιοχτύπια. Πόσο πολλές διαδρομές κάνει η καρδιά και όλες σημαντικές, όλες με την γεύση μιας γλυκιάς καραμέλας φιλιού και με πεταλούδες στο στομάχι!.
Ξεκίνησε να παίρνει μορφή η ιστορία ένα πρωινό αναπολώντας τα παιδικά μου χρόνια. Εκεί μέσα βρήκα κρυμμένα τα πρώτα ανορθόγραφα σημειώματα, τα πρώτα καρδιοχτύπια και μικρές καρδούλες ζωγραφισμένες με στυλό διαρκείας στα περιθώρια των μπλε τετραδίων και στα θρανία των μικρών τάξεων του σχολείου…
Και βρήκα τόσα κοινά με τα πρώτα καρδιοχτύπια των παιδιών μου, στις πρώτες τάξεις του σχολείου, τότε που χάριζαν ξεχωριστά παιχνίδια τους για φυλαχτά….
Και λέω κάπου θα υπάρχουν αυτά. Είναι τα δώρα που έχουν τον αγνότερο προορισμό όλης μας της ύπαρξης. Αφιερωμένα στην πρώτη ανάγκη μας να μοιραστούμε, να ταξιδέψουμε, να αγαπήσουμε όσο και πάνω από εμάς τους ίδιους!. 
Και ίσως αν αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη στο Τώρα….
….Τότε, θα τολμούσα να πω, πως όλα αυτά τα δώρα κάπου να μαζευτούν απ’ όλον τον κόσμο μαζί, απ’ όλα τα πρώτα καρδιοχτύπια, απ’ όλα τα όνειρα τα πρώτα, όλα τα ανορθόγραφα σημειώματα με στυλό διαρκείας…. και όλα μαζί αυτά με τις μυρωδιές καραμέλας φιλιού θα σώσουν τον πλανήτη με τον τρόπο που του αξίζει…
